3-4 spelers
75 minuten
Auteur: Alan R. Moon en Aaron Weissblum
Uitgever:
Ravensburger
(2001)
Het spel …
Venetië is momenteel een populair spelthema. Na Doge van Goldsieber heeft Ravensburger San Marco uitgebracht dat zich ook in deze gondelstad afspeelt. Het centrum is door de vele wateren verdeeld in kleine eilandjes, die de afzonderlijke wijken vormen. De bedoeling van het spel is om je invloed in de verschillende wijken zo groot mogelijk te maken, om zo de gunst van de Doge te krijgen, en daarmee prestigepunten voor de overwinning.
De basis van het spel is simpel en duidelijk gebaseerd op andere populaire spellen. Je hebt zes wijken waar je met behulp van blokjes invloed uit kan oefenen. Als de Doge in die wijk langs komt, krijgt de meest invloedrijke speler een aantal punten, en de nummer twee in die wijk een paar winstpunten minder. Dit systeem zagen we ook al bij El Grande. De punten worden bijgehouden op de prestigemeter aan de rand van het bord. Het spel bestaat uit drie fasen, die weer onderverdeeld zijn in ronden.
Maar San Marco heeft meer in zich. De nieuwigheid van dit spel zit hem in het verdeelsysteem van de acties. Bij vier spelers krijgen twee spelers een stapeltje kaarten, actiekaarten en limietkaarten. Deze moeten verdeeld worden in twee setjes, waarvan de andere speler als eerste mag kiezen. Bij drie spelers is er één verdeler die drie setjes maakt. Met vier spelers heb je dus twee verdelers en twee eerste kiezers.
De actiekaarten zijn altijd gunstig: je mag een blokje in een wijk bijzetten, een brug bouwen tussen twee wijken, een blokje van een tegenstander omwisselen voor één van jou, een verbanning uit voeren of de Doge naar een wijk laten lopen. In die wijk volgt een automatische telling. Als je een brug hebt mag de Doge gratis naar die wijk lopen, anders zal er tol betaald moeten worden aan een speler die er wel een brug naartoe heeft gebouwd.
De limietkaarten zijn echter minder gunstig. Op de kaarten staan een aantal limietpunten. Heeft een speler aan het eind van een ronde 10 of meer limietpunten, dan mag deze speler de volgende ronde niet mee doen. Er moeten wel minstens twee spelers over zijn die dat aantal nog niet bereikt hebben om nog een ronde te laten plaatsvinden. En aan het eind van de fase krijgen spelers met minder dan tien limietpunten het verschil met de speler met de meeste limietpunten in prestigepunten uitbetaald. Daarnaast mag de speler met de minste limietpunten een gratis verbanning uitvoeren.
Je ziet, het is nog niet zo eenvoudig de kaarten in twee gelijkwaardige setjes te verdelen. Aan het eind van fase drie in het spel volgt nog een telling van alle wijken, de winnaar is de speler met de meeste prestigepunten.
… en de waardering
San Marco is geen El Grande kloon. Gelukkig maar. Het verdeelsysteem brengt zo’n totaal nieuw karakter met zich mee, dat het accent van het spel daar op komt te liggen. Probeer in te schatten wat je tegenstander nodig heeft. Hoeveel limietpunten is een telling met de Doge je waard? Al dat soort vragen moeten bij het verdelen van de kaarten afgewogen worden. San Marco is voor gezinnen wellicht een beetje pittig, maar voor een spellenliefhebber des te meer een goede aanwinst.
Verdeel en heers is het motto in San Marco. Wie dit gekonkel het beste onder de knie heeft, zal het spel winnen. Het blijft leuk om te proberen de kaartensets zo in te delen dat jij krijgt wat je wilt en de andere spelers daardoor het nakijken hebben. San Marco is niet alleen een heerlijk spel om te spelen, het ziet er bovendien ook nog heel erg mooi uit. De vier pionnen die ik het geef, vind ik dan ook dik verdiend.
Het systeem om kaarten te verdelen zoals je dat in San Marco ziet, is een uniek en erg leuk mechanisme. Het is razend moeilijk evenwichtige sets te maken, maar de beloning is groot als je tegenstander hapt en het setje kiest waarvan je graag wilde dat ze het koos. San Marco is zonder twijfel een van de leukste spellen van het afgelopen jaar.