Loco

Het spel …

Veel kaartspellen van Reiner Knizia worden regelmatig gerecycled. Omdat de thema’s van zijn spellen doorgaans vrij willekeurig zijn, is het vaak eenvoudig een nieuw thema te vinden, of het zelfs helemaal weggelaten. Dit laatste is gebeurd met Loco, dat een jaar eerder als Thor bij Heidelberger verscheen, en tien jaar geleden al als Flinke Pinke bij Amigo.

De spelregels van Loco zijn zeer eenvoudig: speel een kaart en pak vervolgens een fiche. De kaarten zijn er in vijf kleuren, met de waardes 0 tot 5. Van iedere kleur zijn er vijf fiches beschikbaar. Afhankelijk van het aantal spelers worden er voor het begin blind twee of drie kaarten uit het spel gehaald. Van sommige kleuren doen dus niet alle kaarten mee, maar niemand weet van welke kleuren.

Als je een kaart speelt, leg je die bovenop eerder gespeelde kaarten, maar wel zo, dat de waarden van de eerder gespeelde kaarten nog zichtbaar zijn. Speel je de kaart met waarde 0, dan moet je “Loco!” roepen voor de kaart de tafel raakt, anders mag je geen fiche pakken. Van deze duffe regel heb ik me nooit iets aangetrokken, het verhoogt nou niet bepaald het speelplezier.

Het spel eindigt zodra van een van de kleuren alle kaarten gespeeld zijn. Ieder fiche is nu net zoveel punten waard als de waarde van de bovenste kaart in die kleur. De speler met de meeste punten wint. Optioneel kun je net zoveel potjes spelen als het aantal spelers, in welk geval de speler met in totaal de meeste punten wint. En gezien de lengte van een individueel spelletje moet dat doorgaans niet zo’n probleem zijn.

… en de waardering

Loco past perfect in het segment van eenvoudige spelletjes met een extreem korte speelduur, zoals bijvoorbeeld ook Take5! en Foodie. Dit soort spelletjes zijn bij uitstek geschikt als afsluiter van een spellenbijeenkomst of tijdens de lunch. Van dit soort spelletjes zijn er nooit genoeg, en gelukkig is Loco een leuke aanvulling. Er zit een stevig gokelement in, maar je hebt zeker invloed op de puntenwaarde per fiche. Naarmate het einde nadert, worden je opties beperkter en de onzekerheid groter, omdat je niet weet welke kaarten er in het spel zijn. Je wilt natuurlijk dat de kleuren waar je veel fiches van hebt, veel punten waard zijn en andere kleuren niet. Maar dan moet je wel je hoge (of lage) kaarten uit durven spelen, in de hoop dat niemand er een andere kaart op legt. Een prima tussendoortje.