Lost Cities

Het spel …

Lost Cities is onderdeel van de inmiddels zo succesvolle Kosmos-reeks van tweepersoonsspellen, en de eerste van Reiner Knizia in de serie. Bij Knizia ben je van een ding altijd zeker: het thema van het spel heeft eigenlijk niets met het spel te maken, en dat is ook hier zo. Volgens de doos ga je expedities aan, om die tot een zo goed mogelijk einde te brengen. Wie hier een kaartvariant van Tikal verwacht, komt bedrogen uit. In feite is Lost Cities niet meer dan een legspelletje (weer zo’n bekende Knizia formule), waarbij het enige dat herinnert aan het expeditie-thema de -overigens zeer fraaie- illustraties zijn.

Maar gelukkig ben je bij Knizia-spellen ook altijd verzekerd van eenvoudige, maar aansprekende spelmechanismen. En ook dat is bij Lost Cities het geval. Beide spelers krijgen aan het begin acht kaarten. Elke beurt moet je een kaart uitspelen en een nieuwe pakken. Je kunt een kaart uitspelen bij een van de vijf expedities, of je legt hem op een aflegstapel van een expeditie. Per expeditie is er een set kaarten met een puntenwaarde van 2 tot en met 10, plus drie wedkaarten, waarmee je je score kunt verdubbelen. De expedities zijn oplopend, je mag een kaart dus alleen op een met een lagere waarde leggen. Wedkaarten mogen alleen de eerste kaart(en) van een expeditie zijn.

Als je geen kaart uit kunt of wil spelen, moet je een kaart op een aflegstapel leggen. De kaarten op de aflegstapels kunnen ook weer in het spel terugkomen, dus pas op dat je geen kaarten wegdoet die je tegenstander goed kan gebruiken. Als je een kaart uitgespeeld hebt, pak je een nieuwe van de blinde stapel of van een van de (open) aflegstapels. Het spel is direct afgelopen zodra de dichte stapel met kaarten op is.

Zo samengevat klinkt het allemaal vrij simpel. Maar pas op: het starten van een nieuwe expeditie levert 20 strafpunten op. Je begint dus pas aan een expeditie als je vrij zeker weet dat je daar veel punten gaat scoren. Vooral een weddenschap houdt een zeker risico in: een verdubbeling van een negatieve score is niet fijn. Ondanks dat er nauwelijks interactie in het spel zit, moet je goed je tegenstander in de gaten houden. Let ook op de trekstapel, zodat je niet met kaarten blijft zitten die je nog uit had kunnen spelen voor punten, omdat het spel ineens voorbij is.

… en de waardering

Ondanks de rol van het toeval in het trekken van kaarten, is Lost Cities een erg tactisch spelletje. Het duurt erg kort, dus je hebt zo een aantal potjes gespeeld. De verliezer wil daardoor eigenlijk altijd revanche, en dat is een goed teken. Een leuk detail is dat de illustraties op de kaarten een verschuivend perspectief hebben: hoe hoger de kaart, des te dichter zit je op de afbeelding bij het einddoel. Absoluut een van de leukste spellen uit deze Kosmos-reeks, en een aanrader voor iedereen die graag een spel voor twee personen speelt. Als je het leuk vindt, moet je ook Schotten-Totten eens proberen.

Het is veel moeilijker een leuk spel te maken met een paar eenvoudige regels dan in een handboek van honderd pagina’s. Maar als dat dan lukt, dan zijn dat vaak de betere spellen. Je kunt ze zo spelen, maar er komt toch veel tactiek bij kijken. Lost Cities is zo’n geslaagd exemplaar. Inzicht, geduld, timing en een beetje lef vormen de ingrediënten voor het winnen van één van de betere tweepersoonsspelen.

Lost Cities is een van de leukste spellen uit de Kosmos-serie. Het spel is van het begin tot het eind spannend doordat je altijd een kaart moet afleggen. In het begin is het spannend of je een kaart durft af te leggen met het risico dat je vlak daarna een nummer er onder trekt waar je dan niets meer kunt en op het eind zit je in de stress of je nog wel genoeg beurten krijgt om al je kostbare kaarten nog te spelen.