De afgelopen maand stond 62 keer een spel op tafel, waaronder 11 nieuwe. Mijn meest gespeelde spel was Wingspan met 14 potjes (lees hier de recensie als je het spel nog niet kent). Wingspan is op dit moment het spel dat Niek en ik pakken als we even een spelletje willen doen. Het spel zet je snel op tafel door de handige bakjes waar al het spelmateriaal in zit en met zijn tweeën spelen we het binnen een uur waardoor we het zelfs door de week kunnen spelen. Ik heb het spel inmiddels 22 keer gespeeld, maar kom nog steeds af en toe vogels tegen die ik niet eerder heb gezien. Ik blijf het leuk vinden om tijdens het spelen de prachtige tekeningen te bekijken en de kleine vogel-weetjes te lezen die onder aan de kaarten staan. Ik ben hier voorlopig nog niet op uitgekeken.
Ik heb al recensies geschreven over Iquazú en Patchwork Doodle , dus die twee sla ik even over in mijn rijtje nieuwkomers. Ik zal de overige noviteiten in alfabetische volgorde bespreken.
Ik kom van een hele hoge terp in Friesland (Dokkum) en snap dus niets van het verschijnsel carnaval. Maar ik ben best bereid om me te verdiepen in een spel over carnaval en dus stond Carnavalo bij mij op tafel. In dit spel sta je aan het hoofd van een carnavalsvereniging en probeer je jouw leden het leukste carnaval ooit te bezorgen door ze mee te nemen naar de beste feesttenten met het lekkerste bier. Helaas lopen er drie spelbrekers rond op het carnaval-terrein die jouw plannen in de war sturen. Eén bijzondere burger ontzegt jouw leden de toegang tot een feesttent (Barricadol), Miss Carnavalo probeert jouw leden mee te lokken voor een potje zoenen op een koud, winderig plein en Prins Carnaval dwingt de carnavalsvierders in de zeikende regen mee te doen met de parade. Carnavalo wordt gespeeld met kaarten en iedere ronde speel je een kaart met een lid van jouw carnavalsvereniging (met een puntenwaarde) in een tent. Je kan de kaart open of gesloten spelen en dat levert verschillende voordelen op. Wie aan het eind de meest waardevolle leden in een tent heeft scoort daar punten. Maar daarnaast kan je in je beurt ook Barricadol, Miss Carnavalo of Prins Carnaval verplaatsen om daarmee de leden van de carnavalsverenigingen van je concurrenten weg te lokken. Mijn eerste indruk was niet zo positief, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik nog niet helemaal uit de regels van Carnavalo kwam en denk dat het spel beter werkt met meer dan twee spelers (ik speelde een tweepersoonspotje met Niek). We hadden beide niet echt het gevoel dat we grip hadden op wat we aan het doen waren en het spel liep stroef doordat we het lastig vonden om de regels te onthouden. Ik moet denk ik de regels nog maar eens goed lezen voor ik het spel een herkansing geef.
Dream On is een coöperatief memory-spel waarin de spelers eerst samen een verhaal verzinnen aan de hand van plaatjes en daarna het verhaal moeten herhalen. Alle spelers krijgen drie kaarten op handen en er wordt een kaart opengedraaid. Vervolgens verzinnen de spelers waar het verhaal over gaat en vullen ze het verhaal aan door uit hun hand kaarten te spelen en het plaatje daarvan te verwerken in het verhaal. Als een zandloper leeg is (ik schat na ongeveer twee minuten), dan wordt de stapel kaarten omgedraaid en moeten de spelers om de beurt het verhaal nog een keer vertellen. Als een speler het verhaal nog weet (het verhaal klopt bij het plaatje) dan levert dat pluspunten op, als je het niet weet krijg je minpunten. Je mag ook nog hulp vragen en als je het dan goed doet, dan krijg je één punt. Ik vond het een grappig spelletje. Het is verrassend lastig om een verhaal te verzinnen en ondertussen goed te onthouden wat er al gebeurt is, zeker als er ergens een rare wending in het spel wordt geïntroduceerd.
De Duitse uitgever Hans im Glück staat garant voor goede euro-spellen. Het is dan ook geen wonder dat andere uitgevers er als de kippen bij zijn om de rechten te kopen voor deze spellen. 999 games heeft haar slag geslagen door Hadara binnen te halen. Hadara is een typisch Hans im Glück product: een echte eurogame met simpele regels en waarin het thema bijzaak is. In Hadara staan vier scoresporen centraal. Ieder spoor levert iets anders op als je het ontwikkeld, voor geel krijg je geld, voor rood militaire kracht (waarmee je koloniën kan verwerven), voor blauw cultuur (waarmee je standbeelden kan oprichten en voor groen voedsel (waardoor je meer kaarten mag hebben). Het spel wordt in drie ronden gespeeld die ieder bestaan uit twee fasen. In de eerste fasen trekken alle spelers twee kaarten en kies je er één uit voor jezelf en de ander leg je op het bord voor de tweede fase. De kaart die je zelf pakt mag je kopen en uitvoeren (daardoor ontwikkel je op de scoresporen) of verkopen (voor een beetje geld). Deze stap wordt meerdere keren herhaald en in de tweede fase mogen de speler om de beurt de afgelegde kaarten kopen. Aan het eind van iedere fase hebben spelers de mogelijkheid om hun culturele en militaire macht in te zetten om beelden te maken of koloniën te ontdekken. En aan het eind van iedere ronde mag je zegels kopen die op het eind punten opleveren voor setjes van kaarten of punten voor één van je scoresporen. Het fijne van Hadara is dat het razendsnel speelt doordat in de eerste fase van elke ronde de spelers tegelijkertijd kiezen (net als in 7 wonders). Je hebt altijd te weinig geld en bent daardoor gedwongen lastige keuzes te maken (en lastig is leuk als je een spellenliefhebber bent). Je kan verschillende strategieën uitproberen in dit spel en daardoor is de herspeelbaarheid grooot. Ik heb dit spel met veel plezier gespeeld. Het spel speelt zo lekker weg dat het me niets zou verbazen als we dit spel later in het jaar terug gaan zien in de lijstjes met spellen die genomineerd zijn voor spellenprijzen.
Micro Brew is een spel dat ik via Kickstarter heb gekocht en dat deze maand bezorgd werd. Het is een bordspel over bierbrouwen dat verpakt is in een schattig klein blikje. Dit blikje zit vervolgens wel bomvol met (kleine) kaartjes en houten speelstukken. Gelukkig krijg je een instructie bij het spel over hoe je al het materiaal in het doosje hoort te leggen, want zonder die uitleg had ik het doosje nooit meer dicht gekregen. Het spel is een workerplacementspel: je hebt een aantal mannetjes die je plaatst in de brouwerij om daar taken uit te laten voeren om zo via verschillende stappen hippe biertjes te brouwen en die aan de man te brengen. Je kan daarbij grofweg twee strategieën volgen: gewoon zo veel mogelijk bier brouwen en niet moeilijk doen over de kwaliteit om zo snel geld te verdienen en vervolgens punten te scoren door reclame te maken. Of je investeert juist in de kwaliteit van je bier waardoor de bierliefhebbers vanzelf naar je toe komen. Mijn eerste kennismaking met dit spel beviel me goed. Het is op zich een redelijk standaard werkverschaffingsspel, maar het werkt prima. Het verbaasde mij hoeveel spel er in dit kleine blikje bleek te zitten.
Montana is een vlot familiespel waarin je probeert zo snel mogelijk een bepaald aantal nederzettingen op het bord te bouwen. Om een nederzetting te kunnen bouwen heb je grondstoffen nodig die je verzameld via werkers. In je beurt mag je kiezen uit drie acties: nieuwe werkers verzamelen, werkers inzetten om grondstoffen te verzamelen of nederzettingen bouwen. Ik had bedacht dat ik eerst eens goed ging investeren om grondstoffen te verzamelen voordat ik nederzettingen ging bouwen. Dat bleek een grote fout. Peter Hein richtte zich namelijk vanaf het begin op de nederzettingen en ging voor de quick wins en hij bouwde in no time al zijn nederzettingen. Ik zag net op tijd wat hij aan het doen was zodat ik in mijn laatste beurt nog net ook wat nederzettingen kon bouwen (anders was het wel heel gênant geworden). Dat gaat me een volgende keer niet nog een keer gebeuren!
New Frontiers is een nieuw spel in de Race fort he Galaxy serie. Spellen uit deze serie maken gebruik van het mechanisme uit Puerto “deeeuwige nummer 1 in de Spellengek top 100” Rico (of zouden we dit jaar verrast worden….). Dit mechanisme is dat spelers om de beurt een bepaalde actie kiezen die iedereen vervolgens mag uitvoeren, maar waarbij de kiezende speler een extraatje krijgt. Ik speelde dit spel met Peter Hein en Anton die alles waar Race for the Galaxy op staat grijs gespeeld hebben, terwijl ik maar incidenteel spellen uit deze lijn heb gespeeld. Ik besloot dan ook om vanaf het begin van het spel aan te gaan focussen op één ding, namelijk militaire kracht. Met militaire kracht kon je werelden veroveren en daarmee kon je weer meer militaire kracht krijgen om nog sterkere militaire werelden te veroveren. Ik had het geluk dat er veel militaire werelden voorbij kwamen en Peter Hein en Anton geen interesse hadden in militair vertoon waardoor ik geen concurrentie had om deze werelden. Mijn strategie kwam daardoor ontzettend goed uit de verf. Ik wist het potje zelfs (tot mijn grote verbazing) te winnen. Ik vond het een leuk spel om te doen. In het Race for the Galaxy kaartspel raak ik altijd de weg kwijt door alle kaarten en verschillende symbolen. Daar had ik met New Frontiers geen last van. Ik denk dan ook dat dit spel een stuk toegankelijker is dan het kaartspel. Ik zou het graag nog eens spelen.
Pearls is een vlot kaartspelletje dat me deed denken aan tweepersoons-topper
Jaipur (maar dan de light versie). In dit spel verzamel je parels en parelkettingen om er punten mee te scoren. Op de tafel ligt een rij kaarten met daarop parels in verschillende kleuren en waardes (hoe duurder een parel, hoe minder er van in het spel zitten). In je beurt mag je alle parels van een kleur van tafel pakken of parels uit je hand afleggen om ze te scoren aan het eind van het spel. Bij het afleggen kan je een bonus scoren (een parelketting) als je een bepaalde hoeveelheid kaarten aflegt. Vaak sta je voor de keuze om een groot aantal goedkope parels te pakken of één dure. Met de goedkope kan je de aantrekkelijke bonussen scoren, maar dure parels leveren ook veel op. Pearls is een prima spel om even tussen door als spellensnackje te spelen of om een spellenavond mee te openen of af te sluiten.
Er zijn weinig thema’s waar ik moeite mee heb, maar van Secret Hitler moest ik toch even slikken. Secret Hitler is een social deduction game (net als bijvoorbeeld Weerwolven, The Resistance en Wie is de mol). In dit strijden de fascisten en de liberalen om de macht in het parlement. Beide groepen proberen hun wetten aangenomen te krijgen. Iedere ronde wordt er een president gekozen die vervolgens een kanselier kiest. De president trekt die kaarten met wetten en kiest daarvan er twee aan en geeft die aan zijn kanselier. Die kiest er één uit en deze wet wordt aangenomen. De president en de kanselier kunnen daarbij vertellen welke kaarten ze krijgen, maar ze mogen hier over liegen. Een fascistische president kan dus twee fascistische kaarten doorgeven aan zijn kanselier en zeggen dat het een setje van een fascistische en een liberale wet was. Een liberale kanselier zal natuurlijk zeggen dat hij twee fascistische wetten had gekregen (maar hij mag dit niet laten zien) en dus wel gedwongen was om een fascistische wet aan te nemen. Maar geloven de andere spelers hem wel of denken ze nu dat hij de verborgen fascist is. Je probeert als eerste vijf wetten van jouw politieke voorkeur aangenomen te krijgen en als dat lukt dan wint jouw team het spel. In de loop van het spel krijgen de president en kanselier ook nog wat speciale bevoegdheden om voor extra spanning en chaos te zorgen. Ik vond dit een leuk deductiespel, maar had liever gehad dat ze er een wat minder beladen thema op hadden geplakt.
Wreck Raiders is een ander kickstarter spel dat deze maand werd bezorgd. Ik heb dit spel indertijd gebacked vanwege het thema. Als kind wilde ik onderwaterarcheoloog worden en een spel waarin je schatten gaat opduiken trekt meteen mijn aandacht. Wreck Raiders is een familiespel waarin je iedere ronde duikers op verschillende plekken in kan zetten om schatten op te duiken of om zeesterren en schelpen te verzamelen. Aan het begin van iedere ronde worden een aantal dobbelstenen in de doos van het spel gegooid. Deze dobbelstenen bepalen waar de duikers gezet mogen worden en of je nog een extra zeester of schelp scoort. Om de beurt kiezen de spelers een dobbelsteen uit en zetten hun duiker op een plekje met dat nummer (als daar een duiker van een andere speler ligt, wordt die naar het strand gestuurd om daar een paar schelpen op te rapen). Je kan bij wrakken gaan duiken en dan krijgt vervolgens jouw duiker een schatje van het betreffende wrak. Maar ook je beide buren (als die er zijn) krijgen een schatje. De schatjes kan je vervolgens op twee plekken op je spelersbordje leggen. Je kan ze óf gebruiken om tentoonstellingen te maken die tijdens het spel punten op kunnen leveren of je kan ze in je kluis leggen voor punten aan het eind van het spel. Je kan je duiker ook naar het strand sturen om meteen zeesterren en schelpen op te duiken. Deze kan je vervolgens gebruiken om acquaria mee te kopen. Wreck Raiders is een familiespel en voor mij als verwende veelspeler net wat te licht. Ik vind het door het thema nog steeds best leuk om te doen, maar ik had er meer van verwacht.
Geplaatst door