Geplaatst door Heerlijk, februari is weer voorbij. De dagen zijn nu echt merkbaar langer aan het worden en daar knap ik altijd enorm van op. Gelukkig zijn de avonden nog lang genoeg voor een spelletje en dus heb ik op dat gebied ook niets te klagen gehad. Ik speelde 35 keer een spel deze maand en daar zaten 4 nieuwe titels bij.
Mijn meest gespeelde spel was Dominion: Nocturne. Er was een tijd dat het er op leek dat Dominion af was en dat er geen uitbreidingen meer zouden komen. Maar inmiddels weten we beter. De frequentie waarmee uitbreidingen uitgebracht worden is flink lager dan in de beginjaren van Dominion, maar Donald X. Vaccarino krijgt toch nog af en toe een heldere inval en na verloop van tijd resulteert dat in een nieuwe uitbreiding. Er zijn inmiddels al zo veel verschillende Dominion-kaarten dat ik meer dan genoeg kaarten heb voor een leven lang Dominion speelplezier. Maar als er dan toch een nieuwe uitbreiding is, dan wil ik hem hebben ook. Dat leverde dit keer wel een paar hoofdbrekers op over waar ik de kaarten ging bewaren. Mijn Dominion-box was namelijk al echt vol. Uiteindelijk heb ik alle metalen fiches in een aparte box gestopt en toen had ik precies genoeg ruimte om de uitbreiding toch nog kwijt te kunnen. Als, of beter gezegd zodra, er een volgende uitbreiding komt dan moet ik de keuzekaarten (met de blauwe achterkant) naar een eigen bak verkassen om ruimte te maken. En daarna weet ik het echt niet meer, maar gelukkig is het nog niet zo ver.
Zoals met elke uitbreiding worden er bij Nocturne een paar nieuwigheidjes toegevoegd. De belangrijkste toevoeging aan deze set zijn de zogenaamde nacht-kaarten. Dit zijn actiekaarten die je niet speelt in de actiefase, maar in een eigen nachtfase. Het fijne is dat je daar vervolgens geen acties voor nodig hebt. Je kan je nachtkaarten dus altijd spelen. Zo is er een watchman die je de eerstvolgende 5 kaarten van je deck laat bekijken en daar kaarten van laat afleggen. Een andere leuke toevoeging is dat sommige kaarten zogenaamde heirloom-kaarten zijn. Dit betekent dat als je die kaart gebruikt, dat één van de kopers uit je hand vervangen wordt door een speciale treasure. En hier zitten hele leuke kaarten tussen, zoals een cursed gold. Als je die gebruikt om te betalen krijg je er een curse bij cadeau. Dan is zo’n goud in je starthand toch in eens heel wat minder lekker, zeker als er geen kaarten waarmee je mag trashen op tafel liggen. Verder zitten er een stapel met leuke kans-kaarten (boons) en nare ellende-kaarten (hex) in het spel. Bij sommige kaarten moet je zo’n kaart trekken en weet je dus van te voren niet precies wat er gaat gebeuren. Ik heb nog niet alle kaarten op tafel gehad, maar de kaarten die ik tot nu toe heb gezien vind ik leuk. Zoals ik in de vorige alinea al zei: niemand heeft extra Dominion-kaarten nodig, maar als je een Dominion fan bent, dan is dit geen slechte aankoop.
Het tweede nieuwe spel dat ik deze maand voor het eerst speelde is Sagrada. Vorig jaar kwam ik in lijstjes met beste nieuwe spel van de maand op Boardgamegeek regelmatig verwijzingen naar dit spel tegen. Al snel stond het spel hoog op mijn wensenlijst, maar het was alleen nergens te krijgen. Het succes van dit spel is groter dan de uitgever aan kan. Iedere nieuwe druk is daarom in een vloek en een zucht uitverkocht en vervolgens duurt het weer weken of maanden voor er een nieuwe oplage op de markt verschijnt. Toen ik deze maand dan ook een mailtje van het Spellenhuis kreeg dat Sagrada weer op voorraad was, heb ik ze meteen opgebeld en een doos opzij laten zetten. En dat was maar goed ook, want de voorraad van het Spellenhuis was binnen een paar dagen verkocht.
Sagrada is een dice-drafting spel waarin je met de dobbelstenen prachtige glas en lood ramen moet maken. Aan het begin van ieder spel kiezen alle spelers een ontwerp voor hun raam (keuze uit vier). Dit ontwerp schuif je in een kartonnen houder waardoor je een mooi raster krijgt waar de dobbelstenen moeten komen te liggen. Op het ontwerp zie je voor bepaalde plekken in je raster welke kleur of welke tint (getal) glas (dobbelsteen) er geplaatst moet worden. Je moet bij het plaatsen van de dobbelstenen er verder op letten dat je niet horizontaal of verticaal aangrenzend dobbelstenen van dezelfde kleur of met het zelfde getal mag leggen. Aan het begin van een spelletje worden verder nog 3 kaarten opengedraaid waarop staat hoe de ramen aan het eind van het spel worden gewaardeerd (bijvoorbeeld een aantal punten als je in een rij allemaal verschillende kleuren hebt liggen of juist punten voor ieder setje van een 1 en een 2). Vervolgens worden er prachtige doorzichtige, gekleurde dobbelstenen uit een zak getrokken en gegooid. De spelers pakken hier om de beurt een eerste dobbelsteen van en vervolgens tegen de klok in een tweede dobbelsteen (denk de Kolonisten van Catan volgorde). Je legt de dobbelstenen die je trekt meteen op je bordje. Er zijn verder altijd een aantal speciale acties die je mag uitvoeren tegen betaling van glazen druppels (hoe moeilijker je opdracht hoe meer je daar van krijgt aan het begin van het spel) waardoor je nog eens een foutje kan herstellen. Na 10 ronden is het spel afgelopen en worden de ramen gewaardeerd. Ik vind Sagrada een erg leuk tussendoortje. Het spel ziet er echt prachtig uit en speelt lekker vlot weg. Je bent lekker een beetje aan het puzzelen en geheid gaat het ergens mis en dan probeer je er maar het beste van te maken.
Het derde nieuwe spel dat ik probeerde was het Arkham Horror kaartspel. Ik houd van het mysterieuze thema van de Arkham spellen en had best veel positiefs over dit spel gelezen. Het is een coöperatief ontdekkingsspel dat leentjebuur heeft gespeeld bij Dungeons & Dragons voor de opbouw van een karakter met verschillende eigenschappen. In dit spel moet je met twee spelers samen een bovennatuurlijk probleem moet ontrafelen. Je kan het spel ook in je eentje spelen, maar dat is dan weer niet zo mijn ding. Het lastige is alleen dat Niek echt een hekel heeft aan coöperatieve spellen. Tegen beter weten in heb ik het spel toch gekocht en hij was zo lief om het een kans te geven. En inderdaad, hij vond er geen zak aan. En dat maakte dat ik het spel ook met minder plezier speelde. Het spel zelf heeft op mij wel een positieve indruk gemaakt, dus misschien moet ik het toch eens in mijn eentje proberen of een andere vrijwilliger zoeken die dit genre ook leuk vindt. Ik wil hierbij nog wel de waarschuwing plaatsen dat de spelregels van dit spel echt dramatisch slecht zijn opgeschreven en dat het daardoor echt lastig was om het spel te leren. Gelukkig zijn er op internet heel veel filmpjes te vinden waar de regels worden uitgelegd, zodat ik er uiteindelijk wel redelijk uit ben gekomen, maar dat kostte me echt een hoop moeite (en ik ben toch wel een ervaren spelregel-lezer).
Het laatste nieuwe spel dat ik speelde was Dead Last. Dit is een spel voor grote groepen waar je op democratische wijze een pot goud moet verdelen. De spelers stemmen namelijk wie er elke ronde wordt omgelegd en dus niets krijgt. De meerderheid beslist hierbij. Hierbij geldt vervolgens ook dat iedereen die niet op de verliezer heeft gestemd, ook meteen wordt ook omgelegd (dit ruimt wel lekker op). De truc is dus dat je met elkaar moet afstemmen op wie je gaat stemmen, bijvoorbeeld door even de kaart te laten zien die je wilt spelen. Je moet dit echter wel een beetje stiekem doen zodat het slachtoffer de aanval niet aan ziet komen, want anders zou die zo maar een “ambush” kaart kunnen spelen waardoor juist de aanvallers het loodje leggen. Als er nog 2 spelers over zijn, moeten zij een speciale ronde spelen waarbij beide spelers kiezen uit 3 mogelijkheden: één goudkaart pakken, alle vier goudkaarten pakken of eerlijk delen. Ook hier mag je weer over afstemmen, maar geloof jij iemand die zegt dat hij wil delen als je weet dat als jij gaat delen en hij alles wil, jij niets krijgt en hij alles. De kenners herkennen hier het klassieke prisoners dilemma. Het spel is afgelopen zodra iemand een bepaalde hoeveelheid goud heeft verzameld. Dit soort groepsspellen komt doorgaans pas goed tot zijn recht als je het wat vaker met dezelfde groep speelt zodat je met elkaar manieren om te communiceren ontdekt. Wij deden het spel één keer en dat was best ok, maar het kwam nog niet echt van de grond. De leukste momenten waren de momenten waarop twee mensen de buit moesten delen en de vraag werd opgeworpen wie er te vertrouwen was en wie niet.
Aan het begin van deze maand ben ik verder nog naar een hele leuke reünie geweest. Meer dan tien jaar geleden werkte ik bij het CBS en daar speelden we regelmatig Taipan in de pauze. En dat ging er fanatiek aan toe. Toen ik net weg was, heeft mijn oud-collega Eugène zelfs een keer een Taipan-toernooi georganiseerd waar ik nog aan mee heb gedaan. Twee van deelnemers van dat toernooi hadden het initiatief genomen om het toernooi nieuw leven in te blazen. Het lukte om een datum te vinden waarop bijna iedereen die bij het originele toernooi aanwezig was, nu ook weer kon. Inmiddels werkt nog maar de helft van de mensen die toen aanwezig was nog (of in één geval weer) bij het CBS. Het toernooi was dus ook meteen een reünie. Met sommige collega’s heb ik nog wel regelmatig contact, maar anderen had ik echt tien jaar niet meer gezien. Ik speelde zelfs samen met een collega die ik al die tijd niet meer had gezien. Ik vond het super leuk om weer eens lekker een hele avond te kunnen taipannen en ik vond het ook super leuk om iedereen weer te zien en een beetje bij te kletsen. Misschien heb ik dat laatste een beetje te veel gedaan, want ik werd samen met mijn maatje kansloos laatste. We hebben met elkaar afgesproken dat we niet weer tien jaar wachten met het volgende toernooi.
Deze maand speelde ik samen met een paar van mijn huidige collega’s ook weer verder aan Pandemic Legacy Season 2. We hebben deze maand twee keer het maart-scenario gespeeld én verloren. Season 1 gebruikt het gewone Pandemie als startpunt, maar Season 2 is echt een ander spel. En het is niet alleen anders, het is ook een tandje (of misschien zelfs meerdere tandjes) moeilijker. We beginnen langzaamaan wel wat meer grip te krijgen op het spel, dus hopelijk lukt het ons om het volgende potje weer eens te winnen. Natuurlijk balen we wel als we verliezen, zeker als je net het gevoel begon te krijgen dat de kansen beginnen te keren. Maar dat wil zeker niet zeggen dat we het spel niet met heel veel plezier spelen. Hoe meer we het spelen, hoe leuker ik het ga vinden. Het positieve van verliezen is daardoor wel dat we het spel vaker kunnen doen en er dus langer plezier van hebben.
En ten slotte lukte het me deze maand eindelijk om op marktplaats een vervangende magnetische reis Scrabble set te vinden. We gebruiken nu ons tweede setje, waarbij we verloren letters aanvullen met de letters uit het eerste setje. Van sommige letters hebben we echter geen reserves meer en daarom was ik op zoek naar een nieuw setje. Ik was dan ook heel blij toen ik op marktplaats een set voorbij zag komen en bood snel de vraagprijs. Het setje werd vlot opgestuurd. Ik ging natuurlijk meteen checken of alle letters aanwezig waren en daar begon ik nattigheid te voelen. De letters hadden namelijk andere waardes en zaten er in een andere verhouding in. Ik bleek een Engelse editie gekocht te hebben. Ik had het kunnen zien als ik beter naar de foto’s had gekeken, maar het heeft niet in de tekst gestaan. Ik baalde daar best van. Maar schijnbaar was dit de maand dat mensen van hun magnetische reis scrabble af wilden, want ik zag tot mijn verbazing nog een set op marktplaats verschijnen. Ik had geleerd van mijn eerdere ervaring en heb eerst gecheckt of dit wel een Nederlandse editie was en toen het antwoord daarop ja was heb ik pas de vraagprijs geboden. Deze set is inmiddels ook binnen en bleek compleet te zijn. De reisverpakking was alleen wel een beetje beschadigd geraakt in de post, maar omdat het me vooral om de letters te doen was, is dat jammer maar geen ramp. Voorlopig heb ik dus weer genoeg reserve letters om een tijd vooruit te kunnen. De ervaring leert namelijk dat we toch af en toe wel een lettertje verliezen.