Geplaatst door In juli kwam er 58 keer een spel op tafel. Wingspan is nog steeds mijn meest gespeelde spel. In de afgelopen maand kwam deze kersverse winnaar van de Kennerspiel des Jahres 13 keer op tafel. Ik heb dit spel inmiddels in totaal 55 keer gespeeld en denk dat er de komende tijd nog wel wat potjes bij gaan komen.Ik speelde deze maand zes spellen voor het eerst. Over Ticket to Ride London en Port Royal Uitbreiding heb ik al een recensie geschreven, dus die spellen sla ik voor dit overzicht even over.
Ik speelde eindelijk Holding On: The Troubled Life of Billy Kerr. Ik heb dit spel op Spiel gekocht vanwege het bijzondere thema. Het is alleen een coöperatief spel en dat krijg ik niet zo snel op tafel omdat Niek een hekel heeft aan coöperatieve spellen. Gelukkig wilden Caroline en Saskia op Spellenpret het spel wel een keer met me spelen. In dit spel speel je een team van verpleegkundigen die voor een doodzieke patiënt moet zorgen. Deze patiënt heeft duidelijk nog unfinished business en je doel is om hem daar een beetje mee te helpen zodat hij rustig kan sterven. Je doet dit door het verplegend personeel zowel medische als psychische hulp te laten bieden. Helaas is de bezetting in het ziekenhuis aan de krappe kant en dus moet je keuzes maken over welke zorg je gaat bieden. Ik moet de regels nog eens een keer goed doorlezen, want ik heb het gevoel dat ik iets heb gemist waardoor het spel niet goed van de grond kwam. Het spel kabbelde maar voort en werd op geen moment echt spannend. Op internet heb ik postieve reacties gelezen van dit spel en daarom denk ik dat er ergens iets niet goed ging. Ik onthoud me dus nog even van een mening over dit spel.
Op Spellenpret speelde ik nog een coöperatief spel, namelijk de nieuwste tak aan de Pandemie-boom: Pandemic Rapid Response. In dit spel zitten de spelers in een vliegtuig waarin je met je pion verschillende acties kan doen. In je beurt gooi je met dobbelstenen die aangeven welke acties je kan doen. Je mag de dobbelstenen zo vaak over gooien als je wilt, maar dit kost wel tijd en daar heb je niet zo veel van. Er loopt namelijk een zandloper en voor die een bepaald aantal keer is doorgelopen moet je al je taken voltooid hebben. Ik vond deze variant niet echt leuk. Het leuke van Pandemie is voor mij de puzzel die je samen probeert op te lossen. Je moet samenwerken om het spel tot een goed einde te brengen. In Rapid Response was redelijk duidelijk wat er moest gebeuren en draaide het vooral op zo snel mogelijk de juiste dingen gooien met de dobbelstenen. Het spel deed me heel erg aan Escape denken, maar was van die twee spellen duidelijk de mindere. Ondanks het thema (de wereld rondvliegen om de wereld te redden), vond ik dit helaas geen hoogvlieger.
Lost Cities het tweepersoons kaartspel, wie is er geen spellengek mee geworden zou ik haast zeggen. Dit spel bestaat inmiddels 20 jaar. Knizia is een kei in het hergebruiken van goede spelmechanismen en het mechanisme van Lost Cities is met succes hergebruikt in de verschillende Keltis spellen (Keltis het bordspel won in 2008 zelfs de Spiel des Jahres). Dit jaar komen er weer een paar spellen onder met het Lost Cities thema uit. De eerste daarvan is Lost Cities het bordspel. Ik speelde dit spel met Niek, Peter Hein en Helen. Natuurlijk moet je weer genummerde kaarten in verschillende kleuren verzamelen die je oplopend moet afleggen. Als je een kaart uitspeelt dan mag je op het betreffende spoor een stap naar voren doen. Hoe verder je komt op een spoor hoe meer punten het oplevert. De eerste stapjes leveren zelfs minpunten op. Op sommige plekken kan je een bonusje krijgen, zoals een extra stap op een spoor naar keuze. En als je geen kaart uit wil spelen dan mag je ook een kaart afleggen en een nieuwe trekken. Andere spelers kunnen deze kaart dan weer oppakken als ze willen. Je moet dus goed opletten dat je geen kaarten aflegt waarmee je een ander helpt om flink wat stappen op een spoor te zetten. Je speelt meerdere rondes en wie daarna de meeste punten heeft wint het spel. Het mechanisme van Lost Cities heeft natuurlijk al lang bewezen. Ook dit spel speelt dus weer heel soepel en lekker weg. Regelmatig heb je eigenlijk geen kaart die je nu wil spelen omdat je hoopt dat je nog een tussenliggende kaart trekt, maar wil je ook niets afleggen omdat andere spelers die kaart te goed kunnen gebruiken. Dit zorgt voor lastige en dus leuke dillema’s. Voor wie Lost Cities of Keltis heeft gespeeld is dit bekende kost. Het spel is dus niet bijster origineel, maar dat neemt niet weg dat het een prima spel is.
Samurai the Card Game heb ik in 2011 al eens eerder gedaan. Dat is alleen zo lang geleden dat ik er geen herinneringen meer aan had en daarom tel ik het mee met de nieuwe spellen van deze maand. In dit spel bouw je met elkaar een soort dambord van vierkante kaarten. Op de helft van de kaarten staat een symbool (rondje, vierkantje, driehoekje) en de andere helft zijn de spelerskaarten waar dezelfde symbolen op staan met een waarde erbij. Zodra een symboolkaart helemaal omsingeld is krijgt de speler die de sterkste kaarten met hetzelfde symbool (of jokers) heeft aangelegd een fiche met dit symbool er op. Als alle kaarten gespeeld zijn, wordt er gekeken wie er in de verschillende categorieën de meeste fiches heeft verzameld. Als je in geen één categorie de meeste hebt, dan heb je verloren. Als iemand in twee categorieën de meeste heeft, dan is deze speler de winnaar. En anders is de speler de winnaar die de meeste van de fiches heeft van de soorten waarvan hij niet de meeste had. Inderdaad dit is een onvervalste Knizia met bijzondere eindwaardering. Het spel speelt zelf gelukkig een stuk makkelijker weg dan de eindtelling is. Ik heb me dan ook prima vermaakt met dit spel.