Naar het Middelpunt der Aarde

Het spel …

Jules Verne is inmiddels al meer dan honderd jaar dood, maar zijn boeken zijn nog steeds een bron van inspiratie op veel vlakken, waaronder spellen. Van zijn boek De reis om de wereld in tachtig dagen is recent bij University een spel verschenen en nu is het de beurt voor de andere klassieker van Verne: Naar het middelpunt der Aarde.

In het spel staat de reis van de moedige ontdekkingsreiziger professor Lidenbrock, zijn neef Axel en hun gids Hans Bjelke centraal. De drie heren verkennen in het spel eerst een uitgebreid grottenstelsel, daarna steken ze met gevaar voor eigen leven een ondergrondse zee over om tenslotte door de uitbarsting van de vulkaan Stromboli weer terug te keren naar het aardoppervlak.

De drie delen van het avontuur zijn ook in het spel terug te vinden als aparte delen. De eerste twee delen (de grotten en de ondergrondse zee) vormen eigenlijk de hoofdmoot van het spel, de ontsnapping door middel van de vulkaanuitbarsting is een snelle finale die bijna zichzelf speelt.

Tijdens een spelersbeurt mag je kaarten trekken of kaarten uitspelen en daarmee de onderzoekers verplaatsen en opgravingen doen. In de grotten en de ondergrondse zee moeten de spelers door middel van onderzoekskaarten de drie onderzoekers verplaatsen. In de grotten lopen de onderzoekers ieder voor zich (al kunnen alle spelers iedere onderzoeker verplaatsen), maar op de ondergrondse zee zitten de onderzoekers samen op een vlot. De zoektocht wordt belemmerd door afgronden, ondoordringbaar graniet, grote rotsblokken en draaikolken. Om deze te trotseren kunnen de spelers uitrustingskaarten inzetten (kompas, touw, beschuit, houweel en een Ruhmkorff-lamp).

Op sommige velden van het bord zijn fossielen te vinden. Om deze op te graven moeten de spelers de juiste combinatie van uitrustingskaarten inleveren. Aan het eind van het spel leveren de fossielkaarten punten op en wie de meeste punten heeft wint natuurlijk. Helaas kan je de fossielen ook weer kwijtraken, bijvoorbeeld doordat je aan het eind van het eerste deel van het spel genoeg waterstenen moet hebben verzameld om de fossielen te conserveren tijdens de reis over de ondergrondse zee. Ook tijdens de vulkaanuitbarsting kan je nog fossielkaarten kwijt raken.

… en de waardering

Naar het Middelpunt der Aarde voelt een beetje kunstmatig aan. De auteur heeft erg zijn best gedaan om de verhaallijn uit het boek van Verne te volgen, maar hierdoor is een lichtelijk stroef spel ontstaan met veel kleine regeltjes die lastig te onthouden zijn. Vooral de veranderingen tussen het eerste en tweede deel van het spel zijn nogal verwarrend omdat het speltechnisch niet logisch is dat de regels ineens net een klein beetje veranderen. De eerste keer is het spel daardoor nogal onoverzichtelijk en ik kan me zo voorstellen dat er mensen zijn die halverwege denken, laat maar zitten we trekken wel een ander spel uit de kast. Dit is jammer, want het spel is op zich best aardig als je even doorzet.