Geplaatst door Beursindrukken zijn allemaal goed en wel, maar we gaan natuurlijk naar een spellenbeurs om nieuwe spellen te leren. Of in ieder geval nieuw voor mij: sommige van de spellen die ik voor het eerst speelde zijn alweer een paar jaar oud. Maar daar maal ik niet om; als ik een leuk spel ontdek maakt het feitelijk niet uit hoe lang het al beschikbaar is.
Ik volg Dagmars goede voorbeeld en behandel ze alfabetisch. Het zijn er zeventien in totaal, daarom knip ik het overzicht in tweeën.
5 Towers had ik op basis van de omschrijving op mijn lijstje gezet. Dat gold voor meer mensen, al gauw kreeg dit spel een positieve buzz. Hetzelfde gold voor Moorland van dezelfde uitgever, waardoor de stand de hele dag vol was. Met een gerichte loopactie op de zaterdagochtend lukte het toch, en het was de moeite waard. In dit snelle kaartspelletje probeer je zo hoog mogelijke torens te bouwen volgens het principe van Lost Cities, maar dan aflopend. Kaarten krijg je door te bieden. Elke ronde draai je vijf open en iedereen mag een keer bieden op het aantal kaarten dat je wilt nemen. Hoog bieden is niet per se verstandig, want dan moet je kaarten nemen die je eigenlijk niet wilt en blijven je torens laag. We vonden dit alle vier een leuk spel, Wendy nam het zelfs mee. Ik wacht nog even af of het met twee goed te spelen is, maar ik sluit niks uit.
Ieder jaar sluit ik wel een keer aan bij een spel dat ik niet van plan was om te spelen, of zelfs nooit van gehoord heb. Ooit kreeg ik zo een variant van mens-erger-je-niet voorgeschoteld, maar meestal valt het mee. En af en toe kom ik nog verrassend leuke spellen tegen die ik compleet had gemist als ik me alleen op mijn lijstje had gericht. Dat geldt misschien ook wel voor de lezers van deze stukjes: in plaats van de zoveelste indruk van de beursfavorieten lees je hier misschien wel iets over een spel dat nergens anders besproken wordt.
Een typisch voorbeeld van zo’n spel dit jaar is Der Abenteuer Club. Toen we bij de rustige stand van Piatnik aanschoven vreesde ik even dat we een grote fout hadden gemaakt. Op basis van vage verhaaltjes moet je wat kaarten uit je hand kiezen, daar een paar willekeurige andere bijleggen en maar hopen dat de anderen correct raden welke jij had gekozen. We keken elkaar aan en besloten het spel maar mee te spelen. Het is toch wat onbeleefd om na de uitleg van een vriendelijke Oostenrijker direct op te stappen. Maar nadat we het uniform van de kolonel verfraaid hadden en een koe van de rails hadden verjaagd (vraag niet waarom) begonnen we er best wat lol in te krijgen. Vooral het voorlezen van het verhaaltje tussen de opdrachten door droeg bij aan de sfeer. Blijkbaar waren we een clubje avontuurlijke kinderen met een rijke fantasie, en daar konden we ons goed in verplaatsen. Na succesvol het eerste avontuur te hebben afgerond (iets met een treinroof) begonnen we enthousiast aan een tweede, maar dat mislukte jammerlijk. Dit vonden we allemaal een originele en fantasievolle toevoeging aan het Dixit-genre (raad het juiste plaatje), maar het feit dat we al zoveel van dit soort spellen hebben en dat het alleen in het Duits was, stonden een verdere aanschaf in de weg.
De laatste dag stond ik in de rij van de Ravensburgerwinkel om misschien Villainous te kopen (daarover later meer) toen Anton vroeg of ik zin had om een paar meter verderop Akropolis te spelen. Omdat ik was gekomen om spellen te spelen in plaats van gratis mee te nemen schoof ik graag aan. Akropolis heb ik al verschillende keren op BGA gespeeld, dus van echt ‘nieuw’ was geen sprake. Maar dit potje herinnerde me er weer eens aan hoe online spelen toch maar een slap aftreksel is van het echte werk aan tafel. Akropolis is een soort driedimensionaal Carcassonne, waarbij iedereen zijn eigen Griekse stad maakt. Het speelt lekker weg en op tafel ziet het er mooi uit. Ik dacht dat ik er na mijn potjes op BGA wel zo’n beetje op uitgekeken was, maar niets bleek minder waar. Het blijft een gezellig bouw- en puzzelspelletje. Misschien dat ik het nog eens aanschaf, voor nu ging het niet in de tas.
Een andere manier waarop ik onbedoeld een spel speel is dat het spel waarvoor ik kom bezet is, waarna ik maar een vrije tafel bij dezelfde stand kies. Dat gebeurde bij Allplay. Ik hoopte Pollen van Reiner Knizia te gaan spelen. Dat was vooral omdat ik behalve de auteursnaam niets van het spel wist. Terwijl anderen aan het spelen waren bladerde ik even de regels door en kwam er zo achter dat het een kopie is van Samurai The Card Game in een ander jasje. Overigens wel een schitterend uitgevoerd jasje, dit moet wel een van de fraaist uitgevoerde spellen van de beurs zijn. Maar het kaartspel van Samurai kende ik al (het is een goed spel), dus deed het geen pijn dat ik het niet kon spelen. Een vrije tafel was er wel bij Big Top. Het circusthema sprak ons allemaal niet aan, maar als je samurai moeiteloos door insecten kunt vervangen alsof het groepje Gregor Samsa’s is, moet het ook lukken voorbij een circus te kijken.
Big Top is een biedspel, waarbij je verschillende circusartiesten probeert te werven. Op iedere kaart staan een paar cirkels met daarin een getal. Als je een bod uitbrengt en dat getal staat op een van de kaarten die je eerder kreeg of op de kaart waarop je biedt, leg je daarop een muntje. Zijn alle cirkels gevuld, dan is de kaart compleet en telt deze mee voor je score. Je biedt dus niet alleen om een kaart te kopen, maar ook om je eerder gekochte kaarten te voltooien. In combinatie met het feit dat de spelers elkaar betalen bij het winnen van een bod geeft dit een unieke dynamiek aan het bieden. Tegen het einde van het spel moet je zorgvuldig afwegen of een kaart het nog waard is om op te bieden en wordt het spannend of het spel al eindigt. Big Top was een schoolvoorbeeld van een onbekend spel dat je bij toeval speelt en erg leuk blijkt te zijn. Geen wonder dat Wendy het direct kocht.
Ondanks de nabijheid van Essen vind je maar weinig Nederlandse uitgevers op Spiel. Een uitzondering was Keep Exploring Games, waar ze behalve het eigen spel Monuments ook enkele vertaalde spellen klaar hadden liggen. Een daarvan was Caldera Park. Savannah Park vind ik een leuk spel, van de opvolger wist ik alleen dat het wat tactischer was.
Dat bleek inderdaad het geval. De puntentelling is grotendeels hetzelfde, het kiezen en plaatsen van de tegels is heel anders. Iedereen heeft telkens maar zeven dierentegels om uit te kiezen, en niemand heeft dezelfde. Dat geeft meer mogelijkheden om het tactisch te spelen en rekening te houden met de plannen van anderen. Na een potje neig ik ernaar om de voorkeur aan deze variant te geven boven Savannah Park, maar ze zijn verschillend genoeg. Niet echt een nieuw spel, maar voor mij wel een van de leukste spellen van de beurs.
Emerge speelde ik om dezelfde reden als Big Top. Ik kwam voor The Fox Experiment, maar dat was een van de populairste spellen van de beurs en dus bezet. Dan maar Emerge, dat er in ieder geval indrukwekkend uitzag. Het is een familiespel waarbij je dobbelstenen gooit en op basis van je worp allerlei houten dieren op je eilanden plaatst of vulkanen uit laat barsten voor nieuwe of grotere eilanden. Wat Dagmar schreef geeft mijn gevoel ook wel wat weer: je bouwt wat je dobbelt en ziet de volgende beurt wel weer. Niet direct een matig spel, maar ook niet heel bijzonder. De vormgeving helpt erg voor het speelplezier. Als tegen het einde het hele bord gevuld is met eilanden met allemaal verschillende dieren ziet het er prachtig uit, of je nu wint of niet.
Forest Shuffle was een van de spellen die ik erg graag wilde spelen. Ik had op BGA al kennis gemaakt en wilde het graag met de anderen aan tafel spelen. Maar zelfs op donderdag was de stand, waar het toch zeker aan een tafel of tien gespeeld werd, permanent bezet. De dag erop dacht ik slim te zijn en bij aanvang van de beurs direct een sprintje naar de stand te trekken. Ook toen al leek die compleet vol, maar tot mijn grote geluk bleek een tafel toch vrij. Omdat ik het al kende kon ik het direct aan de rest uitleggen. Toen er toch een uitlegger kwam wilde ik hem vriendelijk bedanken, maar hij kwam hier voor iets heel anders. De tafel was namelijk gisteren al gereserveerd. Hij liet me een verontrustend volgeschreven velletje met tafelindeling zien. Op de vraag of we later op de dag nog een poging konden wagen keek hij erg moeilijk. Gelukkig waren de mensen van de reservering nog niet op komen dagen en hadden we tijd om een paar rondjes te spelen. Net toen we er allemaal een beetje in begonnen te komen was het gezelschap voor wie de tafel was helaas toch compleet en dropen we af.
Wat het spel betreft: Forest Shuffle is een tableaubouwer, met elementen van spellen als Race for the Galaxy en Earth. De eerste vind ik fantastisch, de tweede matig. De kaarten zijn bomen of planten en dieren die bij die bomen leven. Die kaarten zijn tweezijdig: bij het spelen moet je kiezen op de kaart links of rechts van de boom komt, dan wel boven of onder. Net als in Race betaal je ze door andere kaarten af te leggen. Maar nu komen de afgelegde kaarten op tafel, en kunnen anderen ze weer in hun hand nemen. Oh, en als je met de juiste kaarten betaalt kun je een mooie bonus krijgen. Er is dus enorm veel om over na te denken en rekening mee te houden, waardoor een half potje nauwelijks genoeg is om een indruk te krijgen. Voor zover die er was, was die ronduit positief. Dit had wel eens ons leukste spel van de beurs kunnen worden. Voor nu zullen we de een Nederlandse editie of anders een volgende druk moeten afwachten.
It’s a Balloon!? is ook een spel dat ik onbedoeld speelde. Er was een tafel vrij en het zag er toegankelijk uit. Vanwege mijn totale gebrek aan talent ben ik niet zo van de tekenspelletjes, maar dat is hierbij geen bezwaar. Een van de spelers trekt een kaartje met daarop een voorwerp, dier of personage dat je op je eigen bordje tekent. Je laat anderen niet zien wat je tekent, maar omschrijft het zo precies mogelijk. Bijvoorbeeld: “Teken onderaan een horizontaal slingerend lijntje, tot net iets voorbij weerszijden van de camera. Trek nu aan beide uiteinden van het lijntje een recht lijn omhoog, tot halverwege de paraplu. Verbind de verticale lijnen nu met een halve cirkel omhoog…” wie goed kan visualiseren ziet misschien al dat het om een spook gaat. Als een van de anderen denkt het te weten, stopt die met tekenen en schrijft het antwoord op. Iedereen die het goed raadt krijgt een punt, wie dat als eerste deed ook nog bonuspunten. Heel precies omschrijven bleek nog een hele kunst. Soms leidden de instructies tot drie totaal verschillende tekeningen bij de anderen (en uiteraard niemand die het goed had). Een geestig spel voor wie van het genre houdt, voor mij is Wat schets je me nou? genoeg.
Als je de lange rijen bij Lorcana zag, kon je denken dat dit het spel was dat je deze beurs moest spelen. De waarheid was dat veel mensen het waarschijnlijk voor de waardevolle promokaart deden. Lorcana is een snel spel, dus de rij ging gelukkig wel snel. Toen aan het begin van de dag de rij nog vrij kort was wilde ik het wel eens proberen (de opbrengst van Donald Duck is naar een goed doel gegaan, kan ik u verzekeren). Zoals de meeste lezers waarschijnlijk wel zullen weten is dit een verzamelkaartspel (TCG), zoals bijvoorbeeld Magic en Pokémon. De laatste heb ik nooit gespeeld, Magic is waarschijnlijk mijn meest gespeelde spel ooit. Lorcana is een stuk sneller en simpeler dan Magic, zonder allerlei speciale mogelijkheden, bijbehorende regels, en regels voor complexe combinaties van al die mogelijkheden. Die eenvoud is voor zo’n kennismakingspotje ideaal. De meeste kaarten stellen Disneykarakters voor, die je kunt gebruiken om legendepunten te scoren. Wie er als eerste twintig heeft, wint het spel. Je kunt elkaars karakters ook uitdagen met als doel ze te elimineren, of op andere manieren elkaars plannen dwarsbomen. Wendy en ik vonden het leuk genoeg om na een snel eerste potje nog een volledige tweede partij te doen (de wachtrij was nog steeds erg kort). Als dit een compleet spel zou zijn, zou ik een aanschaf kunnen overwegen, want ik vond het een stuk leuker dan ik had verwacht. Maar ik ben niet van plan ooit nog in een TCG te stappen, dus ik denk dat het bij deze kennismaking blijft. Dat is vast een domme beslissing, omdat er ongetwijfeld kaarten in de eerste set zitten die over een jaar of tien duizenden euro’s waard zijn. Die gok neem ik dan maar.