Nieuwe spellen op Spiel 2023: M-Z (eigenlijk V)

Naast de gecombineerde stand van Asmodéé en geaffilieerde uitgevers in Hal 6 bevond zich het smalle strookje van Game Factory. Daar had ik graag Trekking Through History geprobeerd, maar met slechts een tafel per spel werd dat lastig. Er was wel een plekje vrij bij Mandragora, dat er interessant genoeg uitzag om te proberen. De immer productieve Bruno Cathala is een van de auteurs, dat gaf ook enig vertrouwen. Mandragora is een toegankelijk familiespel waarbij de spelers een pion over een cirkel van magische marktkramen bewegen om daar toverspreuken en de bijbehorende ingrediënten op te pikken. Soms zitten daar vloeken bij, en helaas moet je alle kaarten van een locatie nemen. Heb je voldoende ingrediënten voor een toverspreuk, dan mag je die spelen en krijg je soms een bonuskaart. Het speelde lekker weg en is zeker als familiespel erg geschikt. Wendy schatte in dat het bij haar achterban wel in de smaak zou vallen en nam het mee.

Na het geslaagde avontuur van My City keek ik erg uit naar My Island. Ik wacht graag op de Nederlandse editie, maar als ik een kans kreeg om het tijdens Spiel te proberen zou ik die zeker grijpen. Gelukkig had Kosmos aardig wat tafels gereserveerd voor dit spel en duurt het maar kort, zodat dit heel haalbaar bleek. Voor wie My City niet kent: net als in dat spel heb je allemaal een eigen bord en een identieke set tegels in verschillende vormen. Elke ronde draai je een kaart om, waarna alle spelers de afgebeelde tegel ergens op hun bord plaatsen. Het basisidee is hetzelfde, de tegels bestaan alleen uit zeshoeken in plaats van vierkanten en de regels voor het leggen en scoren zijn erg anders. We speelden het eerste scenario van de campagne. Die is erg simpel en vooral bedoeld om het spel te leren kennen. Als dit het hele spel zou zijn is My Island (net als My City) maar een suf spelletje, maar ik ben razend benieuwd wat voor scenario’s hier op gaan volgen.

Ravensburger is een van de uitgevers met een speelotheek. Misschien dat potentiële klanten liever in de rij voor Lorcana of de winkel aansloten, in het gedeelte waar je de gewone spellen kon spelen was regelmatig een plekje. Dat gaf Wendy en mij de kans om Mycelia te spelen, het nieuwe spel van Ravensburger deze beurs. Mycelia is een deckbouwer, waarbij je moet proberen om alle dauwdruppels van je bord te verwijderen. De kaarten stellen verschillende schimmels voor, waarmee je overtollig vocht kunt verwijderen of verplaatsen naar de tempel, of ze geven blaadjes waar je nieuwe kaarten mee kunt kopen. Ik begrijp nog niet helemaal hoe de thematische setting werkt, maar het spel leed er verder niet onder. De grote doos en de hoeveelheid spelmateriaal deden anders vermoeden, maar Mycelia bleek een heel snel en eenvoudig spel. Het is wat meer puzzelen dan de meeste deckbouwers en de regels kennen veel varianten, dus hier valt wel het nodige te ontdekken. Wendy was enthousiast en wilde het graag mee. Later deed Dagmar hetzelfde, dus ik hield me nog even in.

Behalve Mandragora was er bij Game Factory ook een tafeltje vrij bij Pick Pic (Trekking Through History was nog steeds vol). Eigenlijk speelden we de Duitse versie, Klick! genaamd. Maar dat maakt bij dit spel niets uit, want het is een volledig visueel spel uit de Dixitfamilie. Iedereen heeft een kaart met een bewerkte foto voor zich liggen, en evenveel kaarten in de hand als er medespelers zijn. Die kaarten verdeel je dicht over je medespelers, zodat iedereen bij elke andere speler een kaart legt. Dan komt er overal nog een dichte kaart bij van de stapel. Vervolgens draaien de spelers om beurten de kaarten om die ze hebben gekregen, en moeten dan kiezen welke andere foto het best die van hen past. De uitlegger benadrukte om vooral goed toe te lichten hoe je tot die keuze komt, want zo leren de medespelers hoe je denkt. Klinkt in theorie al niet bijster interessant, in de praktijk pakte het precies zo uit. Als jij een foto met een kat erop hebt, kies je natuurlijk een andere kaart waar ook een kat op staat als meest passend. En als jouw handkaarten niets gemeen hebben met de foto’s van de anderen moet je maar hopen dat de andere kaarten minstens zo slecht passen. We vonden het allemaal maar een matig spel, en zoals veel spellen in het genre kun je dit ook gewoon met Dixitkaarten spelen. Maar dat zou onzin zijn, want Dixit zelf is leuker. Mocht er trouwens ooit een Nederlandstalige editie van dit spel komen, dan hoop ik wel dat ze nog even nadenken over de naam.

Terwijl Jurre en Elin weer een potje Locarna aan het spelen waren, waagden Wendy en ik weer een poging in Hal 3. Het was er nu wat rustiger, wie weet konden we een spel proberen waar anderen enthousiast over waren. Dat bleek nergens het geval, maar bij Devir zag de tafel met Savernake Forest er verlaten uit. Vrijwel tegelijk met ons sloten nog twee landgenoten aan. Mensen met verstand van zaken, zo bleek, want ze waren erg enthousiast over Spellengek.

In dit spel leg je vierkante kaartjes met daarop verschillende bosdieren en het soort voedsel dat ze moeten verzamelen voor de winter. Sommige dieren eten graag wormen, andere noten of eieren. Elk dier heeft z’n eigen voorkeuren en kan een bepaalde hoeveelheid eten sparen. Voor elk dier maak je met het leggen van kaarten een pad door het bos, met daarop verschillende lekkernijen. De dieren hebben blijkbaar haast: ze pakken alles wat het dichtst bij ligt, of ze dat voedsel nu lusten of niet. Zo kan hun beperkte opslagruimte snel volraken met eten dat ze niet blijken te lusten. Gelukkig is er wel een mouw aan te passen, want het is mogelijk om de voorraadkast te vergroten, of hun eetlust te beïnvloeden. Savernake Forest is een best gezellig legspelletje, maar op basis van een potje leken de mogelijkheden me wat beperkt. Er komen vast nog wel meer potjes, want 999 Games brengt het later dit jaar uit onder de naam Bosbuit.

De stand van Allplay viel door twee dingen op: de grafisch erg mooi vormgegeven spellen en de vierkante statafels. Boven iedere statafel hing een slinger met daarop de naam van het spel met een korte omschrijving. Boven Sequoia hing iets als ‘een mix tussen Can’t Stop en Las Vegas’. Dat vinden we alle vier leuke dobbelspellen, dus toen de tafel vrij kwam wilden we het allemaal wel eens proberen. Waar de vergelijking met die dobbelspellen vandaan komt, was direct duidelijk. In een kring liggen elf kaarten met de waardes van 2 tot en met 12, bij elke kaart liggen twee puntenfiches. In tien rondes gooit iedereen telkens vijf dobbelstenen en maakt daar, net als in Can’t Stop, twee paartjes van. De vijfde dobbelsteen gebruik je niet, maar die geeft wel meer mogelijkheden voor het maken van paartjes. Als iedereen een keuze gemaakt heeft leg je een blaadje (of stam, daar wil ik van afzijn) op de kaarten van de bijbehorende getallen. Na tien rondes is de puntentelling. Per kaart krijgt de speler met de meeste blaadjes het meest waardevolle puntenfiche, de nummer twee krijgt het andere. Dat zal het Las Vegaselement zijn, al werkt het bij een gelijke stand anders. Dan gooien de spelers die daar om strijden telkens hun dobbelstenen, tot er eentje meer van het corresponderende getal heeft gegooid dan de andere. Zo kan een dobbelsteenworp het verschil tussen een of zes punten uitmaken. Best een verschil als 20 punten een winnende score kan zijn.

Uiteindelijk had de vergelijking met Can’t Stop en Las Vegas vooral betrekking op de regels, veel minder op de spanning tijdens het spel. De kwam pas toen de punten verdeeld werden, en ook dat eindigde een beetje in een anticlimax. Een mooi doosje, maar geen dobbelspel om vaker uit de kast te trekken.

Het eerste spel dat we op donderdag speelden was zowaar een spel dat ik wel op mijn eigen lijst had staan. Terra Pyramides is een nieuw spel van Wolfgang Kramer en Michael Kiesling, die hun samenwerking nieuw leven in hebben geblazen. Kiesling leek Kramer de laatste jaren in productie wat te overvleugelen, wat vermoedelijk met de hoge leeftijd van de laatste heeft te maken. Maar ondanks dat hij de 80 gepasseerd is weet de oude meester niet van ophouden. Terra Pyramides is een ouderwetse K&K. Ook dit is weer een abstract bouwspel in een setting in de oudheid. Door het aanleggen van tegels krijg je geld, arbeiders en bouwstenen waarmee je dan zo hoog mogelijke piramides probeert te bouwen. Zoals wel vaker schuilt achter de eenvoudige regels een spel met meer diepgang dan je aanvankelijk denkt. Omdat het erg lijkt op veel van hun andere spellen, die ik ook veel te weinig speel, heb ik het niet aangeschaft. Toch is dit een van de spellen waar ik na afloop toch regelmatig heb nagedacht. Ik zou het sowieso graag weer eens spelen.

Misschien wel de grootste verrassing van de beurs is het laatste spel dat ik hier deel. Disney Villainous gaat alweer een paar jaar mee, en was te spelen in de speelotheek van Ravensburger. Ik had wel goede geluiden over het spel gehoord, maar het thema hield me altijd tegen. Ik verwacht dan toch een of ander matig spel dat het vooral van fans van de franchise moet hebben, geen spel dat goed in elkaar zit. Dat was een grote vergissing, want Villainous is een spannend asymmetrisch spel waarin de spelers proberen om als een van de slechteriken uit de Disneyfilms als eerste hun duistere doel te bereiken. Zo moet kapitein Haak Peter Pan verslaan, Jafar de lamp met geest bemachtigen en Malificent (Malafide uit Doornroosje) het hele land vervloeken. Iedere speler heeft een eigen deck met kaarten, dat goed in elkaar zit en thematisch heel goed past. Ik heb een zwak voor spellen waarbij iedere speler een verschillende uitgangpositie heeft, en Villainous voert dat heel ver door. Een risico is daarbij wel dat de posities niet in balans zijn, maar na een potje kreeg ik nog niet dat idee. Toen kapitein Haak won, waren Ursula en Malificent ook bijna zo ver. Het basisspel heeft zes karakters, met de uitbreidingen erbij kun je tot achttien komen. En dan is er ook nog een Star Warseditie. Ik heb lang getwijfeld om deze te kopen (dankzij Lorcana was het immers gratis), maar toen ik zo ver was, was de Engelstalige editie leider ausverkauft. Gelukkig heeft Wendy hem wel, dus ik kan het altijd nog eens spelen.

Met zeventien nieuwe spellen in drie dagen kan ik wel zeggen dat dit een geslaagde editie van Spiel was. Mijn persoonlijke topper was Forest Shuffle, en de al eerder uitgegeven spellen Caldera Park en Villainous bevielen ook erg goed. Geen van die spellen heb ik nog aangeschaft, maar in de toekomst zou dat zo maar kunnen. Voor nu zit Spiel er weer op. Dank voor het lezen en graag tot volgend jaar!