Coup

Sinds de eerste uitgave zijn er al meer dan twintig edities van Coup verschenen, vaak in verschillende talen en uitvoeringen. De achtergrond van de eerst editie was een Italiaanse stadsstaat. De internationale editie, die je ook in Nederland tegenkomt, speelt zich af in dezelfde dystopische setting als De Mol. Behalve de vormgeving is er een ook een thematische overeenkomst tussen deze spellen. In beide moet je bluffen en je tegenstanders elimineren.

Een groot verschil dat je in Coup voor jezelf speelt. Iedereen begint het spel met twee muntjes en twee karakterkaarten, die je geheim houdt. Tijdens je beurt mag je een munt nemen of een functie van een karakter uitvoeren. De essentie van het spel is dat je elk karakter mag kiezen, of je die kaart nu hebt of niet.

Liegen mag, maar is wel een risico: als een andere speler je niet gelooft en je het gekozen karakter niet kunt laten zien, moet je een van je kaarten omdraaien. Zijn je beide kaarten omgedraaid, dan lig je uit het spel. Maar iemand in twijfel trekken is ook gevaarlijk: heeft de andere speler het geclaimde karakter wel, dan raak jij er eentje kwijt.

Een andere manier om iemand een kaart te laten verliezen is een coup. Dat doe je door zeven munten te betalen. Met de moordenaar kost het slechts drie, maar die kan weer tegengehouden worden door de gravin. En als moordenaar en gravin tegenover elkaar staan, wie durft dan wie in twijfel te trekken?

Het spel eindigt als er nog maar een speler in het spel is; die heeft dan het spel gewonnen.

…en de waardering

In veel opzichten doet Coup aan Love Letter denken: het is snel, eenvoudig, compact en draait om karakterkaarten met specifieke eigenschappen. Het heeft zelfs een kaart minder dan Love Letter, vijftien tegenover zestien. Een belangrijker verschil is dat bluf in Love Letter hooguit impliciet is, terwijl daar bij Coup alles om draait. Om te winnen moet je vooral onvoorspelbaar zijn. Soms liegen, soms de waarheid spreken en altijd opletten wanneer je je tegenstanders op een opzichtige leugen kunt betrappen.

Ik weet niet precies waarom, maar Coup doet het vooral enorm goed onder tieners. Mijn beide kinderen nemen het regelmatig mee naar school, waar het ideaal is om even tijdens een pauze of tussenuur te spelen. Zelf ben ik er na enkele tientallen potjes wel een beetje klaar mee, maar bij het jongere publiek is van verzadiging geen enkele sprake. Met dat in het achterhoofd krijgt het een pion extra, en de vraag waarom hier nog nooit een Nederlandstalige versie van is verschenen.