Shadows over Camelot

Het spel …

Shadows over Camelot is een prachtig vormgegeven samenwerkingsspel, waarbij de spelers zijn als Ridders van de Ronde Tafel het kwaad moeten bestrijden in de vorm van het spelsysteem. Dit kennen we natuurlijk uit Reiner Knizia’s bordspel In de Ban van de Ring. Het ligt dus voor de hand om vergelijkingen te trekken.

Shadows over Camelot vertoont duidelijke gelijkenissen met zijn voorganger. Iedere speler moet in zijn beurt eerst een actie voor het kwaad doen, en mag daarna een ‘goede’ actie uitvoeren, doorgaans door het spelen van kaarten, hier bij verschillende queesten. In Shadows over Camelot echter kunnen de ridders zelf kiezen wie naar welke queeste gaat, terwijl In de Ban van de Ring volgens een vast scenario verloopt.

Wordt een queeste succesvol afgerond, dan verdienen de ridders witte zwaarden. Zoniet, dan komen er zwarte zwaarden. Het spel eindigt zodra er minimaal twaalf zwaarden liggen. Als de meerderheid wit is, winnen de ridders het spel, anders verliezen ze. De spelers kunnen het spel ook voortijdig verliezen, bijvoorbeeld als er zeven zwarte zwaarden liggen.

Het belangrijkste verschil met In de Ban van de Ring is echter de rol van de verrader. Eén van de spelers kan de verrader zijn. Hij moet proberen de anderen tegen te werken, en wint als de rest verliest. Hij moet dat wel in het geheim doen, zodat niemand weet of er überhaupt wel een verrader is. Dit voegt veel spanning aan het spel toe.

… en de waardering

De eerste keer dat ik Shadows over Camelot speelde was ik erg onder de indruk. Het was een hele spannende partij, die we maar net verloren. Ook het spelmateriaal is zeer indrukwekkend. Days of Wonder heeft al een goede reputatie waar het de uitvoering van hun spellen betreft, maar met dit spel hebben ze zichzelf overtroffen. Dat rechtvaardigt direct de hoge prijs.

Na een paar keer spelen ben ik nog steeds wel te spreken over dit spel, maar mijn enthousiasme is inmiddels wat getemperd. Ondanks het strakke verloop zitten in In de Ban van de Ring veel meer beslismomenten. Sta je hier eenmaal bij een queeste, dan ben je wel een paar beurten zoet en hoef je eigenlijk nauwelijks na te denken over je actie. De beslissingen neem je meer als groep, over wie wat moet gaan doen. Bij In de Ban van de Ring is het (typisch Knizia) iedere beurt weer een zware opgave om de beste actie te kiezen; je wilt zoveel en je kunt zo weinig. Het heeft daarmee in mijn ogen een grotere wederspeelbaarheid. Aan de andere kant voegt Shadows over Camelot met de verrader een hele nieuwe en spannende dimensie aan het samenwerken toe. Iedereen wordt automatisch achterdochtig naar de rest, totdat de verrader gevonden is. Dit geeft het spel een heel eigen karakter.

Kortom, op het gebied van samenwerkingsspellen gaat mijn voorkeur nog steeds uit naar In de Ban van de Ring, maar Shadows over Camelot zal ik ook altijd met plezier spelen. Ik wil nou alleen ook wel eens zelf de verrader zijn!

Days of Wonder heeft met Shadows over Camelot weer een schitterend spel afgeleverd. Niet alleen om te zien, maar vooral ook om te spelen. De sfeer van het spel spreekt mij veel meer aan dan de coöperatieve klasieker In de Ban van de Ring. Ik vind het ook een leuke vondst dat één van de ridders aan de ronde tafel wel eens een verader zou kunnen zijn. Dat geeft het spel net wat meer spanning. Het spel is alleen eigenlijk niet geschikt voor 5 spelers of meer, omdat het dan voor de dappere ridders te makkelijk wordt om te winnen. Het zou leuk geweest zijn als er nog een extra verrader kaart in het spel was geweest om het spel ook met grote groepen spelers moeilijk en spannend te houden.