Sobek: 2 spelers

Als ik een setting aan moet wijzen die het vaakst in bordspellen gebruikt wordt zou ik het laatmiddeleeuwse Europa aanwijzen, met het oude Egypte als goede tweede. Tempels of kerken bouwen langs de Nijl of Rijn, wie droomt daar nu niet van? Menig spelauteur wel, in ieder geval.

In Sobek is het de gelijknamige god met het krokodillenhoofd die vereerd moet worden met een nieuwe tempel. Daarvoor moeten de spelers bouwmaterialen voor de tempel en voedsel voor de arbeiders verzamelen en vervolgens verkopen.

Die spullen staan afgebeeld op tegels, die op een bord van zes bij zes vakjes liggen. Om beurten verplaatsen de spelers een grote ankh over het bord en nemen dan de tegel waar deze op landt in de hand. Op iedere tegel staan twee streepjes hoe je de ankh op die vrijgekomen plek moet plaatsen. De armen van de ankh bepalen in welke rij deze in de volgende beurt verplaatst kan worden.

In plaats van het verzamelen van tegels mag je ook een setje gelijke tegels verkopen. Het is zaak om dit op tijd te doen, want bij de eerste vijf transacties is een bonus in de vorm van een prauw. Maar ook langer wachten kan verstandig zijn: de waarde van een set wordt bepaald door het aantal tegels en het aantal scarabeeën op die tegels, dus sparen voor een grote set kan veel punten schelen.

Op sommige van de tegels staan geen goederen, maar een karakter. Naast het nemen van een nieuwe tegel of het verkopen van goederen mag je in je beurt ook een karaktertegel uitspelen. Daarmee kun je je tegenstander dwarszitten, extra tegels nemen of andere leuke dingen doen.

Het spel eindigt als een speler geen tegels meer kan pakken of verkopen en ook geen karakter meer kan spelen. De spelers tellen de waardes van hun sets en die van eventuele bonussen die ze verdiend hebben en de speler met de hoogste score wint.

…en de waardering

Soms kijk ik wel eens een film die net te saai is om echt van te genieten maar niet zo erg dat ik weg zap, want ik heb geen zin of energie om na te denken wat ik dan wil kijken. Aan het einde heb ik dan soms spijt dat ik dat toch niet heb gedaan. Datzelfde gevoel kreeg ik bij Sobek: 2 spelers. Niet echt slecht, maar eigenlijk te saai om plezier aan te beleven. Het spel kabbelt voort: je verzamelt wat tegels, verkoopt ze, zet af en toe je tegenstander een kleine hak en dat is het dan. Ik haal mijn speelplezier vooral uit het bedenken van plannetjes en kijken of die werken. Bij Sobek wilde er maar niet zo’n idee opborrelen en sleepte het spel zich wat voort. Ondanks de bekende spelelementen en het verzorgde ontwerp mist het uiteindelijk de aantrekkingskracht om te willen spelen.