Karak

Kleine kinderen, of ze nu 6 zijn of 46, hebben een fascinatie met monsters. In de populairste filmfranchises komen bijna zonder uitzondering monsters voor die verslagen moeten worden, en die films doen het vaak ook bij een jong publiek bijzonder goed (tot verdriet van menig ouder). Nogal wiedes dat dit ook voor spellen geldt. Het hele genre van rollenspellen is zelfs ontstaan rondom het idee van het vechten met monsters en het hoogst gewaardeerde spel op Boardgamegeek, Gloomhaven, is een versla-het-monster-en-steel-de-schat-spel.

Het probleem van deze spellen is dat ze meestal belachelijk complex zijn en aardig wat tijd kosten. Zelfs een relatief simpel spel als Heroquest is voor jonge kinderen net wat te zwaar. Voor die doelgroep is er nu Karak.

Ook in Karak kruipen de spelers in de rol van een fantasyheld om in de onderaardse kerkers monters te verslaan en schatten te roven. De kerkers van Karak zijn betoverd en zien er iedere keer weer anders uit. Je hebt hier geen bord met een vaste kamerindeling, maar de spelers maken het bord zelf door tegels aan te leggen zoals in Carcassonne.

Op die tegels staan gangen en kamers. In de kamers kom je altijd iets tegen. Meestal een monster, soms een schat. Monsters bevechten gaat met een eenvoudige worp van de dobbelstenen. Als je een monster overwint verdien je een wapen waarmee je sterker wordt, een sleutel om een schatkist te openen of meer van dat soort fraais.

Op een van de tegels staat de draak afgebeeld. Die is erg sterk en niet zo maar te verslaan. De speler die dat lukt vindt daarmee een extra mooie schat. Als de draak verslagen is eindigt het spel en wint de speler met de meeste schatten.

…en de waardering

Karak is echt het perfecte avonturenspel om met kinderen te doen. De regels zijn erg eenvoudig (laat je niet afschrikken door het uitgebreide regelboek) en geen kind kan de vormgeving weerstaan. De fraai vormgegeven doos laat er geen misverstand over bestaan wat voor spel dit is en de illustraties zijn cartoonesk zonder kinderachtig te zijn.

Maar het belangrijkste is het spel zelf en dat is ronduit leuk om te spelen. Dat geldt in de eerste plaats voor kinderen, maar voor volwassenen is het zeker geen straf om mee te spelen. Met keuze uit zes verschillende karakters, elk met hun eigen speciale eigenschappen, en een speelbord dat zich elke keer weer anders ontvouwt voelt geen spelletje hetzelfde.

Dit is het spel dat ik als kind elke dag wel had willen spelen en dat zal voor veel kinderen van nu ongetwijfeld ook gelden. Laat die uitbreidingen maar komen.