Geplaatst door 
Voor mijn werk was ik deze week een paar dagen in Duitsland. Een verblijf in Duitsland is nooit compleet zonder bezoek aan speelgoedzaak en warenhuis. Vroeger struinde ik die winkels vooral af op zoek naar koopjes (geen succes deze keer), nu neem ik ook actief een kijkje bij de speelgoedafdeling.
Ik wilde voor de dames wat beesten van Schleich meenemen, maar een klein spelletje van Haba past natuurlijk altijd ook nog wel in de bagage. In dit geval was dat Karottenklau, ofwel Wortelroof.
Toen ze de cadeaus de volgende ochtend uitpakten werden de orka en ijsbeer met enthousiasme begroet. Karottenklau sprak Vera ook wel aan, maar dan vooral vanwege de kleine houten worteltjes en de hazenpion. Wat het spel betreft was ze direct zoals alleen kinderen kunnen zijn: “Nu hebben we wel genoeg spelletjes hoor”. Terwijl ik mijn gezicht in de plooi hield viel Helen onder het bed als gevolg van een spontane, ehm, hoestbui. Homerus was onder de indruk geweest.
Ik vraag me al langer af of Vera wel een spellengek in de dop is, maar als een echte evangeliserende spellengek houd ik die voet natuurlijk stug tussen de deur. Na een onverwachts spelletje memory (vraag niet naar de uitslag) rook ik mijn kans en kreeg ik haar zover Karottenklau te proberen. Dat is een simpel samenwerkingsspelletje, waarbij de spelers snel vier wortels moeten planten, water geven en oogsten voordat de haas er vier opeet. Mijn keuze voor een coöperatief spel was met opzet, want Vera heeft soms nog wat moeite met verliezen (gek, dat had ik vroeger nóóóit).
Ondanks dat we onze eerste partij verloren, was Vera direct in voor een tweede potje. En een derde. En een vierde. Toen werd het toch wel tijd voor iets anders. Ik haalde nog even Rommelkoffer tevoorschijn, een heuse Knizia. Ik heb Vera maar niet verteld dat hij eigenlijk de beste spelauteur ooit is (ze lijkt me meer het Ameritrash-type, gezien haar interesse in BattleLore), want dit viel vies tegen. Kinderen van Catan viel wel in de smaak.
Van meer spelletjes kwam het die dag niet, maar wel was ze nog lang in haar eentje zoet met Dokter Egel, nog zo’n mooi Habaspel. Mij had ze niet nodig als medespeler, want ze wist heel goed hoe dat moest, zo verzekerde ze mij. Het mooie van die Habaspellen is dat ook als het spel niet leuk is, het materiaal altijd nog leuk genoeg is om als speelgoed te gebruiken. De volgende dag hebben we dat nog wel even samen gespeeld, met nog een keer Kinderen van Catan en Dier op Dier.
Kortom, als een kind zo blij was ik dit weekend. Memory niet meegerekend heb ik zowaar acht spelletjes met Vera gespeeld. Het kon dus misschien toch goed gaan komen met haar spellengekte. BattleLore doe ik nog maar even niet weg.