Geplaatst door Zoals ieder jaar ging ik ook nu maar een dagje naar Spiel. Ik probeer altijd een goede mix tussen spelen en kopen te bereiken, in de wetenschap dat ik maximaal drie of vier spellen kan (uit)spelen. Normaal is dat niet zo’n probleem, omdat ik me vantevoren goed inlees in welke spellen mogelijk interessant zijn en die ik graag zou willen spelen voor een indruk. Helaas had ik daar dit jaar niet voldoende tijd voor. De lijst van aankomende spellen op Boardgamenews had ik maar oppervlakkig gelezen, dus veel meer dan een (lange) lijst met mogelijke spellen had ik niet. Die lijst was bovendien vooral gebaseerd op voor mij redelijk betrouwbare namen van auteurs en uitgevers. Er zat dus niet veel anders op dan efficiënt met mijn tijd om te gaan.
Dankzij opstoppingen op de ringweg van Eindhoven arriveerden Eugene en ik pas om halfelf bij de Messe. In tegenstelling tot vorige jaren betekende dit niet dat we zo naar binnen konden. De rijen bij de kassa’s waren vrij lang en binnen was het al erg druk. En dat op een donderdag, vlak na de opening. Bij de Kosmosstand zaten al overal mensen op de vloer te spelen (vooral Keltis) en ook de tafeltjes bij andere publieksfavorieten als Hans im Glück en Ravensburger waren allemaal bezet. Bekende kost; bij deze uitgevers is een tafeltje bemachtigen een kwestie van geluk en geduld.
We maakten dus maar een rondje over de beurs en deden inmiddels de eerste (kleine) aankopen. Bij Rio Grande was wel een tafeltje vrij, maar helaas geen exemplaar van Dominion. Strozzi was er wel, maar helaas was die voor drie of meer spelers. Bovendien was er geen uitlegger te bekennen. The Gathering Storm was nog een optie, maar hoe leuk ik Race ook vind, dat speel ik na Spiel ook wel genoeg dus was het niet echt nodig om nu te proberen.
We gingen weer verder en kwamen Dagmar en Niek tegen. Die waren ook bezig met het doen van een rondje in hal 5. Dagmar en Eugene wilden graag bij de Lookout-stand langs voor de vegimeeples en dergelijke. Ik volg het Agricola-nieuws al een tijdje niet meer, maar die vegimeeples leken me wel aardig. Helaas dachten meer mensen er zo over, zodat er bij de Lookout-stand een forse rij stond, die van geen oplossen wist. Na veel te lange tijd stonden we nog steeds maar halverwege en ging ik eens poolshoogte bij de stand nemen. De aanblik: van beide kanten een rij, met daartussenin op de balie een grote stapel ansichtkaarten. De ansichtkaart was het enige waar ik voor kwam. Met toestemming van een Lookout-dame (die het nu al gehad leek te hebben) nam ik eentje van de stapel en dat was het dan.
Zoals je hieronder kunt lezen hadden Dagmar en Niek het ook wel gehad en gingen we op zoek naar iets om te spelen. De keuze viel op Batavia van Queen. Die keuze werd 100% ingegeven doordat daar een tafel vrij was. Het spel kwam niet voor op mijn radar of die van Dagmar en ook na afloop bleek het geen aanschaf waard. Liever had ik Chicago Express gedaan, maar daarvan waren geen tafels vrij en na ruim anderhalf uur rondgelopen te hebben is het wel lekker om even een spel te doen.
Met Eugene gingen we weer naar Rio Grande, waar we nu wel Dominion konden spelen. Nog steeds geen uitlegger, maar Eugene kende het al van Brettspielwelt en kon het zo uitleggen. Mijn eerste indruk was een goede, zoals verwacht. Het maakt van het deckbouwen van spellen als Magic een spel op zich. Daarnaast is het vooral een ‘economic engine’ spel zoals bijvoorbeeld Sint Petersburg. De belangrijkste beslissing is eigenlijk vanaf welk moment je je op punten gaat richten en niet of nauwelijks meer aan het schaven van je economische motor. Door de verschillende actiekaarten is het zoeken en vinden van interessante combinaties iets dat Dominion een verslavingsfactor geeft, vergelijkbaar met Magic en Race for the Galaxy. Het is wel een stuk minder veelzijdig dan die spellen, maar potentie heeft het zeker. Ik heb het inmiddels ook een paar keer op BSW gespeeld en blijf het leuk vinden.
In regels lezen hadden we geen zin, dus Strozzi zou ik thuis maar eens moeten proberen. Samen met The Gathering Storm nam ik die mee. Met nog een rondje door de hallen 10-12 bleken er nog steeds geen tafels vrij. Ik nam dus maar een goed kijkje wat daar zoal gespeeld werd. Vooraf had ik mijn oog laten vallen op Palais Royal en Diamonds Club. Beide zag ik aan veel tafels gespeeld worden, wat ik een goed teken vond. Bij de Kaufhof waren ze samen te krijgen voor 45 euro, en daarvoor kon ik ze moeilijk laten liggen. Sowieso waren de prijzen bij Kaufhof (zoals altijd) erg scherp, zowel van nieuwe spellen als van oude titels. Ramsjtoppers waren Blue Moon City en Elasund. Deze puike spellen van Knizia en Teuber gingen allebei voor 9 euro weg!
We wilden nog wat spelen en gingen weer naar hal 9 met de kleine uitgevers. Dagmar en ik waren erg benieuwd naar Ghost Stories, maar Repos had daarvoor maar twee tafels beschikbaar, die natuurlijk permanent bezet waren (en veel toeschouwers hadden). Overbuurman Z-Man had wel plaats bij Wasabi, dat de interesse had van Eugene. Dagmar heeft al een beschrijving gegeven. Het spelidee van Wasabi heb ik al wel meer gezien, maar de uitvoering, zowel speltechnisch als fysiek, vond ik erg de moeite waard. Ik ben blij dat Eugene het kocht, want dan kan ik het vast nog wel eens spelen.
Omdat ik toch wel benieuwd was naar Cthulhu Rising van Knizia zat er niets anders op dan me in hal 6 te begeven. Dit is de hal voor liefhebbers van live action role play en alles wat met fantasy te maken heeft. Voor mij een paar bruggen te ver, maar het levert soms aardige plaatjes op (zie Dagmars verslag). Daar vond ik de uitgever Twilight Creations, het meest bekend van Zombies!, ook niet helemaal mijn genre. Mogelijkheid tot proberen was er niet, een korte uitleg was wel mogelijk. Ik heb me daar ook nog Gravediggers van dezelfde auteur laten aansmeren, dat wel interessant leek, ondanks het macabere thema. Afgaande op de waarderingen op BGG moet dat een stuk fatsoenlijker zijn dan Cthulhu Rising. We zullen zien.
De anderen hadden een veilige afstand gehouden tot de stand (al kwam Eugene nog wel even de Bag o’ Babes bekijken) en na mijn transactie maakten we nog een laatste gezamenlijke ronde om nog wat aankopen te doen. Nu was het tijd om de grote dozen in te slaan, die je anders maar de hele dag meezeult. In mijn geval waren dat Chicago Express en Pitch Car Stunt Race. Bij de stand van Ferti hadden ze een mooie Pitch Car-baan gemaakt, maar bizar genoeg mocht je die niet aanraken. Pitch Car is juist een spel om aan te raken, en als het gespeeld wordt trekt dat altijd een kleine menigte. Slecht marketingbeleid, als je het mij vraagt.
Voor het wisselgeld kocht ik nog twee kaartspelletjes van Pegasus, Tatort Themse en Circus Maximus. De laatste was bij een paar stands al uitverkocht, volgens een standhouder doordat het ‘vrij goed schijnt te zijn’. In de Fairplay-lijst ben ik het nergens tegengekomen, dus ik vraag me af hoe populair het nu op de beurs was. Bij Pegasus hadden ze het in ieder geval nog wel.
Samenvattend: het was weer een leuke dag, en ik werd weer eens met de neus op het feit gedrukt dat een dag eigenlijk te weinig is. Je hebt dan maar weinig tijd om spellen te doen, waardoor ik hier weinig spelimpressies heb kunnen geven. De meeste aankopen heb ik gedaan op basis van gevoel, namen en uiterlijk. Dat gaat vaak goed, maar niet altijd. Van de spellen die ik gekocht heb was er slechts eentje die de uiteindelijke Fairplay top-10 haalde, namelijk Diamonds Club. Aan de andere kant is de betrouwbaarheid van Fairplay niet altijd even goed. Het komt regelmatig voor dat spellen die daar hoog in eindigen uiteindelijk in de vergetelheid verdwijnen.
Hoe dan ook, ik heb weer aardig wat nieuwe spellen in mijn bezit. Over een maand hoop ik daar wat eerste indrukken van te geven.