Geplaatst door Spiel 2012 is weer achter de rug. Daarmee is de nieuwe spellenjaargang begonnen en is weer de tijd aangebroken van het spelen van veel nieuwe titels. Dit jaar was mijn elfde bezoek aan de beurs en zoals bijna altijd ging ik slechts één dag, de donderdag.
Dat laatste viel nogal tegen. Vorig jaar was ik voor het eerst twee dagen geweest. De eerste dag was ik er met mijn hele gezin, dus kwam het die dag niet van het spelen van ‘serieuze’ spellen. Wel natuurlijk kinder- en familiespellen en veel rondlopen en indrukken op doen. Dat laatste heb ik dit jaar erg gemist. Op één dag heb je te weinig tijd om zowel spellen te spelen, rond te lopen als nog spellen te kopen. Kies daarvan maximaal twee, en dan ook marginaal. Bovendien was het voor een donderdag bijzonder druk en liep ik dit keer de hele dag rond met minstens één tas vol spellen, vanwege de Essen Math Trade waar ik voor het eerst aan meedeed. Voor komend jaar overweeg ik dus serieus een verblijf van meerdere dagen.
Het goede nieuws is dat ik me die ene dag wel uitstekend vermaakt heb dankzij de leuke spellen die ik gespeeld en gekocht heb, het plezierige gezelschap dat ik had en natuurlijk doordat Spiel een fantastische ervaring is voor iedere spelliefhebber.
Omdat ik maar één dag aanwezig was heb ik maar weinig kunnen spelen en een paar daarvan stonden niet eens op mijn probeerlijst. Maar zo werkt het op Spiel: als je niet kunt spelen wat je wilt, speel dan wat je kunt. Met een beetje mazzel is er enige overlap tussen die twee.
Die mazzel had ik bij het eerste spel dat ik die dag speelde: Spectaculum. Roger had een tafel gevonden bij de grote en bomvolle stand van Pegasus. Spectaculum is een (vermomd) treinenspel van het luchtige soort. Hier beheren de spelers echter geen treinmaatschappijen, maar rondreizende circussen die verschillende dorpen aandoen en natuurlijk allemaal voor de koning willen optreden. In je beurt plaats je drie houten schijfjes, waarmee je de circussen laat reizen. Hiermee manipuleer je de waarde van hun aandelen, sorry artiesten. Daarnaast mag je per beurt maximaal twee artiesten inhuren of ontslaan. Aan het einde is de score gelijk aan je hoeveelheid geld plus de waarde van alle artiesten in je bezit. Ik vond Spectaculum een verrassend leuk treinenspelletje, qua complexiteit wel te vergelijken met Paris Connection. Het had ook zo door Winsome uitgegeven kunnen worden. Die mocht dus wel mee naar huis.
Veel later op de dag speelde ik bij Pegasus ook nog Il Vecchio, een nieuw zwaarder spel van Rüdiger Dorn. Helaas was het al laat in de middag toen ik het speelde. Ik had er toen al een dag sjokken en spelen opzitten, dus de vermoeidheid begon toe te slaan. Daardoor was ik niet helemaal scherp. Ook speelden we het spel niet af, waardoor mijn indruk op zijn best onvolledig is. Het bord van Il Vecchio stelt Florence en verschillende steden en dorpen in de wijde omgeving voor. Je begint het spel met vier familieleden in die steden. Tijdens het spel kun je er meer inbrengen of een familielid in een stad activeren. Daarvoor krijg je verschillende fiches die je in andere steden (Florence, Milaan, Venetië en een vierde die ik vergeten ben) om kunt zetten in punten en privileges. Bekende kost en al met al was het niet heel vernieuwend. Toch leek het me wel een leuk spel; de beurten zijn lekker kort, er valt voldoende te kiezen zonder uitbundig gereken en misschien nog wel belangrijker, timing speelt een belangrijke rol in het spel. Ik heb het spel niet meegenomen maar zou graag eens een volledige partij spelen.
Van Pegasus (als partner van andere uitgevers) had ik nog wel meer willen spelen, zoals Noblemen, Milestones en Qin. Maar daarvan vond ik nooit een vrij tafeltje. Qin beviel goed op de iPad en mocht dus mee, de andere twee wil ik graag eerst eens proberen.
Verder pakte Queen vooral uit met Kingdom Builder en Escape. Dat laatste werd alom goed ontvangen, maar ik zag nog geen reden om het ongezien voor 40 euro mee te nemen. Real-time coöperatieve spellen vormen geen genre dat ik makkelijk op tafel krijg.
Een van de spellen waar ik het meest naar uitzag was Die Paläste von Carrara. Als mijn favoriete auteursduo voor het eerst een spel uitbrengt bij een van mijn favoriete spellenlabels ben ik wel geprikkeld. Ook hier was ik Roger weer dankbaar voor het claimen van een tafeltje, al was hij daar net Rondo aan het spelen. Omdat het een nieuwe Knizia is speelde ik graag ook nog een potje en daarvoor is het gelukkig kort genoeg. Rondo is een extreem eenvoudig spel. Op het bord staat een wiel, onderverdeeld in vakjes met gekleurde getallen. In je beurt leg je fiches neer op die vakken. Heeft het fiche dezelfde kleur als het getal dan scoor je punten. Je mag ook meerdere fiches op een vak neerleggen om dat getal extra te scoren. Vier fiches neerleggen op een ‘5’ levert dus een vorstelijke twintig punten op. Rondo is bij uitstek geschikt als familiespel. Ik vond het prima vermaak, maar wat te simpel om vaak te willen spelen.
Hierna waren de paleizen toch wel aan de beurt. In Die Paläste von Carrara verwerven de spelers gekleurde bouwstenen om daarmee bouwwerken in zes verschillende steden te maken. In je beurt kun je kiezen tussen bouwstenen kopen, een gebouw maken of een waardering uitvoeren voor een stad of gebouwtype. Die waardering geldt alleen voor jezelf en levert punten of geld op, afhankelijk van de stad. In PvC draait alles om timing: je wilt graag die mooie bouwstenen kopen nu ze zo goedkoop zijn, maar ook dat ene gebouw maken voor iemand hem wegsnaait, maar ook snel een waardering uitvoeren om te voorkomen dat je de bonus misloopt. Ik houd wel van dat soort afwegingen en dus was de aanschaf zeker. Omdat onze jongste medespeler enige tekenen van vermoeidheid begon te vertonen haakten we halverwege af, maar het spel had een voldoende goede indruk achtergelaten.
Bij Schmidt sloten we af met een wel heel opmerkelijk spel: Boom Boom Balloon (de Nederlandse titel). Samengevat prik met plastic pinnen in een vastgezette ballon tot hij knapt. Ik vermoed dat die speler het verliest, al doet dat nauwelijks ter zake. Zelden heb ik passanten en spelers aan belendende tafels zulke bezorgde blikken naar mijn speeltafel zien werpen. Dit onnozele spel is zonder twijfel de knaller van de beurs.
De grillen van het toeval wilden dat ik de volgende dag naar De Wereld Draait Door keek (wat ik normaal alleen op Oudejaarsavond wel eens doe), waar de bedenker van dit fraais te gast was. Ik had dus zonder het te weten een Nederlands product zitten spelen, dat zomaar een van de meest succesvolle Nederlandse spellen ooit kan worden; het schijnt al in dertig landen uitgegeven te gaan worden. In mijn verzameling zal het niet belanden. Daarvoor is mijn relatie mij te lief.
Na mijn laatste spel gespeeld te hebben was het toch echt wel tijd om tot aanschaf over te gaan. Sommige koopjes waren helaas al verdwenen (Burgen von Burgund lag ’s ochtends nog overal in stapels voor twintig euro, in de namiddag was het nergens meer te vinden), andere nam ik in een wel erg lang durend moment van zwakte mee (ik begin me steeds meer af te vragen of ik dat laatste exemplaar van Hawaii wel had moeten pakken, ook al kostte het maar 25 euro).
Nieuwe spellen werden er ook nog aangeschaft, maar die lijst was uiteindelijk nog kort: Paläste von Carrara, Qin, Hanabi, Spectaculum en Homesteaders gingen mee naar huis. Daarnaast nog zes oudere spellen (doorgaans prettig geprijsd) en vijf spellen dankzij de math trade. Seasons hoop ik op het Spellenspektakel te kunnen spelen en bemachtigen. Op Spiel zag ik alleen de Duitse editie en met al die tekst op de kaartjes ga ik toch voor de Engelse versie. Maar ik heb voorlopig genoeg gekocht, dus eerst maar eens proberen.
Peter-Hein,
Ik wil Hawaii wel van je overnemen voor 25,- euro.
Dank je voor weer een leuke blog!