St Patrick

Mijn liefde voor slagenspellen is ontstaan op de middelbare school. Dat was wel even wat anders dan dat zouteloze pesten dat ik als kind veel speelde. Eindeloos heb ik tijdens de pauzes twee varianten gespeeld: klaverjassen en hartenjagen. Even eindeloos zijn de varianten op basis van die spellen die daarna zijn verschenen. Een daarvan is St Patrick, dat duidelijk geïnspireerd is op hartenjagen.

Volgens de legende heeft Sint Patrick, de beschermheilige van Ierland, alle slangen van dat eiland verjaagd, waardoor die daar niet voorkomen. In dit spel ga je dus op slangenjacht en probeer je je met relikwieën te beschermen tegen hun giftige beten.

Kaarten zijn er in vier kleuren, genummerd van 1 tot 9. Op de groene kaarten staat geen enkele slang, de zwarte hebben er allemaal een en bij wit en oranje bevat alleen de 7 slangen. Maar dat zijn er wel direct drie.

Voor de slagenronde begint mogen de spelers relikwieën nemen uit de voorraad. Ieder relikwie weert een slang af in de slagen die je haalt. Ben je bang veel sla(n)gen te halen, dan wil je dus graag veel relikwieën. Maar als de spelers te gretig zijn en het laatste relikwie genomen wordt, verliest iedereen een levenspunt per relikwie. Iedereen geeft dan de kaarten naar de speler links, waarna je opnieuw begint met relikwieën nemen.

Een slagenronde begint als de relikwieën niet opraken en niemand er nog eentje neemt. Na afloop tel je de schade: heb je meer slangen dan relikwieën, dan verlies je een aantal levens gelijk aan het verschil. Maar als iemand erin slaagt om alle slangen te pakken, wordt die beloond voor diens moed. Deze speler gaat vrijuit, de anderen verliezen allemaal drie levens. Relikwieën geven dan geen bescherming.

Alle spelers beginnen met twintig levenspunten. Het spel eindigt als iemand geen levens meer over heeft, waarop de speler met de meeste overgebleven punten wint.

…en de waardering

Kenners van hartenjagen zullen uit de beschrijving veel herkennen van hun geliefde slagenspel. Zo veel zelfs, dat je je af kunt vragen of het wel de moeite is om St Patrick te spelen. Mijn antwoord op die vraag is ja. Dat zit ‘m in de biedronde die aan de slagen voorafgaan. Je wilt het liefst veel relikwieën pakken om weinig punten te verliezen, maar als je teveel pakt loop je kans dat anderen de laatste pakken en jou met meer strafpunten opzadelen dan ze zelf krijgen. Zeker tegen het einde van het spel, als spelers dichtbij de nul punten komen, wordt dat steeds spannender er zul je risico’s moeten nemen.

Het leukste risico is natuurlijk het vangen van alle slangen. Net als in hartenjagen is dat geen eenvoudige klus, wat het des te bevredigender maakt als het lukt.

Gecombineerd met een overzichtelijke speelduur en een fraaie vormgeving is St Patrick een lekker slagenspel, dat geschikt is voor iedere schoolkantine (en daarbuiten).