3-4 spelers
120-150 minuten
Auteur: Klaus Teuber
Uitgever:
Kosmos
(1999)
Het spel …
Vorig jaar kwam alweer een nieuw lid van de inmiddels al erg omvangrijke Catan-familie op de markt. Kosmos blijft de formule uitmelken, wat zo langzamerhand eens op verzet moet stuiten. Ook ik, toch een groot Kolonisten-fan, was wat sceptisch bij het verschijnen van Sternenfahrer. Toch was ik erg benieuwd, mede doordat het materiaal bijzonder indrukwekkend is (wat weerspiegeld wordt in de prijs). Eindelijk in het bezit van een exemplaar heb ik het een aantal malen gespeeld en is het tijd voor een recensie.
Zoals je van een spel met ‘Catan’ in de titel verwacht, draait het ook hier om de grondstoffen, die je nodig hebt om je rijk uit te bouwen. Een dobbelsteenworp bepaalt welke landschappen, sorry, planeten, grondstoffen leveren, en bij een zeven gebeurt er ook iets bekends. Tot zover niets nieuws onder de zon…
Daarbij houden de overeenkomsten met de oudere broer wel op. In Sternenfahrer maak je namelijk ruimteschepen, die je met een kolonie of handelspost op pad stuurt om het heelal te verkennen. Een kolonie kun je achterlaten tussen twee planeten, die zich in groepjes van drie in de ruimte bevinden. Vergelijk het met de eilandjes van de Zeevaarders-uitbreiding. Sommige planeten kunnen niet zomaar gekoloniseerd worden, maar moeten eerst van piratennesten of ijslagen ontdaan worden.
Handelsposten kun je stichten bij de bases van vier buitenaardse volkeren. Dit levert per volk punten op voor degene met de meeste handelsposten, en kaartjes met allerlei voordelen, zoals gunstige wisselkoersen, extra grondstoffen etcetera.
Maar hoe verkennen we de ruimte? In de Zeevaarders-uitbreiding maak je een hele sliert van scheepjes, hier gaan je ruimteschepen een voor een op pad. Hoever ze mogen vliegen wordt bepaald door het schudden van de moederschepen, met een lengte van zo’n 15 cm. de meest opvallende attributen van het spel. Onderin het moederschip zit een doorzichtig cilindertje, waarin na het schudden twee gekleurde balletjes vallen. De kleuren bepalen hoe ver al je schepen mogen bewegen, tenzij het zwarte balletje tevoorschijn komt. In dat geval vindt er eerst een bijzondere gebeurtenis plaats. Je kunt aangevallen worden door ruimtepiraten, handelaars tegenkomen of schepen op drift proberen te redden. Er zijn slechts een paar verschillende soorten gebeurtenissen, maar omdat geen enkel kaartje gelijk is, weet je nooit wat je te gebeuren staat.
Voor de overwinning zijn 15 punten nodig, dus het spel duurt redelijk lang. Maar omdat je je tijdens de beurten van de tegenstander nooit echt hoeft te vervelen, merk je dat pas na afloop.
… en de waardering
Ik moet toegeven, Klaus Teuber is er weer in geslaagd een leuk spel te maken volgens beproefd concept. Daar wringt ook een beetje de schoen: tijdens het spelen heb je veel last van déjà-vu momenten. Je hebt niet echt het gevoel een nieuw spel te spelen, wat ik wel een beetje jammer vind. Een ander bezwaar is dat er op het handelen na weinig interactie tussen de spelers is. Mede hierdoor is het nog moeilijker om de speler die een voorsprong heeft opgebouwd in te halen dan in het origineel. Speel het wel met vier personen, want met z’n drieën is dit nog veel erger het geval. Maar er zit zoveel variatie in, en verschillende manieren om punten te halen, dat ik er veel plezier aan beleef.