Sunrise Lane

Iedereen die met enige regelmaat een nieuw spel van Reiner Knizia speelt (ja, ik bedoel ook jou) kent het gevoel van herkenning: heb ik zo’n soort spel al niet eerder gespeeld? Knizia’s creativiteit beperkt zich niet tot het bedenken van helemaal nieuwe spellen, ook aan oudere titels weet hij altijd wel weer een nieuwe draai te geven. Zo is Sunrise Lane een bewerking van Rondo.

Rondo was een zuiver abstract spel, Sunrise Lane heeft nog een soort van thematische setting. De spelers richten samen enkele lommerrijke wijken in door daar zoveel mogelijk van hun eigen huizen te plaatsen, af en toe onderbroken door een parkje.

Om huizen te plaatsen moet je kaarten spelen in de kleur van het vakje waar je huis komt. Speel je meerdere kaarten, dan plaats je evenzoveel huizen, die je op elkaar stapelt. Elk huis levert zoveel punten op als de waarde van het veld. Het maakt dus nogal uit of een vakje een of vijf punten waard is.

Je mag ook niet zomaar overal huizen plaatsen. Je mag alleen lege vakjes kiezen die grenzen aan de centrale fontein of een eerder geplaatst huis of park. Parken leveren geen punten op, maar kun je gebruiken om een bouwplaats over te slaan waarvan je de kleur niet hebt.

Het spel eindigt na afloop van een ronde waarin iemand minder dan drie huisjes over heeft. Daarna zijn er nog bonuspunten voor de spelers die in de verschillende wijken nog de hoogste of de meeste huizen hebben, en voor de speler met de grootste aaneengesloten groep huizen.

…en de waardering

Rondo vond ik een plezierig spel met de grote schijven als groot pluspunt. Ze lagen goed in de hand en maakten een bevredigend geluid als je ze stapelde. De huisjes van Sunrise Lane hebben dat niet, en stapelen is best een gefriemel. Maar voor de rest is Sunrise Lane esthetisch veel geslaagder dan Rondo.

Speltechnisch zijn de spellen vrijwel gelijk, op een enorm verschil na: de eindtelling. Die ontbrak in Rondo, waardoor het een puur tactisch spel was. Eenmaal geplaatst deed het er niet meer toe wie de schijven gespeeld had. De stevige eindbonus in Sunrise Lane maakt dat helemaal anders. Je moet nog steeds goed opletten dat je de dure bouwplaatsen niet te makkelijk bereikbaar maakt voor de anderen, maar nu moet je elkaar ook blokkeren om geen bonuspunten mis te lopen.

Dat voegt een strategisch element toe, wat Sunrise Lane net iets uitdagender maakt dan Rondo. Het heeft ook een nadeel. Dat element komt namelijk alleen met meer spelers goed uit de verf, wat Sunrise Lane met twee spelers net iets minder leuk maakt. Maar nog steeds is Sunrise Lane een toegankelijk spel, dat met alle aantallen lekker snel speelt.