Zeeën van Strijd

Met het moordende tempo waarin nieuwe spellen langs allerlei kanalen uitgebracht worden mis je er wel eens eentje. Maar soms is een heruitgave in een nieuw jasje genoeg om het alsnog op te merken. Zo had ik alleen vaag van Texas Showdown gehoord, maar wekte het verder geen interesse. Met een nieuwe versie onder de naam Zeeën van strijd kon ik die misser goedmaken.

De naam heeft vast niet geholpen: bij Texas Showdown denk ik aan een variant van poker, een spel waarvan de populariteit me altijd wat heeft verbaasd. Maar het blijkt ‘gewoon’ een slagenspel, en daarmee kun je elke setting gebruiken, of het nu gaat om saloons in het Wilde Westen of zeilboten op een gevaarlijke zee.

In Zeeën van strijd gaat het om het vermijden van slagen. Een principe dat we kennen uit wel meer spellen, zoals het fantastische Wizard. Ook de basisregels zijn bekend: je moet kleur bekennen, en de slag gaat in principe naar de speler met de hoogste kaart van de gevraagde kleur.

Bij de meeste slagenspellen betekent dat ‘in principe’: tenzij iemand introeft, maar dat gaat hier heel anders. Er zijn namelijk geen troeven in Zeeën van strijd. De slag gaat namelijk naar de speler die de hoogste kaart speelde van de kleur die het vaakst in de slag zit. Vaak, zeker in het begin van een ronde, is dat de gevraagde kleur. Maar al snel verandert dat en blijkt dat het lozen van een hoge kaart in een andere kleur dan de gevraagde best riskant kan zijn. Zeg maar gerust roekeloos.

…en de waardering

Zeeën van strijd is het type spel waarvan ik me afvroeg: waar was jij al die jaren? Ik heb dus acht jaar lang matige tot aardige slagenspellen zitten doen terwijl ik al die tijd ook Zeeën van strijd had kunnen spelen. Voor liefhebbers van slagenspellen zoals ik, is dit werkelijk een pareltje. Dat komt vooral doordat je alles wat je dacht te weten over slagenspellen hierbij lijkt te moeten vergeten. De regels over wie een slag haalt zetten alles op de kop, wat nog eens versterkt wordt doordat alle kaarten een oplopende waarde hebben, in plaats van bijvoorbeeld vier of vijf kleuren met allemaal de waardes 1 tot 13.

Zelfs de meest onschuldige kaart in je hand (ok, behalve de 0 dan) kan je zomaar een slag opleveren. En waarom lukt het anderen altijd wel om die gevaarlijke hoge kaarten te dumpen zonder de slag te hoeven nemen?

De enige reden dat ik Zeeën van strijd niet vaker speel dan ik doe is dat het, zoals wel meer spellen in het genre, toch wel vier of vijf spelers nodig heeft om echt tot z’n recht te komen. Daar staat weer tegenover dat het lekker snel is. Met Wizard ben je snel een uurtje zoet, Zeeën van strijd kan in een halfuurtje gepiept zijn. Revanche?