Valdora

In het begin van mijn spelcarrière, zo’n twintig jaar geleden, was Michael Schacht een van de grote namen onder spelauteurs. Hij ontwierp (en ontwerpt) het soort spellen dat je nu wat minder ziet, maar toen de standaard was: vlot, eenvoudige regels, niet te solitair en een dun thema. Sommige van die spellen zijn klassiekers geworden die je nog steeds in de winkel ziet, andere trof het gebruikelijker lot van de vergetelheid. Valdora valt helaas in de tweede categorie.

Valdora is wat ik een routeplannerspel zou willen noemen. Je reist over het bord waar je spullen oppikt om ze elders weer te bezorgen om punten te scoren. Dit idee kom je vaker tegen in bordspellen, variërend van relatief luchtige spellen zoals Istanbul tot vrij pittige titels als Stoom.

Hier verzamel je edelstenen om opdrachten te vervullen. Dat gaat alleen niet zomaar. Je begint het spel met een eenvoudige pan waarmee je goud kunt oppakken en verder niets. Om andere edelstenen te kunnen delven heb je diverse gereedschappen nodig. Die zijn te koop in twee steden en kosten een goud per stuk. Opdrachten haal je weer in andere steden. Heb je eindelijk een opdracht en de bijbehorende edelsteen bemachtigd, dan moet je weer elders op het bord naar de juiste opdrachtgever om ze te verzilveren.

In de steden waar je gereedschappen en opdrachten kunt halen liggen deze kaarten in een houten ‘boek’. Als de bovenste kaart in een stad niet is wat je zoekt, kun je bladeren in het boek tot je iets van je gading vindt, een leuk bedacht idee.

Telkens als je een opdracht vervult krijg je van de betreffende kleur een tegel, wat ook weer bonuspunten oplevert. Het spel eindigt als er nog maar van een kleur tegels over zijn, waarna de speler met de meeste punten wint.

…en de waardering

Ik ben een groot liefhebber van routeplannerspel en Valdora is daarop geen uitzondering. Het is iedere keer weer een leuke logistieke puzzel om uit te vogelen hoe je zo efficiënt mogelijk edelstenen kunt verzamelen om die te gebruiken om opdrachten te vervullen. Zeker met een volle bezetting is daarbij veel flexibiliteit nodig, want je medespelers hebben de hinderlijke neiging flink in te weg te staan. Het fijne is dat het zelfs met vijf spelers prima in een uur te spelen is en omdat de individuele beurten erg kort zijn hoef je nooit lang te wachten om verder te gaan met je plannetje. Kortom, een heel plezierig spel dat de moeite waard is om op te sporen.