Valse Motten

Geplaatst door

TIP
3-5 spelers (vanaf 6 jaar)
30 minuten
Auteur: Emely en Markus Brand
Uitgever: 999 Games (2013)

Wat geef jij dit spel?
[Aantal: 1 Gemiddelde: 5]

Het spel…

Ik durf wel te gokken dat vrijwel alle lezers van deze site in hun jeugd vaak het kaartspel Pesten hebben gespeeld, bij velen ook bekend als Uno. Dat geldt ongetwijfeld voor de familie Brand. Ouders Inka en Markus waren al bekend dankzij bijvoorbeeld Raja’s van de Ganges en Exit, hun kinderen Emely en Markus zijn verantwoordelijk voor deze variant op Pesten.

Je gaat je wel afvragen hoe fanatiek er bij de Brandjes gespeeld wordt, want in Valse Motten staat de grootste Hoofdzonde van iedere spellengek centraal: valsspelen. Net als in de bekende voorgangers is het hier de bedoeling om als eerste je kaarten kwijt te raken. Die hebben een waarde van 1 tot 5, en je kunt een kaart alleen afleggen op en kaart die 1 hoger of lager is. Kun je dat niet, dan trek je een kaart.

De meeste kaarten zijn gewone vliegen rond de lamp, maar er zijn ook vijf speciale kaarten. Met de spin en de mier zadel je anderen met meer kaarten op, met de mug en de kakkerlak is het een kwestie van snel reageren om kaarten kwijt te raken.

De vijfde speciale kaart is de mot: die mag je nooit spelen en ook niet aan een ander geven. De enige manier om die kwijt te raken is door vals te spelen. Daarbij is alles geoorloofd: op je schoot laten vallen, in je mouw steken, stiekem samen met een andere kaart afleggen, wat je maar kunt bedenken. De enige regel is: niet betrapt worden. Een speler is de bewaker en moet de anderen in de gaten te houden of ze niet valsspelen. Dat mag de bewaker zelf niet, voordeel is dat die wel motten mag spelen als gewone kaarten. Als die iemand op heterdaad betrapt, gaat de rol van bewaker op die speler over.

Een ronde eindigt als iemand geen handkaarten meer heeft. De andere spelers krijgen strafpunten afhankelijk van de kaarten die ze nog hebben. Na een afgesproken aantal rondjes wint de speler met de minste strafpunten.

dat valt vast niet op

…en de waardering

Zoals vermoedelijk alle liefhebbers heb ik een enorme afkeer van valsspelen. Als je winnen zo belangrijk vindt ga je maar naar het casino en kijk hoe ze daar reageren op vals spel. Maar in Valse Motten is valsspelen ronduit hilarisch, want het mag gewoon van de regels. De creatieve manieren die mensen soms bedenken om clandestien van hun kaarten af te komen is al een plezier op zich, en ik zal nooit de lachsalvo’s vergeten als er ineens een pak kaarten van iemands schoot op de vloer glijdt. Hoe zijn die daar nou gekomen?

Valse Motten is zo een kinderspel dat ook volwassenen onderling nog met veel plezier kunnen spelen. Dat zie ik ze met Pesten nog niet doen.

2 reacties

  1. Wat ik ook mooi vind aan valse motten is dat je je medespelers moet kunnen vertrouwen dat ze ‘netjes’ vals spelen. zo is het niet de bedoeling dat je meerdere kaarten in één keer laat verdwijnen of door gaat met vals spelen als iemand wordt beticht van vals spelen door de controleur of liegen als de controleur je ziet vals spelen.

    Je moet je medespelers echt vertrouwen dat ze netjes vals spelen, en die tegenstrijdigheid vind ik ook best wel bijzonder

    Bij een aantal mensen zou ik het echt niet gaan spelen omdat ik hun niet vertrouw dat ze netjes vals spelen 😉

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *