Verräter

Het spel …

Eén van mijn lievelingsspellen is Machiavelli. Belangrijke reden hiervoor is het spelelement van karakters kiezen, dat ik in dit spel voor het eerst tegen kwam. De auteur van dit spel heeft dat niet zelf verzonnen maar is geïnspireerd op het kaartspel Verräter.

Een moordenaar of dief zul je er niet in aantreffen maar een belangrijk karakter is de verrader. Aan het begin van het spel ligt er in het midden van de tafel een aantal kaarten met dorpen en landschappen. Ieder gebied is het eigendom van één van de dominante families in het gebied, de familie van de adelaars en de familie van de rozen. Als speler ben je altijd één van de twee goed gezind, al kan dit in de loop van het spel veranderen. Iedere ronde bepaalt de strateeg welke twee naast elkaar liggende gebieden met elkaar in conflict gaan. Ieder gebied heeft van zichzelf een bepaalde sterkte, een stad is bijvoorbeeld erg sterk. Voordat het conflict uitgevochten wordt gaan alle spelers eerst een karakter voor deze ronde kiezen.

Je hebt twee karakters die je helpen bij het gevecht, een boer die je deze ronde extra veel opbrengst geeft (en deze verzorgingskaarten kun je ook in zetten tijdens een gevecht), de strateeg, een bouwmeester waarmee je nieuwe boerderijen of kantoren kunt bouwen en dan dus de verrader, die overloopt naar de andere familie. Daarna speelt iedereen een aantal verzorgingskaarten uit, dit gebeurt open. Alleen weet je nooit welk karakter een speler heeft en of er dus nog meer punten bij dat team gaan komen of dat er een speler zelfs gaat overlopen naar het andere kamp via de verrader. Na het omdraaien van de karakter kunnen de punten geteld worden en wordt van de verliezende partij het kaartje omgedraaid, dit gebied hoort nu ook bij de andere familie. Spelers die bij het winnende team hoorden krijgen punten. De verrader en strateeg geven altijd punten.

… en de waardering

Sommige spellengekken sparen alle spellen en maken hun huis tot spelotheek. Anderen hebben beperkingen door geld en/of ruimte. Voor deze laatste groep is dit een ideaal spel, klein goedkoop met de diepgang van een duur bordspel. Met drie spelers speelt het heel lastig. Je begint altijd twee tegen één en als dan niemand de verrader kiest of dit karakter ligt een paar keer als eerste gesloten op tafel dan kun je het als eenling wel vergeten. Dit komt minder vaak voor bij vier spelers, maar ook dan kan te lang een drie-één situatie ontstaan. Het idee is erg leuk en origineel, maar is in Machiavelli beter uitgewerkt.