Caylus Magna Carta

Het spel …

Een beetje succesvol bordspel kan tegenwoordig niet zonder kaartvariant. De aanstichter van al dit onheil was natuurlijk Kolonisten van Catan, waarna ook de beurt viel aan El Grande, Eufraat en Tigris en recenter ook Ticket to Ride en Caylus.

Niet ieder kaartspel volgt het moederspel even trouw, maar Caylus Magna Carta probeert het bordspel zoveel mogelijk te benaderen. De spelers bouwen nog steeds mee aan het kasteel van Filips de Schone en het stadje Caylus. Ook hier worden er weer arbeiders ingezet om grondstoffen te verwerven die nodig zijn voor de bouw van al dat moois.

Maar verschillen zijn er natuurlijk genoeg, en die zitten ‘m vooral in het feit dat dit een kaartspel is (over open deuren gesproken). Waar Caylus een algemene voorraad heeft van gebouwen, die voor iedereen toegankelijk is, hebben alle spelers in Caylus Magna Carta een eigen, identieke set gebouwkaarten. Je start het spel met drie kaarten. Tijdens het spel kun je kaarten bijkopen en je kunt kaarten bouwen zonder een arbeider in te hoeven zetten. Beide acties voer je uit in plaats van het inzetten van een arbeider.

De eigen stapel gebouwen geeft Caylus Magna Carta een heel eigen ritme. De timing verandert ook sterk: in Caylus moest je ervoor zorgen dat je de juiste grondstoffen hebt tegen de tijd dat de arbeider die een huis gaat bouwen aan de beurt is. Nu heb je de grondstoffen al aan het begin van de ronde nodig. Ook zorgt het voor meer variatie. Je krijgt de gebouwen nooit in dezelfde volgorde, evenmin als de andere spelers, zodat het per potje behoorlijk kan verschillen welke gebouwen er op tafel komen. Daardoor is ieder spel anders.

Maar uiteindelijk gaat het natuurlijk ook hier om punten scoren. Die krijg je voor de gebouwen, de prestigegebouwen (die net als in Caylus wel een algemene voorraad vormen) en bijdragen aan de bouw van het kasteel. Het spel eindigt als het kasteel af is; de speler met de meeste punten wint.

… en de waardering

Toen ik de eerste beschrijvingen van Caylus Magna Carta las, stond ik niet te springen om het te proberen. Het leek in alle opzichten een uitgeklede versie van het bordspel, met als enige voordeel de kortere speelduur.

Maar zoals dat wel vaker gaat in dit soort gevallen zat ik er helemaal naast. Caylus Magna Carta heeft voldoende te bieden om op eigen benen te staan. In veel opzichten lijkt het natuurlijk sterk op het bordspel, maar heeft twee belangrijke voordelen: de variatie en de beduidend kortere speelduur. Reken op ongeveer de helft van het bordspel. Daar staat weer tegenover dat de grote broer veel meer keuzestress biedt. Er zijn veel meer dingen om rekening mee te houden, zoals de privileges, die ontbreken in Caylus Magna Carta.

Ik heb daardoor niet een sterke voorkeur voor een van beide. Ben je in voor een stevige kluif, dan is het bordspel de beste optie. Wil je een vlotter spel dat nog wel de essenties in zich heeft, dan is het kaartspel de logische keuze. Hoe dan ook, liefhebbers van Caylus moeten hier veel plezier aan beleven. En zij die Caylus niet zagen zitten vanwege de lengte en complexiteit kan ik van harte aanraden om Caylus Magna Carta toch eens te proberen.