Audition

In Audition ben je een nogal kieskeurige dirigent die alleen solisten of kwartetten wil dirigeren. De kwartetten moeten dan ook nog eens bestaan uit muzikanten die hetzelfde instrument spelen. Van duo’s, trio’s, kwintetten en alle andere combinaties die er te maken zijn moet je niets hebben. En van gemixte ensembles al helemaal niet.

Aan het begin van het spel worden er net zo veel dirigentkaarten neergelegd op tafel als er spelers zijn. Vervolgens worden alle deelnemende muzikanten geschud. Op elke kaart staat een muzikant en staat met een nummer opgegeven hoeveel kaarten er van dit type muzikant in de stapel zitten. Zo zijn er vier xylofoonspelers en wel dertien violisten. Alleen als je met zes spelers bent gebruik je alle kaarten. Met minder spelers, gebruik je bepaalde muzikanten niet. Hierdoor werkt het spel met elk spelersaantal.

De startspeler trekt vervolgens een kaart en legt die bij één van de dirigenten neer. De volgende speler mag vervolgens kiezen: dit rijtje pakken óf ook een kaart pakken en die aanleggen. Bij elke dirigent mogen maximaal vier kaarten komen te liggen. Als een speler een rijtje pakt is die voor deze ronde klaar. De andere spelers spelen net zo lang door tot iedereen een rijtje heeft gepakt. Daarna begint de volgende ronde.

En op deze manier verzamel je ronde na ronde muzikanten. Als het spel afgelopen is, dan waardeer je iedere groep van muzikanten die je verzameld hebt. Voor solisten krijg je één punt, voor kwartetten vier en voor alle andere combinaties krijg je helemaal niets. En als je nu denkt slim te zijn om een trio op te splitsten in drie solisten, dat mag helaas niet.

…en de waardering

Audition combineert het spelsysteem van Coloretto met een nieuwe manier van scoren. In beide spellen probeer je de kaarten zo neer te leggen dat er voor jou interessante rijtjes ontstaan die de andere spelers echt niet willen hebben (bijvoorbeeld omdat ze een vijfde kaart van een soort krijgen en dus vijf punten verliezen).  Maar de andere spelers zijn echt niet gek, dus je loopt altijd het risico dat, als er een voor jou lekker rijtje ligt, er door een medespeler met een grote valse glimlach nog een scheutje zuur aan al het zoet wordt toegevoegd. Er zit verder een stevige vleug push your luck in Audition omdat je je altijd moet afvragen of je het aandurft om nog een rondje met pakken te wachten omdat een rijtje voor je neus weggekaapt kan worden of verpest kan worden met één kaart die je echt niet wilt.

Door  de andere manier van scoren is Audition iets minder vergevingsgezind dan Coloretto. Bij Coloretto scoor je voor je langste rijtjes, maar kan je tijdens het spelen besluiten om toch maar voor een andere kleur te gaan. Bij Audition wil je exact één of exact vier kaarten van een soort. Zodra je een tweede kaart pakt van een soort “moet” je naar vier kaarten om iets te scoren en als je een vijfde pakt is al je winst weg. In vergelijking met Coloretto is Audition dus iets meer een “alles of niets” spel. Dit risico levert een prettig soort spanning op.