Biggenbende

Het spel …

Ook in 2006 komt University Games met een drietal kaartspelletjes voor de hele familie: beestenveiling en het vlooiencircus van Reiner Knizia en Biggenbende van Richard Borg. Met de vrolijke tekeningen van de verschillende biggen probeert University duidelijk gezinnen aan te spreken.

De bedoeling van het spel is als bij zoveel kaartspellen: zorgen dat je als eerste je kaarten kwijt bent. In biggenbende gaat dit in drie fasen. Je hebt kaarten in je hand die onbekend zijn voor je medespelers. Hieruit kies je drie kaarten die je open voor je neer legt. Daaronder liggen nog drie gesloten kaarten waarvan het voor iedereen een verrassing is wat er onder ligt. Het principe van het spel is heel simpel. Je mag alleen kaarten op gooien die gelijk of hoger zijn dan de laatst gespeelde kaart. Kan je dat niet dan moet je de hele open liggende stapel in je hand nemen. Daarna mag je je drie open kaarten proberen weg te spelen en als laatste de drie gesloten kaarten.

Uiteraard hebben een aantal kaarten een speciale functie: beurt overslaan, en van speelrichting veranderen zit er bij. Maar ook twee manieren om de stapel te ruimen, namelijk door het spelen van een acht of door een derde zelfde kaart op rij op te gooien. Als extra bonus mag je dan nog een kaart spelen.

… en de waardering

Biggenbende is een heel gezellig spel voor families. Je kunt lekker om elkaar lachen en een beetje pesten door een hoge kaart op te gooien en te hopen dat je buurman daar niet overheen kan en de stapel moet pakken. De geluksfactor is wel heel erg hoog. Bij de laatste drie kaarten is het maar net of ze hoog of laag zijn en je er doorheen ‘zwijnt’. In de beginfase is het irritant dat je na je beurt een kaart van de stapel moet pakken. Ben je snel klaar met het wegspelen van je kaarten zit je met steeds één onbekende kaart van de stapel opgescheept: grote kans dat de stapel een keer bij jou belandt. Ook jammer is de lange speelduur: vijf potjes of alle biggenfiches, dat is te lang voor een spel met zo’n hoge geluksfactor. Daarom twee pionnen, waar het spelplezier, zeker met kinderen, wel drie zou verdienen.