Brass: Birmingham

Martin Wallace is een bijzonder productieve spelauteur met een voorliefde voor complexe economische spellen. Vooral liefhebbers van stevige kost zijn erg gecharmeerd van spellen als Age of Steam en Brass, misschien wel zijn bekendste titels. Age of Steam onderging al eerder verschillende bewerkingen, wat (onder andere) resulteerde in Stoom en Railroad Tycoon. Inmiddels is Brass ook aan de beurt geweest en verplaatst de actie zich van Lancashire naar de regio Birmingham.

Birmingham voegt veel nieuwe elementen toe, maar de basis van het spel is gelijk gebleven. Iedere beurt speel je twee kaarten om twee acties te mogen doen, zoals het ontwikkelen en bouwen van verschillende industrieën in Engelse steden, deze met elkaar verbinden en uiteindelijk het verkopen van je goederen. Dat alles levert inkomen op en uiteindelijk punten.

Het grootste verschil zijn de industrieën. In Brass bouwde je katoenfabrieken en havens om dat katoen te verschepen. Havens zijn nu standaard gevestigd in enkele steden en behalve katoen kun je ook aardewerk en handelswaren produceren en verkopen. Naast kolen en ijzer is er nu een derde benodigde input: bier, dat je gebruikt als smeerolie bij iedere levering die je wilt maken. Het spel speelt zich af in een kanalenfase en een spoorwegfase. Na iedere fase is er een puntentelling en de speler die na de spoorwegfase de meeste punten heeft verzameld, wint het spel.

…en de waardering

Was Brass al een spel voor de echte liefhebber, Brass: Birmingham doet er nog een schepje bovenop. Ik durf met een gerust hart te zeggen dat dit het meest complexe spel in mijn collectie is. Dat zit gelukkig niet in de regels (die zijn een stuk gestroomlijnder dan in het origineel), maar volledig in het bepalen van je strategie. Op welke industrieën ga je je richten en welke laat je voor wat ze zijn? Hoe bereik je als eerste de verkooppunten? Hoe kom je aan bier? Waar haal je je geld vandaan? En bij dat alles moet je je tegenstanders scherp in de gaten houden. Profiteer van de kansen die ze je bieden en zorg dat ze alleen tegen een prijs van jou kunnen profiteren.

Die interactie speelt een nog veel grotere rol dan in Brass, en waarschijnlijk daardoor werkt Birmingham ook verrassend goed met twee spelers. Dit is geen solistisch puzzelspel, maar een bruut economisch monster dat draait om strategie en kansen grijpen waar ze zich aandoen. Een waar feest voor wie graag een paar uurtjes zijn tanden in iets stevigs zet.