De legenden van Andor: De eeuwige kou

Van Heroquest tot Gloomfrosthaven, het aantal (semi-)coöperatieve fantasyspellen is niet meer te tellen. Vanaf mijn eerste ervaring met Heroquest, eeuwen geleden lijkt het, heb ik een zwak ontwikkeld voor het genre. Met alle regeltjespoespas, royale hoeveelheden thematische saus een het doden van steeds sterkere monsters is het ook een oer-Amerikaans genre. De legenden van Andor, waar het doden van monsters eerder een noodzakelijk kwaad en de verhaallijn altijd wat braafjes is, voelt als een vreemde eend in de bijt. Het is vast geen toeval dat het van Duitse makelij is.

Misschien is juist door die bijzondere positie dat Andor een van de succesvolste spellen in het genre is. Er zijn al talloze uitbreidingen en scenario’s van fans verschenen. De eeuwige kou is de eerste zelfstandig speelbare variant.

Voor ervaren spelers zijn de regels een even koud kunstje. Sommige dingen werken net iets anders, net als sommige van de grote uitbreidingen. Zelfs het kennismakingsscenario gebruikt het bekende bord met de Rietburg, nu bedolven onder een dik pak sneeuw.

Die sneeuw is alleen minder natuurlijk dan het lijkt, en zelfs in een wereld onaangeraakt door opwarming van het klimaat is het opvallend fris. Aan de helden dus de taak om uit te zoeken wat er aan de hand is en het vervolgens te fiksen.

Wat volgt zijn drie scenario’s waarin de waarheid langzaam uit de doeken komt. Ze zijn afzonderlijk speelbaar, maar volgen wel een verhaallijn. En zoals altijd geldt ook hier: als je de opdrachten tijdig vervult heb je het scenario gewonnen. Zo niet, dan kun je het gewoon nog eens proberen.

…en de waardering

Voor liefhebbers van Andor is De eeuwige kou zowel een warm welkom als een koude douche. De nieuwe regels en scenario’s zorgen voor een prettig gevoel van ontdekking. Maar wat je ontdekt blijkt ook keihard. De meeste scenario’s van Andor die ik heb gespeeld lukten me niet in een keer, maar van deze variant heb ik nog geen enkel scenario überhaupt gewonnen, de introductie niet meegeteld. Een keer waren we dichtbij, maar meestal bleek al na twee of drie volledige dagen dat het een kansloze missie was. De marges voor een vergissing zijn smal, het is echt behoorlijk puzzelen wat die ene weg naar de overwinning nu is.

Dat kan frustrerend zijn, maar terwijl ik dit schrijf voel ik de wens om die vervelende Myrk eindelijk eens te verslaan weer opborrelen. Met slechts drie echte scenario’s is het misschien extra goed dat ze niet te eenvoudig zijn, want dat maakt de herspeelbaarheid toch wat groter. Maar ook al ben ik nog lang niet bij de ontknoping, ik ben al benieuwd naar de volgende ijskoude avonturen in Andor.