Geplaatst door Spiel 2024 zit er weer op. Ik heb me drie dagen ontzettend vermaakt op de beurs. Niet in de laatste plaats door alle spellen die ik heb uit kunnen proberen (al is dat nog maar een fractie van alles wat nieuw uitkwam). Ik ging bovendien, net als mijn spellenvrienden, niet met lege handen naar huis, dus thuis zijn er inmiddels ook nog een aantal nieuwe spellen op de tafel gekomen. In deze serie van blogjes zal ik mijn eerste indrukken van de nieuwe spellen die ik gedaan heb met jullie delen. En het goede nieuws: er zat maar één echt slecht spel bij (dat ik nog gekocht heb ook). Ik bespreek de spellen in alfabetische volgorde. Dit is het tweede deel van deze lijst.
Wendy had het vlotte kaartspelletje Duck & Cover meegenomen en dus kreeg ik na Spiel de kans om dit uit te proberen. In dit spel leggen alle spelers hun genummerde eendjes in een raster neer. Vervolgens wordt via een kaartendeck bepaald in welke volgorde je de eendjes moet gaan verplaatsen. Stel dat als eerste eendje acht aan de beurt is, dan moet je dit eendje óf op een buureendje leggen of je moet het op een ander plekje leggen. Door eendjes te stapelen verdwijnen er natuurlijk nummers van je bord. Als op een later moment zo’n nummer voorbij komt dan moet je kwak zeggen om aan te geven dat je die eend niet meer hebt. En op deze manier stapelen en verplaatsen de spelers net zo lang de eendjes tot er bij iemand alle eendjes op een stapel liggen of er een bepaald aantal keer een beurt is geweest waarin iedereen moest kwaken om aan te geven dat hij of zij geen eendje met het juiste nummer meer had.
Duck & Cover is een heel leuk en luchtig tussendoortje. De regels zijn simpel en het speelt lekker vlot weg. Dit geldt ook als je met meer mensen bent, want iedereen is tegelijkertijd aan de beurt. Iedereen is lekker solitair zijn of haar eigen puzzel aan het oplossen en hoopt dit sneller te doen dan de andere spelers. Het gekwaak om aan te geven dat je geen zet kan doen is een beetje kinderachtig, maar als je daar even overheen zet is het ook wel weer grappig. Al die verschillende kwaakjes klinken wel heel gezellig aan de speltafel.
Het laatste spel dat ik op de beurs speelde was Elawa. Anton en ik waren al op weg naar de uitgang en hoopten nog één spelletje te doen voor vertrek. En toen zag ik dat er een tafel vrij kwam bij Elawa. Peter Hein was laaiend positief over dit spelletje (lees hier zijn recensie) en dus wilden wij het graag proberen. Onze demonstratrice legde voor we begonnen nog even uit waar de naam vandaan komt. Elawa is een spel in de mancala-familie. Mancala wordt in Afrika ook wel Awalé genoemd en als je dat woord omdraait kom je uit op Elawa. Zo leer je nog eens wat. En inderdaad, Elawa heeft een element in zich wat aan mancala doet denken. Op de tafel liggen stapel kaarten met fiches er voor. In je beurt pak je een kaart en pak je met de klok mee net zo veel fiches als het getal op de kaart aangeeft. Deze fiches heb je nodig om de kaarten te mogen uitspelen. De kaarten leveren op verschillende manieren punten op en daar moet je er zo veel mogelijk van zien te verdienen.
Ik ben het helemaal met Peter Hein eens: dit is een pareltje. Elawa is een compact, leuk tussendoortje met voldoende bite om lang interessant te blijven. Het spel is sneller afgelopen dan je denkt dus het is zaak om gericht te spelen. Het artwork op de kaarten is ook veel leuker dan je op basis van de doos doet denken. Ik vind dat de doos van een beetje afstand er nogal scary uitziet. Ik zag er een soort van duivel die uit een hellevuur komt in. Als je beter kijkt zie je pas dat het iemand uit de prehistorie is die onder zijn warme vachtje bij een vuurtje zit. We speelden dit potje met vier spelers en ik denk dat het veelzeggend is dat drie van ons (waaronder ik) na afloop in een rechte lijn naar de kassa liepen om dit spel te kopen.
Toen Anton en ik ons op vrijdag aan hal 3 waagden (de drukste hal van de beurs) zaten er twee jongens aan een tafeltje die naar ons wenkten of we mee wilden doen met het spel Firefighters on Duty dat klaar lag. We kenden het spel niet en dus schoven we aan. Firefighters on Duty doet erg aan Flash Point denken omdat beide spellen coöperatieve spellen zijn waarin je brandweertje mag spelen. In Flash Point staat alleen maar één huis in de fik, terwijl bij Firefighters on Duty het om een hele stad gaat waar op heel veel plekken brand is uitgebroken. Waar je in Flash Point om de beurt aan de beurt bent om de brand te blussen door acties uit te voeren doe je dat in Firefighters on Duty simultaan op een manier die sterk aan Escape doet denken. Iedere ronde duurt namelijk twee minuten en in die twee minuten gooien alle spelers als een malle Eppie twee dobbelstenen die aangeven welke acties ze mogen uitvoeren. Die acties doe je dan als je wilt en dan gooi je snel weer om nieuwe acties te mogen doen. En met die acties blus je branden, vul je het bluswater aan, hak je door muren heen om bij het vuur te komen, sleep je slachtoffers naar de straat en laat je ze ophalen door de ambulance en nog veel meer. Doel is om in een paar rondes alle brandjes geblust te krijgen zonder dat er doden zijn gevallen.
Firefighters on Duty is een echt mannenspel, het testosteron spatte er af. Je mag je helemaal de held in je eigen wereld voelen terwijl je muren omhakt, brandjes blust en mensen redt. Je moet samenwerken om alle ellende onder controle te houden (iemand moet de ondankbare taak op zich nemen om extra bluswater naar zijn collega’s te brengen zodat die de held kunnen uithangen). En dat allemaal in de chaos die ontstaat als iedereen als een dolle aan het dobbelen is en alleen nog maar op zijn eigen dobbelstenen let. Je kan dus heel goed valsspelen in dit spel want niemand let op wat de rest aan het doen is en je mag zelf weten of je dat een voor- of nadeel vindt. Ik vond het een voordeel want op die manier kon ik het spel sneller naar het einde toe krijgen. Voor adrenaline-junkies is dit vast een heel goed spel, voor mij was het wat te chaotisch allemaal.
Ik sta liever niet te lang in rijen op Spiel, maar voor de rij van de winkel van Horrible Games maakte ik op donderdag een uitzondering. Ik wilde graag de limited edition 10 years of Horribleness van Similo en Spiel 2024 Similo promo hebben. En omdat ik nog maar net op de beurs was, had ik last van hebzucht en dus ging Flower Fields ook mee omdat het een tetris-spelletje was (daar heb ik een zwak voor) dat er mooi uit zag. Toen we de stand uitliepen kwam er net een plekje vrij bij een tafeltje met Flower fields en kon ik meteen kijken of ik mijn eerste parel of eerste miskoop of iets daar tussen in te pakken had. In Flower Fields ga je (het is geen verrassing) een bloementuin aanleggen die bestaat uit tetris-vormige tegels. Als je aan de beurt bent kies je uit een aantal klaarliggende tegels er één uit. De eerste is gratis, maar voor de volgenden moet je een bijtje betalen (die komt op de tegel die je niet pakt te liggen en de speler die later die tegel pakt, krijgt het bijtje er bij). Deze tegel leg je op je bordje en daar probeer je zo groot mogelijke gebieden in één kleur te maken. Je kan daar soms ook nog een bijtje opleggen en hoe meer bijen je er op hebt liggen, hoe meer punten je scoort.
Flower Fields is een prima spelletje, maar niets bijzonders. Ik had mijn hebzucht dus beter in toom kunnen houden, maar een echte miskoop is het ook niet. Het spel ziet er mooi uit en speelt lekker weg. Je bent lekker aan het puzzelen en je kan soms een beetje vooruit plannen. Een potje duurt ook niet zo lang en daardoor is dit een spel dat makkelijk op tafel kan komen.
In 2022 kwam Foundations of Rome via Kickstarter ter wereld. Dit is een echt Kickstarter spel: je krijgt een enorme doos vol met mooie miniaturen. Maar aan zo veel materiaal hangt natuurlijk ook een flink prijskaartje, als je een exemplaar wil hebben dan ben je zo tweehonderd euro lichter (als het niet meer is). Behalve dat het een mooi spel om te zien was, waren mensen ook enthousiast over het spelplezier dat het opleverde. Om mensen met een minder dikke portemonnee of minder grote kast tegemoet te komen heeft de uitgever dit jaar een budget versie van Foundations of Rome uitgebracht, namelijk Foundations of Metropolis. Het spel is als ik het goed begrijp exact hetzelfde, maar alle miniaturen zijn vervangen door simpel karton en dus is de prijs een stuk schappelijker, namelijk “maar” 50 euro. We mochten één van de drie rondes van dit spel spelen om een idee te krijgen van hoe het gaat. Je krijgt, net als in Acquire en Chinatown, een aantal kavels in de stad. Als je geluk hebt, dan liggen ze naast elkaar, maar meestal liggen ze los van elkaar. In je beurt kan je vervolgens kiezen wat je wilt doen: extra kavels kopen uit het beschikbare aanbod (kost geld en geld is schaars), gebouwen bouwen, gebouwen upgraden (als je een kavel naast een bestaand gebouw gekocht heb dan kan je het oude vervangen door een groter gebouw) of geld innen.
Ik denk dat het upgraden heel belangrijk is in dit spel, maar dat kwam in de eerste ronde nog niet van de grond. Ik denk daarom dat ik nog niet echt een volwaardige indruk heb van dit spel, maar de eerste was best positief. Ik denk dat dit een spel is waarin je lekker bezig bent altijd wel wat leuks kan. Ik denk ook dat de geluksfactor wel groot is want als er net telkens geen kavels komen die naast die van jou liggen dan kom je moeilijker op gang dan als er wel regelmatig een buurkavel voorbij komt. Ik zou dit spel best nog een keer willen proberen.
En als afsluiter van dit blog heb ik voor jullie nog de flop van de beurs. Ik had in de Spiel-preview-lijst van BGG het spel Galebari 18th Anniversary Edition gespot. De omschrijving van dit spel was zo bizar dat ik het graag wilde proberen. In dit spel ben je een Kroatische Casanova die vrouwelijke toeristen belaagd. En dat verpakt in een slagenspel. Het was helaas niet mogelijk om het spel op de beurs te proberen, maar het was niet duur (18 euro) dus ik nam het mee naar huis. Laat ik beginnen met zeggen dat dit spel niets met slagenspellen te maken heeft. Dat was al de eerste teleurstelling want ik houd erg van slagenspellen. Maar hoe gaat het spel dan wel? Elke ronde wordt er eerst een locatie-kaart opengedraaid (het strand, de disco, de kermis). Dan weet je nog eigenlijk niets maar moet je al wel je eerste kaart kiezen die je deze ronde gaat spelen. Op de kaarten staat aangegeven welke date-kwalificaties je inzet (romantiek, seks, uitgaan of met geld smijten). Daarna draai je een kaart om en zie je welke dame er deze ronde versierd kan worden en wat ze in een man zoekt. Hopelijk heb je dan net een kaart neergelegd die daaraan voldoet, maar vaker is er natuurlijk een mismatch. Daarna mag je nog een kaart spelen. En wie dan het hoogste scoort op de vlakken die de dame in kwestie waardeert, wint haar hart. Wie als eerste vijf dames scoort, wint het spel.
Dit spel voelt heel erg gedateerd aan. En dat klopt want dit is de jubileum-editie omdat Galebari 18 jaar geleden uitkwam. Vraag me niet waarom dit spel een jubileum-editie verdient want ik zou het je niet kunnen vertellen. Eerlijk gezegd denk ik dat het 18 jaar geleden ook al niet leuk was, maar ik kan het mis hebben. Misschien was dit spel 18 jaar geleden in Krotatië helemaal de bom. Galebari voelt voor mij als een groot geluksfeest. Hopelijk is je eerste kaart een goede en maak je kans. Was je kaart verkeerd dan kan je het deze ronde wel shaken. Dat is echt niet meer genoeg voor een spel in deze tijd. De foute versierzinnen (Good legs, when is the opening?) en foute heren en dames die op de kaarten staan zijn op zich nog wel even leuk en kunnen voor wat hilariteit zorgen, maar ook daar gaat de lol snel van af omdat je het na een paar kaarten wel gezien hebt. Maar zoals ons nationaal orakel altijd zegt: elk voordeel heeft een nadeel. Als mijn grootste miskoop dit jaar 18 euro kostte, dan heb ik het best goed gedaan.