2-4 spelers
30 minuten
Auteur: Reiner Knizia
Uitgever:
Kosmos
(2008)
Het spel …
Een van Reiner Knizia’s meest succesvolle spellen is Genius. Deze geslaagde dominovariant is een wereldwijd verkoopsucces, wat al tot enkele afgeleide spellen heeft geleid. Een van de meest recente is Genial Spezial.
Van alle ‘Genial’-spellen staat Genial Spezial nog het verste van het origineel. In Genial Spezial draait het vooral om het maken van verbindingen en territoriale controle. Het lijkt daarin meer op Heersers der Woestijn dan op Genius.
Het bord van Genial Spezial heeft de vorm van twee zeshoeken, met daarop grote en kleine torens. Op de torens komen willekeurig fiches te liggen, in vier kleuren. Iedere speler krijgt de beschikking over twintig speelstukken, met dezelfde vorm als in Genius. Door het neerleggen van die speelstukken maak je verbindingen tussen torens. Iedere nieuwe verbinding levert punten op in de kleur(en) van het fiche op de nieuw verbonden toren(s). Verbind je twee grote torens met elkaar, dan krijg je zelfs een bonus van een punt per kleur per grote toren. Dat kan behoorlijk lucratief zijn.
De punten per kleur houd je bij op een eigen bord, net als in Genius. Het spel eindigt als iedereen al zijn speelstukken geplaatst heeft. Net als in Genius (of Eufraat en Tigris) wint de speler met de hoogste laagste score.
… en de waardering
Genial Spezial laat me achter met gemengde gevoelens. Het is een mix tussen twee prachtige Knizia-spellen en vereist het maken van zowel tactische als strategische keuzes. Bovendien speelt het snel weg en doe je het zo nog een keer. Maar toch. Zelfs voor een abstract spel is Genial Spezial erg droog en deterministisch. Het heeft niet de spanning en variatie van het trekken van de goede stukken zoals Genius of de grote mogelijkheid aan keuzes van Heersers der Woestijn.
Daarnaast is Genial Spezial ongewoon confronterend. Bij een tweepersoonsspel is dat niet zo erg, met meer spelers is dat soms reden tot frustratie. Spelers kunnen elkaar gemakkelijk blokkeren, wat niet zelden de reactie oproept “Waarom pak je mij en niet hem?”. Ook lijdt het spel aan het Attika-syndroom: als een speler op het punt staat een grote klapper te maken laten de andere spelers het vaak aan diens rechterbuurman over om het vuile werk op te knappen om het te voorkomen.
Ik heb Genial Spezial met genoeg plezier gespeeld, maar ben er na zes potjes nog niet uit of ik het een echt leuk spel vind of niet. Ik zie de potentie, maar de toekomst moet uitwijzen of ik mijn waardering opschroef, of dat het toch de deur uitgaat.