Geplaatst door April was voor mijn doen een matige spellenmaand waarin ik “maar” 42 keer een spel deed. Er was een tijd dat ik daar een moord voor deed, maar de afgelopen jaren speel ik vaak toch eerder 50 a 60 keer een spel en dan valt 42 potjes toch een beetje tegen. Gelukkig zat het met de kwaliteit van de potjes wel goed. Ik heb veel leuke nieuwe spellen gedaan en ook best veel langere spellen. Over Azul Duel en Moon Colony Bloodbath schreef ik al een recensie, de rest zal ik verder op in dit blogje bespreken.
All Games on Deck meet & greet
Een hoogtepunt deze maand was de meet & greet van de All Games on Deck cruise. Eind mei gaan Niek en ik mee met deze bordspellencruise naar Noorwegen. En omdat het leuk is om alvast te zien wie er mee gaan, had Kyra een leuke bijeenkomst georganiseerd in de Zoetermeerse spellenwinkel Spel en Meer.
Ik was hier nog nooit geweest en de eerste verrassing was hoe groot deze winkel was. Het was echt leuk om even tussen de schappen door te lopen en naar alle spellen te kijken (en nee, ik ben niet met lege handen naar huis gegaan). Naast spellen verkochten ze ook nog puzzels en knutselspullen (daar slaat het “en Meer” in de naam van de winkel vast op). Maar in de winkel kon je niet alleen shoppen, maar ook spelen. Er stonden achterin de zaak namelijk heel veel tafels waar je een spelletje kon doen. Een groot deel van die tafels waren voor onze groep gereserveerd. Je kon vervolgens spellen uit een goed gevulde spellenkast halen. Mocht je dus een keer in de buurt van Sweet Lake City zijn, dan is het de moeite om er even langs te gaan.
De tweede verrassing was welke mensen van de eerste keer er waren. Het was leuk om de bekende gezichten te zien en kort bij te praten. Maar de grootste verrassing was misschien wel hoeveel nieuwe gezichten er waren. Sommige mensen kwamen in groepjes, maar er waren ook een aantal solo-reizigers die een beetje verlegen aanschoven. Maar al heel snel zat iedereen lekker te kletsen en verschenen de eerste spellen op tafel. De toon is dus gezet voor de cruise.
Natuurlijk was er ook een welkomstwoordje van Kyra en kregen we een gelikte presentatie over wat we konden verwachten. Ik keek al uit naar de vakantie, maar daarna nog een beetje meer. Kyra had verder een wedstrijdje georganiseerd waarbij ze in het liedje Ketelbinkie woorden had weggepiept en we het juiste woord op de juiste plek moesten zetten. De eerste zin van dit liedje is wereldberoemd (toen wij uit Rotterdam vertrokken), maar daar blijft de kennis van de meeste mensen het dan ook wel bij. Het viel dan ook niet mee, maar was wel heel grappig om te doen. Maar dat was niet de enige wedstrijd. Voorafgaand aan de bijeenkomst had Niels (ook wel bekend als Move the Robber) de cruisers een foto met daarop een aantal kaarten uit kaartspellen gestuurd en ze uitgedaagd om te achterhalen uit welke spellen die kaarten kwamen. Dat viel nog niet mee, maar veel mensen hadden toch een poging gedaan en was zelfs iemand die ze allemaal correct had geïdentificeerd. Zes gelukkigen (waaronder ik) wonnen door hun deelname een leuk kaartspelletje. Dank, Niels voor het organiseren van deze leuke uitdaging en voor de prijs!
Eerste indrukken van spellen die nieuw op tafel kwamen
In Alpina ga je een landschap vol met leuke beestjes aanleggen. Dat doe je door om de beurt een kaart in een raster te leggen. Ieder kaart scoort op een bepaalde manier punten gebaseerd op welke andere kaarten er liggen. Een aantal keer in het spel mag je een mannetje op een kaart plaatsen om hem te claimen. Als het raster af is, scoort iedereen de punten van de kaarten waar zijn of haar mannetjes staan en wie dan de meeste punten heeft wint. Alpina deed me erg aan Kohaku denken, met als verschil dat in Alpina de spelers samen een raster bouwen terwijl in Kohaku iedere speler zijn eigen raster bouwt. Het leuke van het werken met één raster is dat je bij het plaatsen van de kaarten moet afwegen wat een kaart jou oplevert ten opzichte van wat hij de andere spelers oplevert. Dit is best een leuk puzzeltje om te doen.
Bij een bezoekje aan de bekende budget drogist kon ik de spellen in het speelgoedschap niet weerstaan. Het eerste spel dat in mijn mandje verdween was Armadillo. Dit is weer een luchtig tussendoortje. In dit spel krijg je een aantal genummerde kaarten met een unieke illustratie waarin ergens een armadillo (gordeldier) is verstopt. Het doel van het spel is om zo snel mogelijk je hand leeg te spelen. Als je aan de beurt bent dan mag je met zo veel dobbelstenen gooien als je wilt. Er zijn dobbelstenen met de waarde 1 tot en met 3, 4 tot en met 6 en 7 tot en met 9. Nadat je gegooid hebt, tel je de waardes van de dobbelstenen op en mogen alle spelers een kaart met die waarde afleggen. Als je niets kan afleggen mag je een fiche pakken en dit fiche kan je dan later inzetten om de waarde van de dobbelstenen met één te verhogen of verlagen om zo toch een kaart kwijt te raken. Ook dit spelletje heb ik met plezier gespeeld. De kunst is om in te schatten met welke combinatie van dobbelstenen je de grootste kans hebt om een kaart weg te mogen spelen. En natuurlijk werken de dobbels soms mee en tegen, maar dat geeft het spel nou juist een beetje extra jeu.
Ik speelde na meer dan een jaar weer een keer spellen met mijn “Pandemic Legacy” groepje. En als vanouds zetten we een coöperatief spel op tafel, namelijk Daybreak van Matt Leacock en Matteo Menaspace. Dit is een spel met een heel hedendaags thema. De spelers zijn allemaal een economische grootmacht (Europa, Amerika, China en de Rest of the World) die hard bezig zijn om het klimaat over de kling te jagen met hun uitstoot. Het doel is de wereld te redden door je energieproductie en je economie te vergroenen. Alle spelers krijgen iedere ronde een aantal kaarten die je aan je tableau toe kan voegen of die je in kan zetten om bepaalde acties uit te voeren. Ieder tableau heeft een vast aantal plekjes en als je een nieuwe kaart toevoegt moet je die op of onder een eerdere (stapel van) kaart(en) leggen. Je mag alleen de zichtbare actie uitvoeren en vaak hangt de kracht van die actie af van de kaarten die er onder liggen. Ondertussen vinden er elke ronde nog een paar klimaatrampen plaats, maar gelukkig ook een klimaattop. Ik was nog niet meteen overtuigd van dit spel. Voor een coöperatief spel was iedereen wel erg met zijn eigen tableau bezig. Daardoor is het ook heel makkelijk om vals te spelen (wat we ook per ongeluk gedaan hebben, het was nog een oefenpotje). Ik miste de spanning van samen ergens naar toe werken. Maar wat ik wel echt leuk vond, is dat dit wel echt een ander spel is dan de andere coöperatieve spellen van Matt Leacock (die draaien meestal erg op het Pandemic-spelmechanisme). We gaan het spel binnenkort nog eens doen en dan op een hoger moeilijkheidsniveau. Misschien moeten we dan wel overleggen om de aarde te redden.
In Fairy Ring gaan de spelers paddenstoelen bouwen waar hun elfjes overheen dansen. De paddenstoelen die je gaat bouwen kies je uit via een draft-systeem. Iedere ronde kies je een kaart en bouw je die. Je kan daarbij de breedte in (meer paddenstoelen) of een eerder gebouwde paddenstoel van dezelfde soort laten groeien (kaarten stapelen). Je elf loopt vervolgens net zo veel stappen als de waarde van de paddenstoel die je speelde en activeert de paddenstoel waar ze op landt (elfjes zijn altijd meisjes, vraag me niet waarom). Als dat een paddenstoel van een andere speler is mag je ook een paddenstoel van dezelfde soort die bij jezelf staat activeren. Elke soort paddenstoel levert op een andere manier punten op. En zo speel je een aantal rondes waarbij de kring met paddenstoelen steeds groter wordt en de elfjes maar rond en rond blijven gaan. Ik vond Fairy Ring wel een leuk spelletje. Het ziet er lekker fleurig uit en je bent lekker bezig met je paddenstoelen opbouwen, je elf op de juiste plekjes te laten landen en andere spelers naar jouw deel van de kring te lokken.
Het tweede spel dat in de drogist in mijn mandje verdween was Haasje Over. In dit spel moet je groentenkaarten gaan verzamelen. Als je aan de beurt bent dan draai je altijd eerst een groentenkaart open en leg je die op het juiste plekje neer (op elke kaart staat een dobbelsteen afgebeeld die aangeeft in welk rijtje de kaart moet). Daarna mag je kiezen: of je doet niets maar pakt een extra dobbelsteen of je probeert een rijtje te veroveren. Je gooit dan met je eigen dobbelsteen en eventeel zo veel extra dobbelstenen als je wilt. Als je gelijk of hoger gooit dan het rijtje waar je voor ging, dan win je de kaarten die er lagen. Zo niet, dan pak je je dobbels terug en kan je het later nog eens proberen. Aan het eind van het spel scoort de speler die de meeste kaarten van een soort heeft een vast aantal punten, de andere spelers scoren een punt per kaart. Ik vond Haasje Over een verrassend leuk tussendoortje waarin je af moet wegen of je nu toeslaat of nog even wacht om met een extra dobbelsteen een betere kans te hebben. Of misschien ligt er straks wat lekkerders dan nu. Het spel speelt lekker vlot weg. Dit lijkt me nou een perfect vakantiespelletje.
Een van de mooiste spellen in mijn kast is Meadow en daardoor was de Meadow Adventure Book (een uitbreiding) voor mij een insta-buy. Deze uitbreiding verandert Meadow in een campagne-spel waarbij je het spel op zes verschillende manieren gaat spelen. De borden die je daarvoor nodig hebt staan in een boekje (het lijkt een beetje op een prentenboek voor peuters met van die dikke kartonen bladen). En verder mag je bij elk spel een doosje openmaken waar extra spelmateriaal in zit (nee, het is geen legacy want je hebt deze doosjes toen je het spel voor het eerst open maakte zelf in elkaar moeten vouwen en vullen). In het eerste spel stond het weer centraal. Als je een kaart uit een bepaalde rij of kolom pakte dan bewoog jouw speciale weersteen een stapje. Na een aantal stapjes kreeg je dan een weerkaart die een extra bonusje oplevert en die je bij je landschapskaarten kan leggen. In het tweede scenario stonden bruggen centraal en moest je symbolen aan de juiste kans van je brug zien te bouwen. In het derde scenario stond ons Hollands polderlandschap op de kaart. Hierin loonde het om de symbolen in een bepaalde volgorde te bouwen. Ik heb alle drie de potjes met veel plezier gespeeld en ben heel benieuwd naar de andere drie varianten die we nog te gaan hebben. Ieder potje geeft het bekende spel een kleine twist waardoor je net anders moet gaan spelen. Vergelijk het maar met de twists die in Ticket to Ride worden geïntroduceerd met de uitbreidingen. En het spel is niet alleen leuk om te spelen, maar ook nog steeds mooi om te zien. Fans van Meadow kan ik dan ook alleen maar aanraden om deze uitbreiding in huis te halen.
In Minigolf Designer ga je een midgetgolf baan aanleggen. Elke ronde zijn er een aantal tegels waar de spelers uit mogen kiezen. Dit gaat op een Kingdomino-achtige manier. Je kiest een tegel en hoe aantrekkelijker hij is, hoe later je in de volgende beurt weer aan de beurt bent. Deze tegel bouw je vervolgens in je midgetgolfbaan. Je moet daarbij negen holes maken die gemiddeld een moeilijkheidsgraad van 4 hebben. Je bezoekers willen ook liever niet te veel lopen dus je bouwt bij voorkeur zodat het einde van de ene baan grenst aan het begin van de volgende baan. Dat levert ook nog wat punten op. Ik vond Minigolf Designer erg leuk om te doen. Het is leuk om je baan te zien ontstaan. De perfecte stukjes komen natuurlijk maar zelden voorbij dus het is een leuke uitdaging om er het beste van te maken. Soms neem je zelfs bewust een slechter stuk om de volgende ronde eerder te mogen kiezen.
Het spel dat ik bij de All Games on deck meet & greet won, was Quando. Dit wat grappig genoeg een van de twee spellen waarvan ik de kaart niet had herkend. Quando is een kaartspelletje waar je moet proberen zo min mogelijk minpunten te scoren door zo snel mogelijk je hand zo leeg mogelijk te spelen. Als je aan de beurt bent moet je een of meerdere kaarten uit je hand spelen, dat mag een straatje van drie zijn of kaarten van dezelfde soort. Aan het eind van je beurt trek je dan weer een kaart. Alle kaarten zijn dubbelzijdig en je ziet dus wat je kan krijgen, maar als dat je niet aanstaat dan mag je de kaart ook omdraaien. Als je dat doet zit je wel aan je keus vast. En zo speel je net zo lang tot je of alleen maar nullen in handen hebt of je de ronde wilt beëindigen omdat je denkt dat je echt de minste punten hebt. Iedereen scoort dan de minpunten van de waardes op zijn kaarten. Ik speelde Quando met mijn man en ik denk niet dat het spel daarmee het best tot zijn recht kwam. Quando is vast leuker met meer en komt ook als familiespel meer tot zijn recht dan met twee verwende veelspelers. Dan krijg je wat meer reuring en daarmee lol aan tafel. Ik moet dit dus vooral nog eens proberen in een ander gezelschap.