Geplaatst door In februari kwam er 60 keer een spel op tafel. Mijn meest gespeelde spel was Similo. Dat spel kwam 8 keer op tafel nadat we in plaats van bloemen spellen cadeau hadden gegeven bij een gezin waar we op bezoek kwamen. De sprookjeseditie viel in zeer goede smaak en pas de achtste keer lukte het om de geheime kaart te raden. Zelfs het jongste gezinslid (van 4 jaar oud) deed fanatiek mee. We hadden ook Zoektocht naar El Dorado meegenomen en dat kwam later op de avond nog op tafel toen de jongste twee kinderen naar bed waren gestuurd en alleen de negenjarige nog mee deed. Ook dit spel werd goedgekeurd. Ik denk dat het feit dat de negenjarige het spel heel snel in zijn vingers had en volledig competitief meespeelde veel zegt over hoe goed dit ontwerp is. Zo zie je maar weer, dat de slogan mensen houden van bloemen toe is aan een update. Mensen houden van bloemen, maar nog meer van spellen.
Ik speelde deze maand vijf spellen voor het eerst. Over Kattenbende en My Shelfie het dobbelspel heb ik al een recensie geschreven, dus die sla ik in dit overzicht even over. Verder speelde ik een spel dat ik onder embargo heb gekregen en waar ik helaas nog niets over mag schrijven. Dus dat doe ik dan natuurlijk ook niet. En dan blijven er nog twee spellen over.
De eerste daarvan is After Us (zie ook de recensie van Peter Hein). After Us is een deckbuilder in een post-apocalyptische wereld waarin geen mensen meer leven maar wel apen. Maar dat thema is vooral een heel mooi behangetje en speelt verder geen rol van betekenis. In het spel trek je telkens vier kaarten van je trekstapel. Op de kaarten staan drie rijen met symbolen met daaromheen een mooi kader. Maar veel symbolen staan half op de rand van de kaart en zijn dus nog niet af. De vier kaarten die je trekt leg je vervolgens naast elkaar en vervolgens scoor je alle symbolen die helemaal omkadert zijn. Je verzamelt op die manier grondstoffen en manieren om die grondstoffen in punten om te zetten. Er zijn vier hoofdgroepen met kaarten (op iedere groep staat een bepaalde apensoort afgebeeld) die ieder hun eigen sterktes kennen. Het spel is een race naar de tachtig punten en wie dat als eerste haalt, wint het spel.
Ik heb After Us met veel plezier gespeeld. Ik vind het een leuke vondst dat je in deze deckbuilder de kaarten aan elkaar moet puzzelen. Het zijn maar vier kaarten dus heel lang doe je daar niet over, maar je moet toch iedere keer even kijken welke “stukjes” je aan elkaar wilt bouwen. Alles doen lukt namelijk nooit. Iedereen kan bovendien simultaan spelen waardoor de vaart er lekker in blijft. Je zou zelfs het afwikkelen van de gelegde puzzel simultaan kunnen doen. Dat deden wij niet omdat je dan echt volledig solistisch zit te puzzelen en omdat mijn man er bovendien niet vertrouwd dat ik niet vals speel (wat ik echt niet expres doe, maar incidenteel wel per ongeluk). After Us is wel een spel dat iedere keer min of meer hetzelfde verloopt doordat het aantal verschillende soorten kaarten beperkt is.
Het andere nieuwe spel dat ik deed kwam van mijn Shelf of Shame. Ik heb jaren geleden via Kickstarter Yokohama gekocht. En in de campagne kon je toen ook Yokohama Duel er bij kopen en omdat ik bij Kickstarter nogal last van FOMO heb, heb ik dat toen gedaan. Yokohama heb ik toen wel snel gespeeld, maar de Duel versie bleef jaren op de plank liggen. Ook in dit spel ga je weer acties uitvoeren door locaties in Yokohama te activeren. Je hebt hiervoor vier eigen mannetjes (kaarten in verschillende sterktes) en soms kan je nog buitenlandse agenten in zetten. Hoe sterker het mannetje dat je in zet is, hoe sterker de actie is die je mag uitvoeren. Met een kaart van sterkte één vang je bijvoorbeeld één vis, maar met een kaart met sterkte vier vang je er vier. Er zijn veel manieren om punten te scoren in dit spel en alles doen lukt niet dus je moet wikken en wegen voor welke optie je gaat. Ik heb dat met plezier gedaan, maar het was ook echt een eerste potje waarin we vooral bezig waren het spel te ontdekken. Ik onthoud me voor nu daarom van een uitgebreider oordeel dan dat de eerste indruk positief was.
Van de spellen die ik deze maand speelde wil ik verder Spectacular er nog even uitlichten. Dat spel had ik op Spiel al gedaan maar dat was niet zo’n leuk potje door de medespelers die bij Anton en mij aanschoven. Spectactular is een draftspel waar je iedere ronde een fiche of dobbelsteen van je eigen en van een gezamenlijk bordje pakt. Dit kan iedereen gewoon tegelijkertijd doen. Maar het begrip “tegelijkertijd” stond onze Spiel-medespelers niet aan, die wilden allemaal eerst kijken welk fiche of dobbelsteen de anderen van de gezamenlijke bordjes pakten om daar bij hun eigen keus rekening mee te houden. Dit haalde de vaart zo ver uit het spel dat ik er geen snars uit vond. Gelukkig heeft Niek er geen moeite mee om iets tegelijkertijd te kiezen. En als je het zo doet, dan is dit gewoon een erg leuk puzzelspelletje dat met een grote groep net zo snel speelt als met zijn tweeën.