Gulo Gulo

Het spel …

Waar zou ik zijn zonder BoardGameGeek? Dankzij die immense internationale spellensite ben ik al op talloze spellen gestuit die ik anders pas veel later of helemaal niet had opgemerkt. Een genre waar dat vooral voor geldt is dat van kinderspellen. Op de meeste Nederlandstalige spellensites lees je daar bitter weinig over, en wat je vindt is vaak meer beschrijvend van aard.

Een zo’n kinderspel dat op BGG bijna een legendarische status bezit is Gulo Gulo. Toen ik het vorig jaar in Duitsland in de ramsj tegenkwam durfde ik het dus ook ongezien te kopen. Onlangs heb ik het voor het eerst uit de kast gehaald om met Vera te proberen, en dat was niks te vroeg.

Gulo Gulo heeft een wat vreemd thema: de spelers zijn veelvraten (gulo’s) die hun kleine broertje uit een vogelnest in het moeras moeten zien te redden. Om bij het nest te komen, moet je gulo een parcours van gekleurde kartonnen schijven af. Wil je naar een volgende schijf, dan moet je een ei in dezelfde kleur pakken uit het nest, een klein houten bakje. Dat klinkt simpel, ware het niet dat de slimme mamavogel het nest heeft voorzien van een alarm: een soort kort houten breinaaldje, met een houten ovaal aan een eind. Worden de eieren in het nest teveel verstoord, dan valt het alarm uit het nest en moet je terug naar de vorige schijf in de kleur van het ei dat je wilde pakken.

Lukt het wel, dan mag je verder en is de volgende speler aan de beurt. Heb je de laatste schijf bereikt, dan moet je een paars ei (waar er maar twwe van zijn, tegenover vijf van de andere kleuren) uit het nest pakken. Lukt dat, dan heb je het kleine broertje bevrijd en heb je gewonnen!

… en de waardering

Gulo Gulo is een kinderspel waar eens geen geheugenelement komt kijken, maar waar kinderen toch een duidelijk voordeel hebben op hun grotere medespelers: hun kleinere vingers. Het bakje met de eieren is verdraaid klein, en ook de eieren zijn niet berekend op vingers van ca. twee centimeter doorsnee, zoals ik uit ervaring weet. Die eieren lijken overigens nog meer op pinda-M&M’s dan de kamelen uit Heersers der Woestijn op schuimpjes. Zet dus geen M&M’s op tafel als je dit spel speelt. Het kan tot onaangename verrassingen en hoge tandartsrekeningen leiden.

Maar dikke vingers of niet, dit is een spel waar jong en oud met volle teugen van kan genieten. De opluchting als het alarm niet afgaat! De hilariteit als papa weer het alarm eruit knikkert! Ik zou bijna zeggen dat het leuk genoeg is om met alleen volwassenen te spelen, bijna op het niveau van Stef Stuntpiloot. Ik heb te doen met al die ongelukkige spellenminnende ouders die dit niet in bezit hebben, want het helaas nog maar moeilijk te vinden. Jammer dat een Nederlandse uitgever dit nooit heeft opgepikt.