2-4 spelers
30 minuten
Auteur: Reinhard Staupe
Uitgever:
999 Games
(2010)
Het spel …
Puur op de looks van Havana verwachte ik het Cuba kaartspel. Afgezien van de vormgeving lijken deze spellen echter nauwelijks op elkaar: andere auteurs, andere uitgevers (in Nederland tenminste) en vooral andere spelmechanismen. Als Havana al op een ander spel lijkt is het eerder op Machiavelli.
De spelers hebben allemaal een set met 13 kaarten waarmee je acties uit kan voeren. Iedere ronde mag je twee acties uitvoeren. Eén van deze acties neem je mee naar de volgende ronde, de ander verdwijnt naar de aflegstapel en wordt vervangen door een nieuwe actie. Door het uitvoeren van de acties kom je aan geld, bouwstoffen, arbeiders en architectonische adviezen. Hiermee bouw je gebouwen en deze leveren punten op. Het spel is direct afgelopen zodra een speler een bepaald aantal punten heeft bereikt.
Dit klinkt allemaal redelijk als bekend terrein: inputs verzamelen om die om te zetten in een eindproduct dat weer punten oplevert. Wat Havana zijn eigen ritme geeft is de enorme hoeveelheid directe competitie in het spel. Niet alleen zijn er veel acties waarbij je mag stelen van de andere spelers, daarnaast geldt voor veel acties dat hun waarde wordt bepaald door het moment dat je de kaart speelt. Als er bijvoorbeeld lekker veel puin (grijze grondstoffenblokkjes) in het midden van de tafel ligt, dan wil je graag de kaart spelen waarmee je al dit puin mag pakken. Als een andere speler hetzelfde idee had en net voor jou aan de beurt was, dan is je mooie kaart in één klap waardeloos geworden: je krijgt helemaal niets meer.
De spelersvolgorde wordt bepaald iedere ronde bepaald aan de hand van de twee gekozen acties. De kaarten zijn namelijk genummerd en het nummer wat je er mee vormt (verplicht zo laag mogelijk) bepaald de volgorde waarin je aan de beurt bent. De echt super lekker acties hebben hoge nummers, maar dan moet je dus lang wachten en loop je het risico dat ze niet meer zo lekker zijn als je had verwacht.
… en de waardering
Havana is een steengoed, maar heel gemeen spel. Er zijn zo veel momenten waarop je tegenstanders je het leven zuur kunnen maken. Ze snaaien alle lekkere inputs voor je neus weg, pikken net die ene essentiële grondstof waarmee je deze ronde je slag ging slaan, bouwen vervolgens het gebouw waar jij voor aan het sparen was en zo gaat het maar door. Als je dit spel speelt, zal je dus tegen een stootje moeten kunnen en bereid zijn er een paar uit te delen. Het leven in Havana is duidelijk een kwestie van survival of the fittest en daar zal niet iedereen van houden. Ik vond het een leuk spel, maar had daarna wel even nodig om mijn wonden te likken (incasseren is niet mijn sterkste kant). Maar tegelijkertijd wilde ik dit spel ook iedere keer toch nog een keer doen. Dit spel is als een valse kat die de ene keer heel lief kopjes komt geven en in je schoot ligt te spinnen om je vervolgens volkomen onverwachts een flinke haal te geven. Als je van katten (pittige spellen) houdt, is het dus een aanrader, maar zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb!