Inside Job

Economen weten dat economische groei in principe oneindig is. Niet omdat grondstoffen nooit opraken, maar omdat de menselijke verbeeldingskracht eindeloos groot is. Pas als niemand meer iets nieuws weet te bedenken is het einde daar. Waar die verbeeldingskracht in ieder geval niet op is, is in het genre van slagenspellen. Over de hele wereld moeten er duizenden varianten zijn, en ieder jaar verschijnen er toch weer nieuwe.

Een daarvan is Inside Job. Net als in veel slagenspellen, met bridge als bekendste, speel in je in teams. Hier spelen alleen niet twee paren tegen elkaar, maar neemt een speler het tegen de rest op. Wie dat is, weet alleen de speler zelf. Inside Job is ook een spel met verborgen rollen, zoals Saboteur en Weerwolven.

Die ene speler is de intrigant, die de rest moet dwarsbomen. Deze agenten moeten enkele missies succesvol uitvoeren. We moeten maar aannemen dat missies als “De eerste en de tweede kaart hebben dezelfde kleur” of “Uitsluitend even getallen” codenamen zijn voor speciale opdrachten die zo uit een James Bondfilm konden komen.

De startspeler kiest uit twee mogelijke missies wat de opdracht voor de volgende slag wordt. De winnaar van de slag krijgt een geheime koffer en kiest weer een nieuwe missie voor de volgende slag.

Heeft iemand een bepaald aantal koffers verzameld, dan moet die speler de identiteit prijsgeven. Is het de intrigant, dan heeft die direct gewonnen. Zo niet, dan gaat het spel door totdat de intrigant het benodigde aantal koffers heeft, of tot het vereiste aantal missies met succes is afgerond.

Eindigt het spel zonder dat de agenten of de infiltrant heeft gewonnen, dan moeten de spelers stemmen wie de infiltrant volgens hen is. Als de infiltrant de enige speler is met de meeste stemmen winnen de agenten het spel. Zo niet, dan wint de infiltrant.

…en de waardering

Oplettende lezertjes weten waarschijnlijk wel dat ik een groot liefhebber van slagenspellen ben. Een nieuwe variant speel ik dus altijd graag. In het geval van Inside Job kwam ik niet bedrogen uit. In de eerste paar slagen lijkt er voor de agenten niets aan de hand. Missies zijn makkelijk te halen, en niets lijkt de overwinning meer in de weg te staan. Maar gaandeweg wordt dat moeilijker en een paar slagen voor het einde begint de paranoia toe te slaan. Soms kan de intrigant achterover leunen terwijl de rest elkaar beschuldigt, soms is het hard werken om slagen te halen, omdat de ene na de andere missie slaagt.

Met de verschillende rollenkaarten vraagt ieder potje om een net andere speelstijl. Bovendien is het ook nog eens een erg kort spel, waarbij een revanche zo gespeeld is. Een minpuntje is wel dat je eigenlijk minimaal vier spelers nodig hebt, maar dat geldt voor meer slagenspellen.