It’s a Wonderful Kingdom

Toen ik It’s a Wonderful World voor het eerst speelde was ik direct enthousiast: een doorgeefspel zoals 7 Wonders, maar dan met net iets meer pit en gepuzzel. Het was zelfs met twee spelers prima te doen. Toen het, net als 7 Wonders, een tweepersoonsvariant kreeg was mijn interesse dus groot. Zou It’s a Wonderful Kingdom ook nog weer een tikje leuker zijn dan 7 Wonders Duel?

In de basis lijken beide Wonderfulspellen meer op elkaar dan de Wonderspellen. Kaarten verzamelen, ze bouwen of afleggen voor een blokje, enzovoort. Gebouwde kaarten leveren een eenmalige bonus, punten en/of productie op. Bekende kost voor wie het origineel al eens heeft gedaan.

Maar niet alleen de overeenkomsten, ook de verschillen zijn groot. Kingdom is geen doorgeefspel: in plaats daarvan leggen de spelers om beurten twee kaarten uit hun hand aan weerszijden van het speelbord neer, waarna de andere speler alle kaarten aan één kant kiest. Dat plaatsen doe je open, maar twee keer per ronde mag je een kaart dicht neerleggen. Bijvoorbeeld de kaart die strafpunten oplevert, waar beide spelers er een van hebben. Zijn alle kaarten verdeeld, dan volgt het bekende werk van kaarten bouwen of afleggen en begint de volgende ronde.

Het spel heeft drie verschillende modules, die de regels iets veranderen of extra mogelijkheden en doelen toevoegen en ook meer of juist minder interactie geven. In alle gevallen wint de speler die na vier rondes de meeste punten heeft verzameld.

…en de waardering

Na mijn eerste potje was ik net zo enthousiast als bij It’s a Wonderful World, misschien nog wel meer. Het idee dat er nog twee andere modules in de doos zaten gaf me het gevoel van eindeloze variatie. Maar helaas nam na ieder potje het speelplezier af, nog los van de verschillende modules.

Misschien ben ik gecorrumpeerd geraakt door de vele solistische spellen van de afgelopen jaren, maar het gevoel aan controle zit me bij dit spel dwars. Je kunt namelijk moeilijk een plan maken bij de kaarten in je hand: van geen enkele kaart is zeker dat je die krijgt, omdat de andere speler altijd eerste keuze heeft. Dat zorgt voor meer frustratie, maar ook voor meer complexiteit: wat te doen met kaarten waar je helemaal niet op zit te wachten, en hoe zorg ik ervoor dat mijn tegenstander deze kaart niet inpikt?

Dit bezwaar zegt waarschijnlijk meer over mij dan over het spel, maar ik merkte bij al mijn medespelers een vergelijkbaar gevoel van ergernis over de moeizame opbouw. Daarbij is de interactie soms wel van een botte directheid, waarbij het meer lijkt dat je je tegenstander moet dwarszitten dan jezelf vooruithelpen.

Ik zou het misschien nog een kans willen geven met iemand die het wel echt leukt vindt, maar voorlopig heb ik daar weinig zin in.