Los Banditos

Het spel …

Als er iemand goed is in het recyclen van eigen spelideeën, dan is het Reiner Knizia wel. Een bekend recent voorbeeld is natuurlijk Keltis, dat in de engelstalige editie niet voor niets Lost Cities: The Board Game heet. Bij Los Banditos is de gelijkenis met een ander spel nog groter. Dat andere spel is Schotten-Totten.

Waar de spelers in Schotten-Totten kaarten spelen om grensstenen te claimen, gooien ze hier dobbelstenen om buit te verdelen. De buit bestaat uit fiches met een waarde van één tot drie. Er worden vier van deze fiches op tafel gelegd en om beurten gooien de spelers twee dobbelstenen. Er zijn vier kleuren dobbelstenen, met zes per kleur. Je trekt er twee uit een zak en na het gooien beslis je bij welke fiches je ze aanlegt, of mogelijk bij hetzelfde fiche. Beide spelers mogen maximaal drie dobbelstenen bij een fiche hebben.

Liggen er bij een fiche zes dobbelstenen, dan wordt gekeken wie daar de beste combinatie heeft. Drie dobbelstenen van dezelfde waarde en kleur is de hoogste combinatie, de slechtste is als de waarde en kleur van alle dobbelstenen verschillen. Het fiche gaat naar de speler met de beste combinatie. Er wordt een nieuw fiche neergelegd, en alle dobbelstenen gaan terug in de zak. Maar het kan zijn dat je aan kunt tonen dat jij een fiche gaat winnen nog voordat er zes dobbelstenen liggen. In dat geval mag je het fiche ook nemen. Verder mag je ook een fiche voortijdig opgeven, bijvoorbeeld om ruimte te creëren om dobbelstenen te leggen of dobbelstenen van een bepaalde kleur terug in de zak te krijgen.

Het spel eindigt als een speler fiches heeft met een totale waarde van tien of meer. Deze speler wint het spel.

… en de waardering

Omdat de spellen zo veel op elkaar lijken, ligt het voor de hand om Los Banditos en Schotten-Totten naast elkaar te leggen. Hoewel Schotten-Totten een heel aardig tweepersoonsspelletje is, is het niet een van mijn favorieten. Hoewel je daar stevig aan risicomanagement doet, vertaalt zich dat vaak niet in een duidelijke uitslag. In mijn ervaring is die altijd vrij krap, vrij onafhankelijk van de ervaring van beide spelers.

Datzelfde is het geval bij Los Banditos. Je hebt wel degelijk mogelijkheden om je resultaat te sturen, maar als je net niet gooit wat je nodig hebt gaat het niet lukken (net als bij Schotten-Totten, als je medespeler telkens de kaarten trekt die jij nodig hebt). Beide spellen steken schril af tegen Lost Cities, een enigzins vergelijkbaar spel. Bij Lost Cities maakt een ervaren speler gehakt van een beginner, terwijl dat bij Los Banditos nog maar afwachten is.

Maar als je je niet teveel focust op wie er wint biedt Los Banditos nog wel wat pretentieloos en snel vermaak. Een potje is zo gespeeld, en het neemt bijzonder goed mee op vakantie. Vind je Schotten-Totten leuk, dan is het wellicht de moeite waard als variatie. Is dat niet je ding, dan kun je Los Banditos gerust laten liggen.