Maandoverzicht: december 2023

In de laatste maand van 2023 kwam 63 keer een spel op tafel, waaronder 7 nieuwe. Daarmee was het een prima spellenmaand, al had ik nog steeds meer zin om te spelen dan tijd. Maar dat geldt eigenlijk iedere maand. Over Dominion Plunder schreef ik al een recensie dus die sla ik in dit overzicht verder over.

December is verder altijd een maand waarin veel teruggekeken wordt. Ik keek eens terug op al mijn aankopen van het afgelopen jaar en kwam tot de conclusie dat ik een flinke stapel daarvan nog niet gespeeld had. Ik heb ze dus voor mezelf op een rijtje gezet en mezelf voorgenomen om mijn best te gaan doen om deze spellen nu eindelijk eens te gaan spelen. De eerste spellen verschenen zo al op mijn tafel. Zo zie je maar dat je met goede voornemens niet tot 1 januari hoeft te wachten.

3 Ring Circus is een blinde aankoop van Spiel en een van die nog ongespeelde spellen die ik eindelijk op tafel kreeg. In dit spel ben je een circusdirecteur die met zijn circus door Amerika trekt langs dorpen, steden en metropolen. Elk optreden levert je nieuwe voordelen op die je weer in kan zetten bij volgende optredens. Hoe groter de plaats is waar je optreedt, aan hoe meer voorwaarden je moet voldoen om er een showtje te mogen geven. Maar hoe groter de beloningen ook zijn. Op verschillende momenten in het spel worden de verschillende regio’s gewaardeerd en hoe vaker je er bent geweest, hoe meer je scoort.

Ik vond 3 Ring Circus erg leuk, maar ook best ingewikkeld om te leren. En dat verklaard waarom het na de eerste keer niet meer op tafel is gekomen. Ik speelde de eerste keer namelijk met Lody en Caroline die me de regels uitlegden. Maar een volgende keer moet ik het spel zelf gaan uitleggen en daarvoor moet ik eerst de regels een keer goed doornemen. Daar is het nog niet van gekomen. Maar ik wil wel graag, dus ik hoop er binnenkort de tijd voor te vinden.

Maple Valley is een spel dat ik via Kickstarter had gekocht. Happy Meeple Games verzorgde de Nederlandse editie en had besloten om de spellen persoonlijk af te komen geven bij de backers. En zo ging op een vrijdag de deurbel en kon ik mijn exemplaar van Maple Valley in ontvangst nemen. Heel sympathiek en bijzonder. Maple Valley is het thematische vervolg op Creature Comforts. Waar in Creature Comforts de dieren zich klaar maakten voor hun winterslaap, kruipen ze in Maple Valley uit hun holletje om een lentefeest te organiseren. In je beurt speel je een kaart waarmee je jouw dier over het bord naar een andere locatie verplaatst en je de actie die daar staat uitvoert. Hiermee kan je bijvoorbeeld grondstoffen verzamelen of kaarten waarop suggesties staan van projecten die je op kan pakken om het feest leuker te maken. Denk aan het maken van een lekkere taart of mooie slingers. En inderdaad: hier heb je dan weer de grondstoffen voor nodig. Na vijf rondes is het spel afgelopen en wie dan de meeste punten heeft verzameld, wint het spel.

Maple Valley ziet er net als Creature Comforts weer prachtig uit (ik heb de Kickstarter editie met houden speelstukken gekocht). Het spel is een workerplacer waarbij de locaties waar je je werker neer kan zetten beperkt wordt door de route die je loopt. Je mag telkens gratis over één terreinsoort lopen. Als je verder wilt dan heb je daar speciale fiches of kaarten voor nodig. Die zijn natuurlijk schaars dus je moet er slim mee om gaan. Ik vond het best een aardig spel, maar het misschien net wat te licht voor mijn smaak.

Sea, Salt & Paper: Extra Salt is de uitbreiding die ik op Spiel meteen bij Sea, Salt & Paper kocht. De uitbreiding bestaat uit 8 kaarten (5 verschillende soorten). Zo heb je een kwal die je kan combineren met de zwemmer en waardoor de volgende speler alleen maar de bovenste kaart van de stapel mag pakken in zijn of haar volgende beurt. En je hebt een zeester waarmee je een setje in een trio kan veranderen. Je krijgt dan 2 punten extra, maar je mag de speciale eigenschap van het setje niet meer uitvoeren.

Ik vind Sea, Salt & Paper een erg leuk spelletje en de uitbreiding is meer van hetzelfde, dus die vind ik ook leuk. Er valt niet zo veel meer over te vertellen dan dit. Het spel wordt er niet heel anders door. Het is gewoon een kleine maar leuke toevoeging. Tegelijkertijd kan je ook prima zonder als je de uitbreiding te duur vindt (ik heb 5 euro betaald voor deze 8 kaarten dan is best aan de prijs).

Smartphone Inc. was een van de spellen die al meer dan een jaar ongespeeld in mijn kast stond. Ik had het vorig jaar voor mijn verjaardag gekregen. Ik had het indertijd gevraagd omdat ik het heel grappig vind dat er een hipster met hipsterbaard op de doos staat en omdat ik er op BGG goede dingen over gelezen had. Maar ik was ook een beetje geïntimideerd omdat ik dacht dat het een heel zwaar en pittig spel zou zijn. En dus was ik nooit aan de spelregels begonnen. De kerstvakantie leek dus een heel goed moment om deze klus op te pakken. In Smartphone Inc. ben je de directeur van een producent van mobiele telefoons. Het spel duurt vijf rondes en aan het begin van het spel leg je twee bordjes waarop symbolen voor de verschillende acties staan zo over elkaar heen dat de acties die jij wilt uitvoeren zichtbaar zijn. En daarna worden alle acties afgelopen. De eerste stap daarvan is dat de prijs van jouw telefoon wordt vastgesteld. De speler die de goedkoopste toestellen heeft, mag ze als eerste aan de man brengen dus dat is fijn. Maar ja, een hogere prijs levert meer op dus dat is ook fijn. Daar moet je de balans in zien te vinden. Behalve prijs kan je je ook onderscheiden door je telefoons nieuwe functionaliteiten mee te geven, zoals 4G (het spel is uit 2018, toen was dat nog hip en happening), een gameconsole of een extra goede batterij. Je kan tijdens het spel dus ook moeite doen om te investeren in dit soort upgrades. Als je de eerste bent die een upgrade uitvindt, dan krijg je het patent en dat levert extra punten op. Maar volgende spelers kunnen vervolgens weer met minder moeite dezelfde upgrade uitvinden.  Zo heeft elk voordeel een nadeel in dit spel.

Ik vind Smartphone Inc. heel erg leuk om te doen. Het is een lekker spel en al helemaal als je (net als ik) econoom bent en er dus van geniet als je termen als willingness to pay tegenkomt in de spelregels. Het spel zit echt goed in elkaar en is veel minder complex in elkaar dan ik had gevreesd. Het helpt daarbij erg dat het spel erg logisch in elkaar zit (tuurlijk verkoop je meer als je goedkoper bent). Het grootste denkwerk zit aan het begin van elke ronde omdat je dan je acties plant met de twee bordjes. Als je dat goed doet, dan lopen de rondes daarna best snel omdat je doet wat je bedacht had. Al moet je wel een beetje flexibel blijven, want de concurrentie zit natuurlijk niet stil. Je wilt natuurlijk het liefst die klanten leveren die daardoor niet meer naar de concurrent toe gaan waardoor die met onverkochte telefoons blijft zitten. En iedereen weet: die kunnen daarna door de shredder want niemand wil een oude telefoon.

Tiger & Dragon is een andere blinde aankoop van Spiel. In dit Oink spelletje speel je een Kungfu gevecht na met mooie kunststof steentjes (denk kleine domino-steentjes). Het is gebaseerd op een traditioneel Oosters kaartspelletje. In dit spel krijgen alle spelers een aantal steentjes met daarop getallen. Elk getal zit net zo vaak in de set als de waarde (dus 1 keer een 1, maar 8 keer een 8). Het doel is om je hand als eerste leeg te spelen en je scoort vervolgens punten gebaseerd op de waarde van je laatst gespeelde steen. De startspeler komt uit en de volgende speler moet hetzelfde getal spelen. Als dat lukt, dan mag deze speler een getal spelen dat de volgende speler dan weer moet volgen. En zo gaat het net zo lang door totdat een volgende speler niet kan of wil volgen. Als dat gebeurt dan mag de speler die uitkwam een tegel dicht neerleggen op zijn bordje en daarna opnieuw uitkomen. Dichtgelegde tegels leveren extra punten op, dus dat is fijn. Maar het is vooral de manier om sneller je hand leeg te spelen en dat is het doel.

Ik vind Tiger & Dragon intrigerend en frustrerend tegelijkertijd. Het voelt een beetje als een slagenspel waarbij je moet proberen je hand zo snel mogelijk leeg te spelen door je kaarten in de goede volgorde te spelen op zo’n manier dat andere spelers ze niet kunnen volgen. En dat is het deel dat ik heel leuk en intrigerend vind. Het deel dat ik frustrerend vind is dat ik maar moeilijk grip krijg op wat nou de goede volgorde is. Niek (waar ik al mijn potjes tot nu toe tegen heb gespeeld), heeft dat beter door en hij weet daardoor veel vaker de regie naar zich toe te trekken en dat bevalt me maar niets. Ik zou dit spel graag eens met meer dan twee spelers willen proberen, ik ben benieuwd hoe het dan loopt.

Whale to Look was nog een blinde Spiel-aankoop die ik deed bij Oink-Games. Ik heb dit spel gekocht omdat het over whalewatching gaat. Ik heb drie keer het genoegen gehad om te whalewatchen en dat waren onvergetelijke tripjes en dus vind ik het leuk om de herinnering warm te houden met dit spelletje. In Whale to Look ben je de uitbater van een bedrijfje dat toeristen naar de walvissen probeert te brengen met drie boten. Er is alleen een klein probleempje: je weet niet precies waar de walvissen zwemmen. Je weet wel dat walvissen van vis en orca’s juist niet van vis houden. In het spel zeggen ze niet wat de orka’s dan wel eten, maar dat zouden bijvoorbeeld zeehondjes kunnen zijn. In je beurt mag je telkens een stukje zee scannen om te kijken hoeveel vis er zit. Maar je hebt niet genoeg tijd om de hele zee te scannen. Naast de informatie die je hebt uit het scannen van de zee, kan je ook kijken naar waar de andere whalewatchboten varen. Nadat iedereen uitgevaren is, worden de zeekaarten opengedraaid zodat je weet waar de vissen zitten. Op de plek waar de meeste vis zit duikt de walvis op en op de plek waar de minste vist zit duikt een orka op. De spelers die daar hun bootjes hebben varen, scoren vervolgens punten.

Ik vind de uitvoering van Whale to Look ontzettend aantrekkelijk. Het is een Oink-spelletje en dus krijg je een klein doosje dat bomvol met materiaal zit, waaronder kleine houten bootjes met daarin gleuven waarin je de kleine kartonnen toeristen kan schuiven. Tel daar nog twee prachtige houten walvis-meeples op en mij heb je binnen. Het spel zelf vond ik helaas alleen net wat minder leuk. Aan het eind van het verhaal blijft het een beetje een gok waar je je bootjes naar toe stuurt en dat vind ik een weinig bevredigend spelmechanisme. Ik deed het spel met twee spelers en ik kan me voorstellen dat het leuker wordt met meer, maar meer dan middelmaat zie ik dit niet worden. Jammer, want het is zo leuk om de walvis-meeples op tafel te zetten.