Geplaatst door In de afgelopen maand kwam er 42 keer een spel op tafel. En aan die tafel zaten iedere keer alleen Niek en ik. En zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen stond die tafel een groot aantal keren op een cruiseschip (De Norwegian Jade). Tijdens vakanties komt scrabble altijd regelmatig op tafel en dat is dan ook het meest gespeelde spel van deze maand geworden.
Ik speelde maar één spel voor het eerst, namelijk Mottainai. In mijn recensie hebben jullie al kunnen lezen dat dit spel me goed bevallen is. De eerste keer dat Niek en ik het speelden was het wel even een kwestie van door de zure appel heen bijten. Het is een lastig spel om uit te leggen en Niek mopperde heel wat af. Maar langzaam aan begon hij het ook door te krijgen en het spel leuker te vinden. Door de vele verschillende kaarten heeft het spel een zekere geluksfactor. Soms trek je echt een droom combo en is de ander kansloos. Maar deze variatie zorgt er ook voor dat er heel veel variatie is waardoor je niet snel op dit spelletje uitgekeken raakt. Je kan echt verschillende strategieën gebruiken, afhankelijk van de kaarten die je trekt.
Verder kwamen er deze maand opvallend veel spelen op tafel die ik al jaren niet meer gespeeld had. Ik vind het heerlijk om nieuwe spellen te ontdekken, maar omdat er geen eind komt aan de stroom nieuwe spellen gaat dit regelmatig ten koste van het spelen van oude spellen. En dat is eigenlijk zonde want er zijn zo veel spellen die echt de moeite waard zijn om te doen, maar die jarenlang ongespeeld in de kast staan.
Omdat Mottainai veel overeenkomsten heeft met Glory to Rome vond ik het leuk om dat spel ook weer eens op tafel te zetten. Dit spel heeft nog meer verschillende kaarten en dus nog wat meer chaos. Ik speelde het met plezier, maar denk wel dat het leuker is met meer dan twee spelers. Dat vond ik wel een opvallend verschil met Mottainai want dat werkt echt prima met twee.
Ook Mykerinos kwam na een aantal jaar ongespeeld in de kast te hebben gestaan weer eens op tafel. En niet alleen dat, het spel mocht ook mee op vakantie. Wat is dit toch een leuk spel om met zijn tweeën te spelen. Dit is een spel waar je blokjes moet plaatsen in vier regio’s en degenen die de meeste blokjes heeft mag als eerste één van de twee regio kaarten kiezen. Die kaarten geven vervolgens weer iedere ronde het recht op een leuk extraatje. In plaats van kaarten pakken mag je ook posities in het museum claimen. Deze posities bepalen hoeveel punten je aan het eind van het spel krijgt voor de tegels die je geclaimd hebt. Je moet dus beide doen en de vraag is in welke volgorde. Niek vond het vooral heel amusant om de kaarten te kiezen waarmee je snel extra blokjes op het bord kon plaatsen en dan te passen (zodra iemand past mag de ander nog maar één keer). Ik was ondertussen bezig om posities in het museum te claimen (daar heb je ook een karakter voor) maar had doordat Niek zo snel in het spel paste vaak nog maar nauwelijks blokjes op het bord. Super irritant! Maar de eerste paar keer speelde hij zo snel dat hij zelf geen posities in het museum had en ik dus toch won. Helaas leerde hij van zijn fout en speelde hij in het laatste potje wat langzamer (maar nog steeds sneller dan ik fijn vond) en wist hij te winnen.
Tutanchamun kwam ook weer eens op de (tuin)tafel. Ik heb dit spel lang geleden gerecenseerd en was er toen niet van onder de indruk. Na mijn laatste potje ben ik het echter niet meer met mijn oordeel van toen eens (dat noemen we dan voortschrijdend inzicht). Dit is namelijk een heerlijk Kniziaans verzamelspelletje. Verschillende schatten van de farao worden in een lang spoor op tafel gelegd. De spelers beginnen aan het eind en mogen omstebeurt een schat pakken. Er is alleen een belangrijke maar: je mag alleen naar voren lopen dus schatten die je overslaat kan je later niet alsnog op gaan halen. Je moet dus de hele tijd keuzes maken of je bepaalde schatten laat liggen omdat een andere schat belangrijker is. Zodra van een soort schatten alle schatten zijn opgepakt, worden de punten van die schat verdeeld (wie de meeste heeft, krijgt de punten). Het spel is afgelopen als alle spelers aan het eind van het spoor zijn gekomen óf als een speler een bepaald aantal punten heeft gescoord. En dit laatste kleine regeltje maakt dat dit zo’n slim spel is want nu kan je verliezen omdat ander spelers net over die drempel gaan, terwijl jij je nog aan het rijk rekenen bent over de enorme bergen punten die je aan het eind van het spel nog zou gaan binnen harken. Wat betreft vormgeving slaat dit spel de plank wel een beetje mis. Aan het eind van het spoor plaats je namelijk een fraaie piramide waar het masker van Toetanchamon op je staat te wachten. Toetanchamon is alleen niet begraven in een piramide, maar in een soort grot in de vallei der koningen. Beetje jammer, maar het spel is er niet minder leuk om.
Verder speelden we deze maand opvallend veel dobbelspellen. Elvis Yahtzee, Qwinto, Regenwormen en Las Vegas kwamen allen meerdere keren op tafel. Ik vond het leuk om te merken dat hoe vaker we Qwinto spelen, hoe meer grip we op het spel krijgen en hoe spannender de strijd wordt. Dat had ik niet verwacht. De eerste keren dat ik het spel speelde vond ik vooral het beginspel lastig (waar zet je je eerste getallen), maar nu heb ik veel meer gevoel bij welke getallen je ongeveer waar moet zetten. Hoe vaker je het dus speelt, hoe leuker het wordt.
Wasabi kwam ten slotte ook weer eens op tafel. Dit is eigenlijk niet eens zo’n heel erg goed spel. Het is ook zeker niet slecht, maar zeker geen uitblinker. Maar wat is dat spel toch mooi uitgevoerd! Echt alles klopt in de uitvoering. En daardoor is het toch leuk om het af en toe op tafel te zetten.