Macao

Het spel …

Stefan Feld en alea, het is een gelukkig huwelijk. Macao is al het vierde aleaspel van Stefan Feld en tevens zijn pittigste. In Macao zoeken de spelers winst in de gelijknamige Portugese kolonie, door het verwerven en verschepen van goederen. Dat klinkt bekend, maar schijn bedriegt. In Macao draait het namelijk vooral verkrijgen van actiestenen om daarmee kaarten te activeren.

Dat klinkt een beetje als een samengeraapt zooitje, en dat is het ook. Macao bestaat uit twaalf ronden, ieder met dezelfde opbouw. Aan het begin wordt er een aantal kaarten opengelegd, waar de spelers er om beurten een kiezen. Ervan afzien is er niet bij, het nemen van een kaart is het beruchte aanbod dat je niet kunt weigeren.

Daarna worden er zes gekleurde dobbelstenen gegooid. Iedere speler kiest twee dobbelstenen uit, waarvan hij evenveel gekleurde blokjes ontvangt als de hoogte van de worp. Deze leg je naast je windroos. Neem je één blokje, dan komt die bij de 1, twee blokjes bij de 2, enzovoort. De windroos wordt nu gedraaid, waardoor de pijl nu wijst naar de blokjes die net nog bij de 1 lagen.
Met deze blokjes kun je acties uitvoeren: eerder gekozen kaarten activeren, goederen en wijken claimen, varen naar Europa, enzovoort. Het doel is natuurlijk om je blokjes zo in te zetten om daar (later) zoveel mogelijk punten te scoren. De kaarten vervullen daarbij een belangrijke rol. Belemmerend zijn ze echter ook: activeer je ze niet op tijd, dan krijg je strafpunten.

Na de twaalfde ronde worden er punten uitgekeerd voor sommige kaarten wie na deze eindafrekening de meeste punten heeft, wint het spel.

… en de waardering

Mijn verwachtingen van Macao waren hoog, gecharmeerd als ik ben van Notre Dame en Im Jahr des Drachen. Bovendien bevat Macao een schitterend idee. Zelden zag ik het concept van de disconteringsvoet zo goed verwerkt als hier. Bij het nemen van de blokjes sta je voortdurend voor de keuze tussen weinig blokjes nu of veel voor later, wat vaak een lastige afweging is.

Over het geheel ben ik echter minder enthousiast. Macao is een bijzonder taai en stroperig spel. Niet alleen nodigt het sommige spelers uit tot lang peinzen, het spel zelf remt je ook af. Dat zit ‘m vooral in het activeren van kaarten waar je soms helemaal niet op zat te wachten. Normaal wil je in een spel kaarten die je voordelen opleveren graag uitspelen, hier voelt het toch vooral als een verplichting.
Verder is het spel een ratjetoe van ideeën en mechanismen, wat de thematische onderbouwing niet ten goede komt. Zo wordt het verschepen van goederen pas in de laatste rondes belangrijk, omdat de spelers dan eindelijk genoeg actiestenen hebben om daar iets mee te doen.

Macao is een spel met goede ideeën en veel potentie, maar het uiteindelijk resultaat stelt toch wat teleur.