MicroMacro: Crime City

In Nederland mogen dan steeds minder moorden gepleegd worden, Crime City doet zijn naam eer aan: de inwoners zijn hun leven niet zeker. MicroMacro: Crime City is een spel voor speurneuzen, waarbij de spelers zestien verschillende moorden moeten zien op te lossen. Daar is niet alleen puzzelwerk voor nodig, maar vooral speurwerk in de meest letterlijke zin van het woord.

Centraal in het spel staat een enorme poster met daarop in zwart-wit vogelperspectief de bedrijvige maar gevaarlijke stad Crime City. Overal rijden auto’s en zijn mensen met hun dagelijkse gangetje bezig. Maar wacht, zie ik daar nu iemand dood op straat liggen? En loopt diezelfde persoon even verderop niet gewoon een ijsje te eten? Wat is hier aan de hand?

Iedere moordzaak bestaat uit een aantal aanwijzingskaarten en begint met een korte introductie over het slachtoffer, dat vermoord of vermist is. De eerste stap is meestal het vinden van deze persoon op de poster. Met de volgende kaarten moet je antwoorden geven over bijvoorbeeld de plaats delict, met wie het slachtoffer contact had, waar zij of hij allemaal geweest is, enzovoort. Op die manier moet je uiteindelijk de ware toedracht achterhalen.

Daarvoor moet je vooral goed uit je ogen kijken op de poster. Het is in feite een puzzelvorm van het bekende Waar is Wally? In plaats van dat je één persoon zoekt, moet je ook zoeken hoe die daar kwam en wat er onderweg allemaal gebeurde. Uiteindelijk eindigt het spel net als bij escaperoomspellen als Exit en Unlock met het ontrafelen van het laatste mysterie.

…en de waardering

Bij het ‘spelen’ van MicroMacro bekroop me de existentiële vraag: is dit eigenlijk wel een spel? Er is geen sprake van beslissingen, onverwachte gebeurtenissen of interactie met het spel. Net als bij Rush Hour, Brains of desnoods een sudoku gaat het er alleen om de puzzel op te lossen.

Ik kwam tot de conclusie dat ik MicroMacro niet als spel kon beschouwen, maar echt relevant is dat niet. Hoe je het ook indeelt, MicroMacro is een bijzonder leuke activiteit. Omdat de meeste puzzeltjes vrij eenvoudig zijn is het nog plezieriger als je probeert zonder aanwijzingskaarten de misdaad op te lossen. Daarbij kun je het nog leuker maken door alle gebeurtenissen te markeren met gekleurde fiches, om zo de reis van slachtoffers en daders door te stad te visualiseren.

Wat het spel extra speelplezier geeft is dat je bij het speuren naar aanwijzingen je ook niet-gerelateerde taferelen ziet en je direct benieuwd bent wat voor misdaad daar nu weer achter zit. Waarom galopperen daar mensen te paard door de straat? Wie is daar aangespoeld bij het park? Na ieder verhaal krijg je direct zin om met een nieuwe te beginnen.