Orongo

De spellenwereld kent een enorm hoge omloopsnelheid. Hoe goed een spel ook is, de kans is groot dat het binnen een paar jaar alweer vergeten is. Alleen een handjevol publiekslievelingen houden het langer vol. Reiner Knizia heeft inmiddels honderden titels op zijn naam staan, maar de meeste daarvan gaan niet zo lang mee als Regenwormen.

Orongo is daar een goed voorbeeld van. Het verscheen in 2014 bij Ravensburger, niet bepaald een obscuur label. Orongo is een verlaten dorp op Paaseiland, waar het spel zich afspeelt. De spelers krijgen allemaal enkele moai, de bekende beelden, en proberen die als eerste allemaal op het eiland te plaatsen.

Het eiland is ingedeeld in lege en genummerde velden met verschillende symbolen. Iedere ronde komen er een paar fiches in het spel die je op de corresponderende velden legt. Vervolgens bieden de speler in het geheim een aantal schelpen, om daarmee velden op het bord te claimen.

Zodra je twee passende velden (bijvoorbeeld een vogelman en een nest, of een masker en een heiligdom) met elkaar en met een leeg veld aan de rand van het eiland verbonden hebt, plaats je op dat veld een moai. Bovendien leg je een schelp op de verbonden velden. Dat zal wel een betaling aan de steenhouwers zijn.

Het spel eindigt als een speler alle eigen beelden en het extra beeld op het bord heeft gebouwd. Die is de winnaar en hoeft de ‘ontdekking’ door Jacob Roggeveen niet meer mee te maken.

…en de waardering

Orongo is een echt Kniziaspel. Geen tierelantijnen, compacte regels en een vlotte speelduur. Maar nog belangrijker is dat de interactie in dit spel centraal staat. Het biedmechanisme is niet revolutionair, maar zorgt er wel voor dat je iedere keer goed na moet denken of en hoeveel schelpen je gaat bieden. Iedere keer als je je hebt voorgenomen om een keer te passen en zo wat schelpen terug te verdienen, komen er weer een paar tegels in het spel die je echt wel wilt hebben.

Tussen al dat biedgeweld door moet je ook je territoriale claims goed in de gaten houden, en die van de andere spelers. Je wilt niet opgesloten worden in een hoek, maar ook niet overal verspreid over het bord aanwezig zijn.

In dat opzicht lijkt Orongo wel op de moai: een eenvoudig uiterlijk met verrassend veel diepgang. Die maakt het geschikt voor zowel gelegenheidsspelers als voor de verwende snob. Wat mij betreft is Orongo dus een onvergeten parel, die ik ook jaren nadat het verscheen nog steeds met plezier op tafel leg.