2-4 spelers
45-90 minuten
Auteur: Matt Leacock en Rob Daviau
Uitgever: Z-Man Games (2020)
Het spel…
Tot mijn grote verbazing gaan we voor het derde (en helaas laatste) deel van de Pandemic Legacy serie niet naar voren in de tijd, maar terug. In plaats van een Season 3 (wat ik verwachtte), is het vervolg namelijk Season 0, een prequel. Dit deel speelt zich af in de vroege jaren zestig van de twintigste eeuw. Dit was de tijd van de koude oorlog waarin het communistische oosten en kapitalistische westen elkaar argwanend aankeken over het ijzeren gordijn en heel veel diplomatie de kemphanen uit elkaar hield.
In Season 0 zijn de spelers pas afgestudeerde artsen die door de CIA zijn geworven om op te gaan treden als spion omdat het minder werk is om een arts te leren spioneren dan een spion op te leiden tot een volwaardig arts. Deze medische kennis heb je namelijk nodig omdat de Amerikanen hebben ontdekt dat de Russen bezig zijn om een biowapen te ontwikkelen om daarmee in één klap de koude oorlog te winnen.
De structuur van het spel is voor ervaren Pandemie spelers is heel bekend: iedere beurt voeren spelers vier acties (zoals reizen, safehouses bouwen of kaarten ruilen). Daarna trek je twee nieuwe kaarten van de player-deck (deze kaarten heb je voor verschillende acties nodig) en daarna trek je twee of (later in het spel) meer kaarten van het infection deck waardoor nieuwe Russische Spionnen op het bord verschijnen. En hier overheen komt nog een lekkere dikke legacy laag waardoor je op verschillende momenten van het spel dingen moet lezen, beschrijven, bestickeren of je nieuw spelmateriaal krijgt. Ik ga hier natuurlijk niets van verklappen.
Elk scenario word je op één of meer missies gestuurd. Deze missies bestaan er vaak uit dat je een target moet zien te vinden. Soms weet je al waar de target is (in Madrid bijvoorbeeld), maar soms weet je alleen dat de target ergens in Azië is) en moet je eerst nog uitzoeken waar precies. En alsof dit niet moeilijk genoeg is, wordt de wereld ook nog overspoeld met Russische spionnen die je ook nog een beetje onder controle moet houden.
Maar hoe doe je dat nou, zo’n target realiseren? Als je nog niet weet waar de target zit, dan moet je dat dus eerst achterhalen. Dat kan je op twee manieren doen. Je kan allereerst net zo lang wachten tot alle kaarten uit het player deck van de regio waar de target zit voorbij zijn gekomen, op één na. De target bevindt zich dan in deze plaats (voor het spel begint had je de betreffende kaart dicht weggelegd). Het alternatief is dat je drie kaarten uit deze regio aflegt in een safehouse in deze regio en dan mag je kijken welke kaart is weggelegd.
Het is natuurlijk te riskant om zelf vervolgens de target op te halen, dat kan je beter overlaten aan anderen, maar dan moet die wel eerst zien te werven om voor je te werken (iedereen die Homeland heeft gezien weet dat dit niet makkelijk is). Of te wel: stel je moet een target ophalen in een communistische stad, dan moet je een groep communisten vinden die je willen helpen. Speltechnisch werkt dat als volgt: eerst moet je vijf kaarten uit het player deck van andere communistische steden verzamelen en die vervolgens afleggen in een safehouse. Vervolgens zet je dan een plastic busje (denk The A-team) op het bord. Dit is je team. Vervolgens moet je dit team verplaatsen naar de stad waar de target zich bevindt (elke beweging kost je een actie) en daar nog een actie gebruiken om de target op te pakken.
Het einde van het spel kan op verschillende manieren getriggerd worden. Je hoopt natuurlijk als winnaar uit de bus te komen doordat jullie als team genoeg opdrachten hebben uitgevoerd. Als dit gebeurt, dan ga je daarna door naar het volgende potje. Maar het kan ook gebeuren dat je verliest, bijvoorbeeld doordat het player deck is uitgeput voor je alle benodigde doelen hebt bereikt. Als dit gebeurt, dan moet je een scenario nog een keer over spelen (maar als je dan weer verliest, dan mag je wel door naar het volgende scenario). Na twaalf scenario’s is het spel dan uitgespeeld (en dat kan je heel letterlijk nemen vanwege het Legacy-aspect).
…en de waardering
Ik ben een groot fan van de twee eerdere delen uit de Pandemic serie en ook dit deel bevalt mij weer heel goed. Pandemic Legacy Season 0 bouwt verder op het solide Pandemie-framework, maar geeft het spel toch weer een heel eigen gevoel door er een heel nieuw thema op te plakken in combinatie met een paar twists in het spelmechanisme. En dat maakt dat het spel aan de ene kant heel bekend voelt, maar je je er toch weer een nieuwe weg door heen moet zoeken. Het valt ook in deze variant weer niet mee om tegelijkertijd aan je doelen te werken (waarvoor je vaak kaarten moet ruilen en afstemmen wie wat doet) en tegelijkertijd de hoeveelheid Russische spionnen onder controle te houden. En iedere keer als je het gevoel krijgt het spel onder door te hebben, verandert het spel weer een beetje door alle legacy-elementen die voorbij komen, waardoor je opnieuw moet gaan nadenken.
Net als in Season 2 komt er in de loop van de potjes wordt wel veel bij en gaat er weinig af waardoor het spel behoorlijk complex wordt. Dit is niet erg als je de verschillende potjes best snel achter elkaar speelt. Maar als dat niet lukt, dan kost het iedere keer toch best weer even wat moeite om in het spel te komen en is een foutje snel gemaakt.
Season 1 blijft voor mij het beste spel allertijden. Dit deel is wat betreft speelplezier vergelijkbaar met dat van Season 2 en daarom geef ik het dezelfde waardering. Liefhebbers van complexe legacy-spellen zullen zeker veel plezier aan dit spel beleven, maar het is net wat te topzwaar om het de maximale waardering te geven.
Season 1 blijft voor mij ook een van de beste spelervaringen ooit. Met die spelers elke week 1 tot 2 maanden gespeeld. Ik heb nu met iemand anders 4 campaigns van Sleeping Gods gespeeld en dit komt toch ook dicht in de buurt.
Leuk om te lezen! Ik heb ze ook alle drie gespeeld waarvan deze nog niet is afgelopen. Door Corona en andere life-events kon ik het spel een tijd niet regelmatig spelen, daardoor vond ik hem niet super. Nu spelen we hem een paar keer achter elkaar en daardoor wordt het spel een stuk beter. Het systeem voelt veel logischer en ik vind hem nu geweldig. Ik herken dus wel dat je er meer in moet komen dan in seizoen 1. Kan mensen dus aanraden hem juist lekker door te spelen, dan heb je er denk ik het meeste plezier aan.
Seizoen 1 blijft voor mij ook de meest bijzondere ervaring :).
Heel herkenbaar, Joël!
Ik speel dit spel met drie collega’s en door Corona (in eerste instantie de lockdowns en bezoekregels en later doordat we zelf ziek werden), hebben we heel onregelmatig gespeeld met soms lange pauzes er tussen. Dat helpt niet. Maar ook helemaal mee eens dat het een geweldige spelervaring blijft om zo’n legacy-spel te doen. Ik vind het jammer dat na dit deel de triologie afgelopen is.