Geplaatst door Lang hield ik er geen rekening dat ik dit jaar naar Spiel zou gaan. In deze tijden heb ik wel afgeleerd lang van tevoren activiteiten te boeken, zeker in het buitenland. Grote kans dat het afgelast wordt. Maar toen Wendy, mijn vaste Spielpartner, deze zomer zei er toch wel veel zin in te hebben was de knoop snel doorgehakt. Online tickets boeken, accommodatie reserveren, voor ons allemaal de internationale QR-code op de telefoon zetten en we konden gaan.
Net als ieder jaar had ik ook nu de Preview op BGG bekeken en de spellen aangevinkt die me aanspraken, maar de ervaring leert dat je veel van die spellen überhaupt niet ziet, de tafels vaak bezet zijn en dat er toch nog andere verrassingen blijken te zijn. Dit jaar was geen uitzondering.
Met corona rekende ik erop dat het aantal bezoekers veel lager zou zijn. Met een slordige 93 duizend, tegen de ruim 200 duizend van twee jaar geleden, klopte dat behoorlijk. Het feit dat onze vaste parkeerplaats op de drukke zaterdag nog niet voor de helft vol was gaf al een hoopvol gevoel. Helaas was het aantal stands net zoveel lager als het aantal bezoekers, dus de verhouding tafels/spelers was niet per se beter. Zeker zaterdag was dat het geval. Veel spellen die we toen deden voldeden slechts aan één criterium: er was tenminste een tafel vrij.
Bij het eerste spel van de dag ging het aanschuiven nog makkelijk. Dat was King of the Valley van The Game Master. Toen we aankwamen waren vrijwel alle tafels nog vrij. Bij vertrek waren ze allemaal bezet en dat zou de rest van de dag zo blijven. Dat zal zeker te maken hebben met de kwaliteiten van het spel. Dit is een vlot tegelpakspelletje, waarbij je verschillende tegels verzamelt om zoveel mogelijk punten te scoren. Het liefst in de juiste combinatie, omdat dat veel bonussen op kan leveren. Qua spelidee en thema deed het me wat denken aan Majesty, ook al zo’n soepel wegspelend spel. Met vier vierde opportunisme hoogtij, ik vermoed dat het met twee nog wat tactischer is.
King of the Valley zou lange tijd het enige leuke spel zijn dat we deden. Dat is niet per se erg. Een van de vele charmes van Spiel is het doelloos rondstruinen door de hallen en het nieuwsgierig toekijken bij intrigerende spellen, bijzonder uitgedoste mensen bekijken en je vermaken met het bizarre aanbod in fantasyhal 6. Wat de mensen betreft: het zal niemand verbazen dat dit een Europees onderonsje was. Ook families met kinderen zag ik nu minder. Veel kinderen die er waren, waren de allerkleinsten die in draagzak of buggy met moeder en vader meegingen. De groep van, hoe zeg ik het netjes, gepassioneerde veelspelers met kenmerkend voorkomen was als vanouds goed vertegenwoordigd. Die hadden allemaal de vervelende gewoonte zich ook goed voor te bereiden en precies die tafels op te zoeken van de spellen die ik op mijn vizier had. In de file stonden ook al zoveel mensen die het nodig vonden op pad te gaan, heel storend allemaal.
Enkele van die spellen die ik achteraf niet had hoeven doen waren Kanzleramt (een Mens-erger-je-niet met kanskaarten met volgens de stand een speelduur van 55 tot 120 minuten), waarvan we nog steeds niet goed weten of die vrije tafel het nu echt waard was, en Dragomino. Dat is de kinderversie van Kingdomino en de kersverse winnaar van de Kinderspiel des Jahres. Dat is vast terecht. Met alleen oudere spelers is er niet zoveel aan.
Meer geluk hadden we bij Pegasus, waar net toen wij er langsliepen de enige tafel met Savannah Park vrijkwam. Dit familiespel van het geliefde duo Kramer & Kiesling had ik op mijn lijst staan, en stond op het moment van spelen ook nog in de top-10 van Fairplay (en heeft uiteindelijk ook de eindstand gehaald).
Savannah Park wordt aangeprezen als familiespel en stelt zelfs regelwijzigingen voor als er (jonge) kinderen meespelen. Dat kan allemaal niet verhullen dat je hier te maken hebt met een listig, ietwat droog puzzelspel. Iedereen krijgt dezelfde set tegels en legt die willekeurig op het eigen bord. Vervolgens kiezen de spelers om beurten een tegel die iedereen dan moet verplaatsen. Als alle tegels verplaatst zijn, scoor je punten voor de grootste kuddes per diersoort. Meer dieren en meer drinkplaatsen betekent meer punten. Natuurlijk hebben je medespelers de hinderlijke neiging tegels uit te kiezen die nog niet aan de beurt zijn. Dit spel vond ik leuk genoeg om mee te nemen.
Savannah Park was ook het laatste spel van mijn lijst dat we zaterdag speelden. De rest was ongepland. Twee daarvan waren ok maar niet bijzonder, de laatste een aangename verrassing.
Dragomino was een zeer vereenvoudigde versie van Kingdomino, deze beurs had ook een geavanceerde variant in petto: Kingdomino Origins. Het spelidee is hetzelfde als het origineel (dat niet Origins heet, maar goed) met veel extra’s. Heel. Veel. Extra’s. Punten scoor je nu niet met kroontjes, maar met vlammen. De meeste van die vlammen komen uit een vulkaan, die de vlammen uitspuwt over naburige tegels van jouw keuze. De andere tegels geven vaak weer grondstoffen, die je kunt gebruiken om punten te scoren of om stamleden te kopen die weer extra punten scoren op basis van wat er zich op naburige tegels bevindt. Voor mij was het allemaal teveel. Kingdomino is juist een leuk spel omdat het een listig puzzelspelletje is zonder veel franje. Hier vormt die franje een dikke laag nodeloos chroom. De conclusie: minder is meer.
Op beide dagen speelden we een spel over Italiaanse glasblazers. Vandaag was dat Murano. Voor dit spel had uitgever Matagot zoveel tafels ingeruimd dat iedereen die dit wilde spelen het ook kon. Murano is een vrij eenvoudig spel waarbij je stukjes glas verzamelt om verschillende kunstige voorwerpen te maken. Die stukjes verzamel je op een bordje met ruimte voor acht stukjes. Als je een voorwerp afmaakt scoor je punten (geld) voor ieder leeg plekje op je bord. Dat zorgt voor een interessante noodzaak tot efficiency: als je teveel glas verzamelt kost je dat punten. Het juiste stukje op het juiste moment, daar gaat het om. Ondanks deze subtiliteit had het spel verder weinig te bieden.
De leukste verrassing, bijna het laatste spel van de dag, kwamen we tegen bij Kosmos. We hadden daar graag Red Cathedral, Baumkronen, Kingsbridge of Robin Hood gespeeld, maar van de min of meer nieuwe spellen was er alleen een plekje vrij bij Karak. Weer een kinderspel, maar ook een kerkerkruiper, dus waarom niet? Karak zit voor een spel in dit genre zo ontzetten logisch in elkaar dat je je afvraagt waarom het niet veel eerder bedacht is. Veel van dit soort spellen bezwijken onder de regels en onderdelen, Karak pakt het heel simpel aan. Iedere speler krijgt een eigen karakter met een paar speciale eigenschappen en verkent de krochten door het omdraaien van tegels. Op veel tegels staat een monster om te bevechten of een schatkist om buit te maken, mits je een sleutel hebt. Gaandeweg wordt je karakter sterker en verzamelt het meer buit. Het spel eindigt als iemand de draak heeft verslagen en diens edelsteen bemachtigt. Winnaar is de speler met de meeste schatten. Dat is niet per se de speler die de draak verslaat. Gewoon een beetje door de gangen sluipen en schatten inpikken terwijl de rest zich stukbijt op de zware jongens blijkt een prima strategie.
Alle spelers in het gezelschap zijn de leeftijd van de doelgroep van dit spel al lang voorbij, maar wat een lol hebben we hieraan beleefd. De enige reden dat ik het zelf niet meenam is dat ik al aardig wat spellen in dit genre heb die al zo weinig op tafel komen. Gelukkig ging Wendy wel over tot een aanschaf, bij haar zal ik het zeker nog wel eens spelen. Bij de Tsjechische uitgever zagen we al twee uitbreidingen liggen, dat belooft alvast veel goeds.
Nadat we bij de stand van Kosmos klaar waren maakten we nog een laatste rondje over de beurs. Na een dag spelen en rondslenteren door drukke en rumoerige beurshallen begint het energiepeil wat te dalen. Van de laatste spellen herinner ik me niet heel veel meer en ook bij de anderen sloeg de vermoeidheid toe. Dat gold ook voor de vrouwen die ons respectievelijk Castle Party en If It Fits uitlegden. De eerste had bijna geen stem meer, de tweede was blij dat ze eindelijk eens een uitleg in het Nederlands kon doen.
Beide spellen lieten geen sterke indruk achter. Castle Party was de zoveelste variant op het roll/flip&write-genre, If It Fits een kaartversie van Carcassonne met katten. Misschien was de indruk beter geweest als we ze aan het begin van de dag hadden gespeeld, voor nu zullen we ze waarschijnlijk snel vergeten.