3-5 spelers
30 minuten
Auteur: Thomas Vuarchex, Pierrick Yakovenko
Uitgever:
Hasbro
(2005)
Het spel …
Laat de draak in je los!, zo roept de doos van Toru je toe. Enkele mensen zitten verveeld aan tafel totdat Toru op tafel komt en de actie begint. Toru is een actiespel, en zowel de doos als de spelregels stralen dit uit. Felle kleuren, vette letters en bonte foto’s. Toru is het eerste spel dat is gespeeld heb waarbij de regels zijn opgezet als fotoroman.
Waar draait het nu allemaal om? In de grond is Toru een mix tussen het aloude ezelen en reactiespellen als Jungle Speed. Iedere speler krijgt een eigen plankje, met daarop zeven fiches. Hierop staan verschillende symbolen afgebeeld. Als iedereen er klaar voor is, schuiven de spelers simultaan een fiche naar hun linkerbuur, onder het roepen van ‘TO!’. Vervolgens pakt iedereen het fiche dat-ie van z’n rechterbuur heeft gekregen, en roept ‘RU!. De bedoeling is dat dit in een vloeiende beweging gaat, zodat het het karakter krijgt van een collectieve bezwering bij een of ander alternatief ritueel. Dit wordt onderbroken zodra iemand een verzameling van vier dezelfde en drie dezelfde fiches heeft. Deze speler roept dan hard ‘TORU!’, en grist een van de draken die in het midden van de tafel staan. Dit is het startsein voor de andere spelers om hetzelfde te doen. Haast is geboden, want er is altijd een draak minder dan er spelers zijn.
Alle spelers die een draak hebben kunnen pakken, scoren een punt. Daarbij krijg je een bonuspunt als de kleur van je draak overeenkomt met die van een fiche dat je voor het begin van de ronde hebt gekregen.
Er worden net zoveel rondes gespeeld tot iemand op of boven de acht punten komt. De speler met de meeste punten wint het spel.
… en de waardering
Toru begeeft zich in het schemergebied tussen concentratiespellen en partyspellen. Voor liefhebbers van het eerste genre is het waarschijnlijk te chaotisch, voor liefhebbers van het laatste te veeleisend. Het idee van het gezamenlijk roepen van TO-RU is leuk bedacht, maar komt helaas niet goed uit de verf. Je hebt nu eenmaal tijd nodig om het nieuwe fiche op je plankje te plaatsen, en er vervolgens eentje uit te kiezen om door te geven aan je buurman. Niet iedereen doet dit in hetzelfde tempo, zodat het TO-RU koor dissonant blijft klinken; het helpt hierbij niet dat sommige symbolen lastig van elkaar te onderscheiden zijn. Het hele punt van het spel lijkt toch dat het koor als één stem klinkt, maar omdat dat niet lukt leidt het alleen maar af van je pogingen om twee setjes te krijgen. Jammer, want anders was het vast leuker geweest.