Verdant

Na decennia waarin de hoofdrol in spellen meestal was weggelegd voor treinen, soldaatjes, handelaren of ruimteschepen is sinds kort eindelijk de natuur aan de beurt. Helemaal zeker weten doe ik het niet, maar ik wijs Wingspan aan als het spel dat bloemetjes, plantjes, bijtjes en andere beestjes definitief op de kaart zette als mogelijke setting voor een spel voor liefhebbers. Ook Verdant past in die trend.

In Verdant richten de spelers hun huis in met een keur aan kamers en kamerplanten. Beide hebben een aparte stapel en van beide stapels komen er vier open op tafel. Om beurten nemen de spelers een kamer of plant en maken zo allemaal een tableau van drie bij vijf kaarten. Planten en kamers leg je om en om.

Bij het nemen van een kaart neem je ook het fiche dat ernaast ligt. Sommige daarvan leg je in een kamer om bonuspunten te scoren, met andere kun je je planten extra laten groeien. Volgroeide planten leveren namelijk punten op, en ze groeien harder als ze de juiste hoeveelheid licht of juist schaduw hebben. De kamers hebben lichte en donkere hoeken, dus daar moet je op letten bij het leggen van je planten.

Het spel eindigt als iedereen zijn tableau van vijftien kaarten heeft voltooid, waarna iedereen de punten van zijn kamers of planten optelt. De speler met de hoogste score wint.

…en de waardering

Verdant springt direct in het oog door het bijzondere spelmateriaal. De plantenkaarten zijn fraai geïllustreerd en ook al het andere materiaal is uitstekend verzorgd. Speltechnisch valt de overeenkomst met Cascadia op. Net als in dat spel neem je altijd de combinatie van een kaart en een fiche en mag je voor een prijs die combinatie vrij kiezen.

Voor een fraai puzzelspel met pit ben ik vaak wel in, maar bij Verdant bekroop me het gevoel dat de vrijheid in het kiezen van je tactiek vaak wat beperkt is. Soms passen geen van alle beschikbare kaarten goed in je eigen tableau en moet je het er maar mee doen, wat erg onbevredigend kan zijn.

Veel van dit soort spellen, zoals bijvoorbeeld Cascadia of Calico, zorgen door de variabele puntentellingen en de beschikbare tegels iedere keer voor een uitdagende puzzel. Dat ontbreekt bij Verdant, want de mogelijkheden van het leggen van kaarten zijn een stuk kleiner. Uiteindelijk vult je tableau zich wel, maar wat precies waar komt liggen heeft niet altijd een immense impact op je score, wat bij die andere puzzelspellen wel het geval is.

Daardoor kabbelt Verdant al vrij snel een beetje voort en krijg je al na een paar potjes het gevoel alles gezien te hebben wat het spel te bieden heeft. Die paar potjes zijn plezierig genoeg, maar nodigen te weinig uit om het te blijven spelen.