Het Achtste Wereldwonder

Het spel …

Het Achtste Wereldwonder is een meerderhedenspel zoals alleen Knizia dat kan ontwerpen. Op het bord staan de zeven wereldwonderen uit de klassieke Oudheid afgebeeld, aangevuld met de toren van Babel. Op ieder monument liggen drie fiches van in totaal vier kleuren. De kleur geeft aan welke kaarten voor dit fiche gespeeld moeten worden. Het getal op het fiche geeft het aantal benodigde kaarten aan.

Ben je aan de beurt, dan mag je passen of bouwen. Pas je, dan trek je een kaart. Wil je bouwen, dan kies je een fiche. Alle andere spelers mogen nu een geheim bod doen met kaarten van de kleur van het fiche. De actieve speler besluit van welke spelers hij het bod accepteert. Indien nodig kan hij nog kaarten uit de hand spelen om aan het vereiste aantal kaarten te komen.

Iedereen die meedoet, mag een huis per kaart op het monument plaatsen. Spelers van wie het bod geweigerd wordt, krijgen ter compensatie een punt per kaart. Bovendien mogen ze hun kaarten houden. De ‘hoofdaannemer’ krijgt ten slotte het fiche. Na iedere beurt krijgen alle spelers een kaart van de stapel, ongeacht of de actieve speler heeft gepast of heeft gebouwd.

Is het derde fiche van een monument voltooid, dan is het monument af en worden er punten verdeeld op basis van de meerderheid in huizen. Monumenten die vroeg worden afgebouwd leveren minder punten op dan latere monumenten. Daar staat weer tegenover dat bij het einde van een spel veel monumenten nog niet af zijn en niet voltooide monumenten weer minder punten opleveren. Een monument waar je sterk in staat wil je dus niet te vroeg, maar ook zeker niet te laat afmaken.

Het spel eindigt als van een kleur alle fiches op zijn. Voor alle niet voltooide monumenten worden nu nog punten uitgedeeld. Bovendien krijg je nog punten als je meerdere fiches van dezelfde kleur(en) hebt verzameld. De speler met de meeste punten wint.

… en de waardering

Bij veel spelliefhebbers is Knizia vooral geliefd om wat pittiger bordspellen als Eufraat en Tigris, Amon-Ra en Taj Mahal. Maar waar hij echt in uitblinkt, zijn de wat kortere bordspellen zoals Ra, Heersers der Woestijn en Beowulf. Het zijn stuk voor stuk gestroomlijnde spellen met een minimum aan chroom en regels en een maximum aan tactische mogelijkheden en speelplezier. Het Achtste Wereldwonder past naadloos in dit rijtje.

In een recensie op BoardGameGeek kwam ik de omschrijving ‘subtiel’ tegen en dat is inderdaad het juiste woord om dit spel te omschrijven. Het Achtste Wereldwonder kun je geen recht aan doen door het maar een of twee keer te spelen. Naarmate je het vaker speelt komen er steeds meer subtiliteiten aan het licht die aantonen waarom dit zo’n briljant spel is. Wanneer maak je een monument af? Moet je voor een fiche gaan of voor het plaatsen van huisjes? Hoeveel kaarten bied je? Welk fiche ga je aanbieden? Enzovoort enzovoort. Bovendien is iedereen altijd bij het spel betrokken, zodat je nooit op je beurt hoeft te wachten. Daardoor lijkt het spel nog sneller te gaan dan het in werkelijkheid doet.

Een ding dat ik nog niet genoemd heb, zijn de bonuskaarten. Een speler die een monument afmaakt krijgt een bonuskaart, die verschillende voordelen kan bieden. Deze zijn echter geen idee van de auteur en hebben ook een verstorende werking op het spel. Speel dus gewoon zonder en gooi de kaarten bij het oud papier.

Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik, zoals zoveel spellengekken, Reiner Knizia altijd wat heb ondergewaardeerd. Spellen als Ra, Heersers der Woestijn en In de Ban van de Ring verdienen echt meer dan de vier pionnen die ik ze gaf. Bij Het Achtste Wereldwonder zal ik die fout niet opnieuw maken en het spel de waardering geven waar het recht op heeft.