De leukste spellen van 2019

Vorig jaar heb ik jammer genoeg verstek laten gaan met een jaaroverzicht. Onder het motto ‘beter laat dan nooit’ wil ik die fout niet nog eens maken. Hoewel ik al jaren meer gericht ben op het spelen van spellen die ik al heb en minder op het ontdekken en kopen van nieuwe spellen speel ik uiteraard nog steeds tientallen nieuwe titels per jaar. Soms schaf ik er daar wel eens eentje van aan. Ook 2019 had weer genoeg leuks te bieden. Een daarvan durf ik zelfs wel tot mijn favorieten van het voorbije decennium te rekenen. Dat klinkt trouwens ook wel als een overzicht dat de moeite waard is.

 

Voor nu wil ik jullie trakteren op mijn favoriete spellen van het afgelopen jaar. Sommige verschenen al eerder, maar waren voor mij wel nieuw.

 

Hoewel Reiner Knizia claimt nooit spellen van anderen te spelen, valt wel op hoe door andere geïntroduceerde spelideeën in zijn ontwerpen doordringen. Het heeft een kleine tien jaar geduurd, maar met El Dorado had ook Knizia een keer zijn eigen deckbouwspel gemaakt. Het was de moeite van het wachten waard, want El Dorado was een van zijn beste bordspellen in jaren. Die Goldene Tempel is een zelfstandig speelbare opvolger, die je ook in combinatie met het origineel kunt spelen. In plaats van dat je allemaal hetzelfde parcours af moet lopen, moet je nu schatten verzamelen in verschillende tempels. Iedereen kiest zijn eigen pad, maar je loopt elkaar nog steeds vaak in de weg. Ik kan niet wachten het eens in combinatie met het origineel te spelen.

 

Ik speel met allerlei verschillende mensen bordspellen. Aan de ene kant de hardcore liefhebbers voor wie niets te complex is, aan de andere kant mensen voor wie iedere spelregel er eentje te veel is. Een speluitleg van meer dan 30 seconden is voor hen eigenlijk al teveel gevraagd. Just One is ideaal voor deze groep: je kunt gewoon beginnen zonder uit te leggen, dat blijkt tijdens het spel wel. Maar ook met liefhebbers is Just One erg geschikt. Een beetje taalgevoel en creativiteit is alles wat je nodig hebt. Het begint zo langzamerhand tijd te worden voor een set nieuwe kaarten. Ik vraag me alleen af wie heeft bedacht dat het een goed idee was om een woord als ‘chanoeka’ in een spel voor een breed publiek op te nemen. 

 

Iemand die ook niet zoveel met chanoeka ophad was de hoofdpersoon van dit spel. De titel maakt dat je wat meer je best moet doen om mensen aan het spelen te krijgen. Wie zich daar overheen kan zetten wacht een bijzonder spannend en leuk sociaal deductiespel. Door de spelopzet kun je veel meer dan in bijvoorbeeld De Mol of Weerwolven proberen te beredeneren welke spelers in jouw team zitten of hoe je je tegenstanders om de tuin kunt leiden. Dat de slechterik niet weet wie zijn bondgenoten zijn maakt het extra spannend. De gratis app met de stem van Will Wheaton die je als ondersteuning in de beginfase kunt gebruiken is de kers op de taart.

 

Het eerste seizoen van Pandemic Legacy heb ik met veel plezier gespeeld, maar bleef nog dicht bij het origineel en was daardoor soms weinig verrassend. Deel 2 pakt het heel anders aan. Ook nu moet je weer met blokjes schuiven en uitbraken voorkomen, maar is het bord een groot onontdekt terrein. Dat maakt het tweede seizoen een stuk spannender. Wat gaan we in Europa of Zuid-Amerika aantreffen? Hoe komen we bij die verlaten basis in Siberië? Het is één grote ontdekkingsreis, dat soms nog maar een klein beetje aan Pandemie doet denken. Net als het eerste seizoen neemt de complexiteit met iedere maand toe, zodat je erg gemakkelijk regelfouten kunt maken, maar de spanning van het verhaal maakt dat helemaal goed.

 

Met een beetje kwade wil kun je zeggen dat het beste nieuwe spel van het afgelopen jaar helemaal geen nieuw spel is. New Frontiers is gewoon een mix tussen Puerto Rico en Race for the Galaxy, wat toch al twee nauw verwante spellen waren. En toch is New Frontiers weer een frisse en waardevolle toevoeging aan dit universum, die ik met enorm plezier speel. Het combineert de variatie en de snelheid van Race met de diepgang van Puerto Rico. Bevredigende bordspellen die je met gemak in een uur kunt spelen, ik kom ze te weinig tegen.

Naast deze vijf spellen verschenen er meer leuke titels die een eervolle vermelding waard zijn (in alfabetische volgorde):

Dobbel zo clever: deze geslaagde opvolger van Clever is weer net zo verslavend en waarschijnlijk daardoor mijn meest gespeelde spel van het jaar;

Hadara: een relaxt ontwikkelspel, waar je punten en inkomen goed moet balanceren;

Menara: een mooi samenwerkingsspel waarbij het bouwidee van Villa Paletti nu wel een echt leuk spel oplevert;

Red Dragon: mijn goedkoopste Spielaanschaf was ook van de beste aankopen. Het is nog steeds mogelijk leuke nieuwe slagenspellen te bedenken;

Taveernen van de oude stad: na El Dorado weer een geslaagde deckbouwer met bord. Ooit ga ik snappen hoe ik dit spel goed moet spelen;

Wingspan: de absolute tophit van 2019 is een degelijk bordspel met veel variatie;

Yellow & Yangtze: mijn duurste Spielaanschaf was ook een van de beste aankopen. Beter dan Eufraat en Tigris? Zou zo maar kunnen. Soepeler in ieder geval.