Geplaatst door Zoals jullie al konden lezen heb ik drie dagen ongans veel gespeeld en genoten op Spiel. Ik heb daar 16 spellen gespeeld en verder kwam één spelletje tijdens het eten na een Spiel-dag op tafel en een nieuwe aankoop kwam thuis al tafel. In deze serie blogjes zal ik mijn eerste indrukken van deze 18 spellen met jullie delen. De spellen staan alfabetisch gesorteerd.
In Emerge ben je een wetenschapper die het ontstaan van nieuwe eilanden bestudeert. Het is een spel van Pandasaurus Games en die uitgever blinkt uit in het maken van mooie spellen. Emerge is hierop geen uitzondering. Op de eilanden die gaan ontstaan gaan bijvoorbeeld dieren wonen en dit zijn prachtige houten meeples. Elke speler heeft een eigen set dobbelstenen die je iedere beurt gooit. Deze dobbelstenen bepalen wat je mogelijkheden zijn. Op een bordje staat namelijk aangeven wat je kan met elk van de symbolen op de dobbelstenen. Vaak heb je alleen meerdere dobbelstenen met een symbool nodig dus als je heel gespreid gooit, dan kan het lastiger zijn. Aan de andere kant als je alleen maar gooit wat je niet wilt doen, dan ben je ook niet blij. Gelukkig kan je wel het bordje met acties manipuleren door de symbolen te koppelen aan andere acties. Ik vond Emerge best aardig, maar liep er niet echt warm voor. Ik had het gevoel dat ik maar beperkt invloed had op wat ik kon doen en dat je vaak gestuurd wordt. Als je veel dobbelstenen hebt, waarmee je een krab kan bouwen, dan doe je dat. Maar is dat een echte keuze?
Jekyll & Hyde vs Scottland Yard is de coöperatieve opvolger van het leuke tweepersoons slagenspelletje Jekyll vs. Hyde. In dit spel zijn de (samenwerkende) spelers Jekyll & Hyde en spelen jullie tegen een dummy speler die Scottland Yard voorstelt. Dit was een van de spellen die in no time uitverkocht was op de beurs, maar gelukkig konden we het nog wel uitproberen. Jekyll & Hyde vs Scottland Yard is een campagne-spel waarin je samen steeds moeilijker opdrachten moet gaan halen. In het eerste scenario moesten we in twee ronden er voor zorgen dat we een bepaald aantal punten scoorden door een bepaald verschil in gewonnen slagen tussen ons te hebben. De uitlegger had al gezegd dat dit eerste spel niet zo moeilijk was en vooral bedoeld is om de regels te leren kennen. En dat klopte ook, wij wonnen het vrij makkelijk. En als je te makkelijk wint, dan is een spel meestal niet echt leuk. Vermoedelijk komt dat in latere potjes wel goed, maar we hebben niet verder gespeeld omdat er al mensen naast ons tafeltje stonden te trappelen om het spel ook te proberen. Ondanks dat Niek coöperatieve spellen HAAT, had ik dit spel graag mee naar huis genomen. Niek heeft namelijk een hogere tolerantie tegen coöperatieve spellen met geheime informatie waardoor je geen alpha-speler problemen hebt. Maar ja, het spel was uitverkocht en wat er niet (meer) is, kan je ook niet kopen.
Reiner Knizia is de koning van de variatie op een thema. Als hij iets nieuws verzint dat werkt, dan kan je er van op uit gaan dat er nog een hele stroom varianten en variaties gaat volgen. Zo ook met het succesvolle legacy-spel My City waarin je keer op keer een stad bouwt met telkens net andere regels. Op dit spel volgde al een roll& write versie. En op Spiel werd de nieuwe spin-off My Island geïntroduceerd. Dit keer bouw je geen stad maar een eiland en doe je dat niet met vierkante tetris-stukken maar met tegels die uit één of meerdere zeshoekige tegels bestaan. Ook dit is weer een legacy-spel. Op Spiel kon je alleen het eerste deel spelen. In dat deel werd telkens een kaartje omgedraaid die aangaf welk speelstuk je op het eiland moest gaan leggen. Je moest daarmee de rand van het eiland bedekken en proberen de rode huisjes op het strand te krijgen. Het was wat simpel, maar toch leuk om te doen. En dit is nog maar het eerste potje van de legacy-campagne dus ik heb er alle vertrouwen in dat volgende potjes complexer en leuker gaan worden. Ik reken er op dat er van dit spel binnenkort ook wel een Nederlandse editie zal gaan verschijnen en heb het spel daarom niet gekocht. Als die Nederlandse editie uitblijft, dan kan ik vast wel een exemplaar in een andere taal scoren. Want ja, dit spel staat vanzelfsprekend hoog op mijn “wil ik absoluut spelen” lijstje.
My Shelfie is een spel dat op Spiel ’22 werd geïntroduceerd en waar ik sindsdien heel verlekkerd naar heb lopen kijken. Ik heb een paar keer overwogen het te kopen, maar heb het niet aangedurfd omdat ik bang was dat dit spel te simpel zou zijn en de eerste exemplaren die ik zag waren ook best stevig geprijsd (meer dan 50 euro). Toen ik zag dat je het spel op Spiel kon uitproberen, zag ik mijn kans schoon. Anton omschreef My Shelfie als een soort vier op een rij en dan zit hij er niet eens zo ver naast. Iedere speler krijgt á la vier op een rij een rekje voor zijn neus waar je vierkante tegels in kan schuiven. Het rek stelt een boekenkast vol en die moet gevuld worden met alles wat ik leuk vind, namelijk boeken, spellen, planten en katten. De tegels die in de boekenkast geschoven gaan worden, worden op een bordje tussen de spelers in gelegd. Je mag in je beurt 1-3 tegels pakken en in je kast schuiven. Op deze manier probeer je groepjes van dezelfde soort tegels te maken en opdrachten te vervullen over de patronen waarin de kast moet worden ingevuld. Verder heeft iedere speler nog een geheime opdracht waarop voor bepaalde vakjes staat aangegeven welke kleuren er moeten komen en als dat lukt dan scoor je natuurlijk punten. Het idee van My Shelfie is natuurlijk niet echt bijzonder, je moet gewoon tegels in bepaalde patronen zien neer te leggen. Dat komt in meer spellen voor en ik heb daar doorgaans wel plezier in. Wat My Shelfie extra leuk maakt is dat je het rechtopstaand speelt en je echt een kast voor je ogen gevuld ziet worden met leuke dingen. Dit voegt voor mij echt speelplezier toe. Maar niet genoeg om het spel mee naar huis te nemen omdat ik al genoeg van dit soort spellen heb. Maar als iemand het met me zou willen spelen, dan zou ik dat met heel veel plezier doen.
Anton houdt gemiddeld van wat zwaardere spellen dan dat ik doe (hij speelt bijvoorbeeld graag een 18XX’je). Op Spiel verlaagt hij zich zonder morren en zelfs met plezier tot mijn niveau. Maar na anderhalve dag lichte tot medium zware spellen gedaan te hebben, vond ik dat het tijd was om een keer een spel op Antons niveau te doen. Ik nam daarbij bij voorbaat voor lief dat ik waarschijnlijk geen snars van het spel zou snappen. Ik zag een vrij plekje bij Nucleum, een spel dat me helemaal iets voor Anton leek en hij knikte dan ook enthousiast toen ik voorstelde om aan te schuiven. Snel schoven we aan. En inderdaad het was een super complex spel. Ik zal een poging doen om het te beschrijven, maar eigenlijk is dat dus onbegonnen werk, want het spel ging me boven mijn pet. Nucleum is een enginebuilder die zich afpeelt in een steampunk universum waar machines aangedreven worden met kernenergie. Je bent dus druk bezig om de kerncentrales van energie te voorzien door ze te verbinden met andere plekken op het bord. Je mag daarvoor gebruik maken van verbindingen van andere spelers. En met de energie die je zo opwekt kan je weer machines laten draaien die ook iets doen. Ik was heel blij dat ik iedere ronde iets kon bedenken dat ik volgens de regels mocht doen, zonder maar het flauwste benul te hebben waarom ik dat zou willen. Gelukkig wilden onze medespelers na een paar rondes stoppen omdat ze het lang genoeg gespeeld hadden om te weten dat ze het super leuk vonden. Ook Anton was enthousiast en heeft zelfs nog lang lopen twijfelen of hij het spel zou kopen. Dat deed hij zo lang dat het spel op een gegeven moment was uitverkocht en de keus daardoor voor hem gemaakt was. Hij vond dat niet heel erg want, hoe leuk hij dit spel ook vond, dit soort spellen zijn toch lastig op tafel te krijgen door hun complexiteit en speelduur. Zoals ik al verwachtte, was dit spel niet mijn ding. Nucleum is te complex voor mijn smaak en duurt ook nog eens veel te lang.
Toen we langs de stand van Paper Town liepen, kwam er net een plekje vrij en snel gingen we zitten. Paper Town is een tegellegspel waarin je samen een stad moet bouwen. Alle spelers hebben eigen opdrachten om tegels op bepaalde manieren neer te leggen. Als dat lukt, dan scoor je punten. Anton snaaide iedere keer precies die tegels uit de pakrij die ik ook nodig had om mijn opdrachten te vervullen en ik kwam dus nergens. Hij maakte daarentegen zijn opdrachten met het grootste gemak en had in no time genoeg opdrachten vervuld om het spel te beëindigen. Ik denk dat het geluk in ons potje wel heel erg scheef verdeeld was en dat het spel dus wel iets leuker is dan dat het nu was. Maar ik denk dat de geluksfactor storend blijft en hoef dit spel dus niet meer te spelen.