Geplaatst door Zoals jullie al konden lezen heb ik drie dagen ongans veel gespeeld en genoten op Spiel. Ik heb daar 16 spellen gespeeld en verder kwam één spelletje tijdens het eten na een Spiel-dag op tafel en een nieuwe aankoop kwam thuis al tafel. In deze serie blogjes zal ik mijn eerste indrukken van deze 18 spellen met jullie delen. De spellen staan alfabetisch gesorteerd.
In Tangram City moet weer eens een steden gebouwd gaan worden, namelijk één stad per speler. Die doe je met behulp van dubbelzijdige tangram-stukjes waarvan de ene kant groen en de andere kant rood is. Het spel bestaat uit meerdere rondes waarin één voor één vier kaartjes worden opengedraaid. De spelers moeten dan de stukken die op deze kaartjes staan pakken en in hun stad bouwen. Na vier rondes mag iedereen een blauw driehoekje (half vierkantje) neerleggen en dan scoor je net zo veel punten als je grootste volgebouwde rechthoek groot is. Aan het eind van het spel krijg je nog bonuspunten als je je bordje helemaal hebt volgebouwd en als het aantal rode en groene vakjes in evenwicht is (of in ieder geval niet te veel afwijkt). Ik vond dit een leuk, vlot puzzelspelletje. Ik vind het verder verfrissend om eens met een andere vorm dan die eeuwige tetris-stukjes te puzzelen. Ik vind het wel jammer dat er geen enkele interactie in zit, maar dat heeft me niet van een aanschaf kunnen afhouden. Deze ging mee naar huis.
Ik mag dankzij mijn perskaart iedere dag net wat eerder de beurs op dan de gewone bezoekers. En dat is fijn want het geeft me een grotere kans om een plekje te veroveren bij een populair spel. De stand van Fryxgames (de uitgever van all things Terraforming Mars) is maar vier tafels groot. Anton en ik wilden beide heel graag Terraforming Mars: The Dice Game proberen en dus besloten we op de zaterdag hier onze dag te beginnen. We kregen het spel uitgelegd door Enoch Fryxelius. Maar voor hij daar aan begon, vertelde hij eerst iets over de bijzondere familie achter de Terraforming Mars spellen. Fryxgames is namelijk een echt familiebedrijf dat door broers en een zus tot een succes is gemaakt. Er werden altijd al spellen gespeeld in het grote gezin (16 kinderen) en op een gegeven moment bedachten ze dat ze zelf een poging wilden wagen om een spel te bedenken en uitgeven. Hier kwam Terraforming Mars uit voort en met groeien van het succes gingen steeds meer broers en later ook een zus meewerken in het bedrijf. Met zo veel broers en zussen zullen ze voorlopig nog geen last hebben van arbeidsmarktproblemen, dus wie weet wat voor moois dat nog op gaat leveren. Terug naar Terraforming Mars: The Dice Game. Terraforming Mars duurt nogal lang en de Fryxeliussen wilden graag een spel maken wat hetzelfde speelplezier in een kortere tijd zou pakken. En dat werd deze dobbelversie. Iedereen begint met een start corporatie die je het recht geeft op een paar dobbelstenen en een paar handkaarten. Vervolgens kan je kiezen tussen twee soorten beurten: beurten waarin je gaat bouwen en beurten waarin je je hand weer aanvult. Als je gaat bouwen (steden, bossen, oceanen op het bord of bijvoorbeeld de kaarten uit je hand.) dan doe je dat met de dobbelstenen. Je moet dan dobbelstenen in de juiste kleur inleveren die ook nog op het juiste symbool liggen. Je kan ook kaarten bouwen waardoor je steeds meer dobbelstenen krijgt, dus hoe verder je in het spel komt, hoe meer de turbo er op gaat doordat je steeds meer kan. Ik denk dat de Fryxeliussen er goed in geslaagd zijn om een snelle versie van Terraforming Mars te maken. Ik heb dit spel met heel veel plezier gedaan. Alle bekende elementen van de grote broer zitten er in, maar het gaat veel sneller. Ik heb het spel dan ook zonder twijfel mee naar huis genomen en het was het eerste spel dat ik thuis op tafel heb gezet.
That’s not a hat speelde ik niet op Spiel, maar na Spiel. Op vrijdag zijn Anton en ik met Wendy, Peter Hein, Jurre en Elin wezen eten in een heel gezellig restaurant (namelijk het vegetarische restaurant Ronja). Voor het eten op tafel kwam, kwam er een korte partygame op tafel waarin je dicht liggende kaarten moet doorgeven en zeggen wat er op staat. Het lijkt geen onmogelijke opgave om van die paar kaartjes te onthouden wat er op staat, maar doordat ze de hele tijd van eigenaar verwisselen, is het veel moeilijker dan je denkt. En dan moet je bluffen dat je weet wat er op staat en als de ander het ook niet helemaal meer weet, dan kom je er misschien wel mee weg. Ik ben niet zo goed in geheugenspelletjes en na een dag op Spiel al helemaal niet meer. Maar dat is in dit geval alleen maar bevorderlijk voor het speelplezier van met name de andere spelers. That’s not my hat is niet helemaal mijn ding (ik heb gewoon niets met geheugenspelletjes), maar ik snap wel waarom heel veel mensen dit een heel leuk spelletje vinden.
Het nieuwe grote spel van Elizabeth “Wingspan” Hargrave is The Fox Experiment. In dit spel staat een Russisch experiment centraal waarin gekeken werd of je uit een populatie wilde vossen, lieve huisdieren kon fokken door telkens de meest vriendelijke en mooie exemplaren met elkaar te laten paren. En dat is precies wat we in dit spel ook gaan doen. Alle spelers hebben krijgen een kaartje waarop hun droom-huisdier staat afgebeeld door middel van eigenschappen (mooie krullende staart, lieve flapoortjes, op mensen gericht omdat ze naar je blaffen en/of met mooie vlekjes in hun vacht). Vervolgens kiezen de spelers uit een bepaalde selectie een mama en een papa vos waarvan je de eigenschappen weet. Iedere eigenschap staat wordt vertegenwoordigd door een kleur dobbelstenen en hoe sterker een vos een bepaalde eigenschap heeft, hoe meer dobbelstenen in de betreffende kleur je krijgt. En vervolgens bepaalt het lot in hoeverre de gewenste eigenschappen worden doorgegeven door alle dobbelstenen van de ouders te gooien en op te tellen hoe vaak je de verschillende eigenschappen scoort (op sommige kanten van de dobbelstenen meer dan op andere). Vervolgens trek je een kaartje van een stapel en ontdek je of je de pup een jongen of een meisje is en vink je (met een uitwisbare stift) aan welke eigenschappen deze pup heeft. De op deze manier gefokte pups zijn vervolgens in de volgende ronde kiesbaar als ouders van weer een nieuwe generatie. En op deze manier probeer je steeds dichter bij jouw droom-huisdier te komen. The Fox Experiment is echt een feel good spel. Het spel ziet er super mooi uit en het is heel leuk om elke nieuwe pup een naam te geven. En het is leuk om te merken dat het lukt om na een paar rondes steeds idealere pups te krijgen. Om een lang verhaal kort te maken: dit spel mocht mee naar huis.
Tucana Builders zag er vrolijk uit en er kwam net een tafeltje vrij toen Anton en ik er langs liepen en dus schoven we aan. Het bleek een tegellegspelletje ze zijn waarbij je verschillende punten op een bordje probeert te verbinden. Het deed mij een beetje aan Karuba denken, maar dan met zeshoekige tegels in plaats van vierkante en veel meer punten dan twee die je met elkaar moet verbinden. Ik houd wel van spellen waarin je routes moet bouwen, maar bij dit spel vond ik het erg lastig om het overzicht te houden welke punten allemaal met elkaar verbonden moesten worden. Het waren er te veel en de symbolen waren te klein. Hierbij kan meegespeeld hebben dat ik net even een flinke middagdip had en het me dus moeite koste om me te concentreren. Ik heb Karuba al in de kast staan en die vind ik leuker dan Tucana Builders en dus had ik geen enkele behoefte om dit spel mee naar huis te nemen.
En dan zijn we aangekomen bij het laatste spel op deze lijst: Whale Street. Dit is een spel van de Koreaanse uitgever Olin Studio waarin je investeert in aandelen. Ook dit spel speelde ik toen ik een enorme dip had en het duurde daardoor wat langer om door te hebben hoe het spel werkte om het ook nog goed te spelen. In Whale Street liggen aan het begin van het spel een aantal ondernemingen op tafel met daarbij een aantal open en gesloten genummerde en gekleurde kaartjes. Verder liggen er nog een aantal open genummerde kaartjes in een hoek van de tafel. Als je aan de beurt bent, dan kan je aandelen kopen en (als je ze hebt) verkopen van deze ondernemingen en dit beïnvloedt de prijs. De speler die de meeste aandelen van een onderneming heeft, is de CEO en deze speler mag de gesloten kaarten bekijken. Als iedereen klaar is met kopen en verkopen, wordt er geld verdiend door te kijken hoe sterk de combi’s zijn die je kan maken met de kaarten van de onderneming met de openliggende algemene kaarten (denk poker combi’s). De beste onderneming verdient het meeste geld. En daarna mag de CEO bepalen hoeveel dividend er wordt uitgekeerd. Aan het eind van het spel tel je je kas op bij de waarde van je aandelen en wie dan de rijkste speler is, wint het spel. Zoals gezegd duurde het even voor ik doorhad hoe dit spel werkte. Ik vond het in eerste instantie erg droog en vaag, maar langzaam aan begon ik de mogelijkheden te zien. Whale Street zit best slim in elkaar. Anton vond het spel zelfs zo leuk dat hij het had willen kopen. Maar helaas, dit was een van die spellen die al uitverkocht was dus hij viste achter het net.
En daarmee zijn we aan het einde gekomen van de enorme lijst met spellen die ik op Spiel gespeeld heb. Het waren weer drie geweldige dagen en het was ontzettend leuk om al die nieuwe spellen te proberen. Ik heb flink lopen shoppen en daarbij ook flink wat spellen blind gekocht. De komende tijd heb ik dus heel veel nieuwe spellen om uit te proberen en verslag van te doen op deze website. En dat zijn alleen nog maar mijn eigen spellen. In mijn omgeving zijn flink wat mensen naar Spiel geweest, die ook allemaal tassen vol met spellen hebben mee terug gebracht en ook daar zal ik vast een aantal van spelen. Ik hoef me de komende tijd dus niet te vervelen.
